บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 435

ลู่จิ้นยวนกลับมาจากบริษัท เข้าบ้านก็ได้ยินเสียงลูกชายที่กำลังอ่านหนังสือลอยออกมาจากห้อง เขาอดที่จะยิ้มไม่ได้แล้วเดินเข้าไปหา

“พ่อกลับมาแล้ว” ลู่อันหรานได้ยินเสียงรีบวิ่งออกไปหา

“วันนี้ได้ดูแลแม่ดีๆหรือเปล่า” เขาลูบหัวลูกชายอย่างอ่อนโยน

เด็กน้อยเบะปากเล็กน้อย “แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ต้องให้พ่อมาบอกหรอก เชอะ” พูดจบก็วิ่งเข้าไปที่ห้องเหมือนเดิม

ไม่ต้องพูดว่าลู่อันหรานสุขใจแค่ไหน อยู่กับพ่อแม่ทุกวันนอนด้วยกันทุกคืน

ทิ้งลูกให้บอดี้การ์ดดูแล แล้วเข้าไปหาเวินหนิง เขาบอกเรื่องโจรกรรมที่เกิดขึ้นทั้งหมดกับเธอ

“นายหมายความว่าเรื่องที่แบบร่างนั้นไม่ได้รั่วไหลไปที่บริษัทเอเคกรุ๊ป ทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นจริง?” เวินหนิงตกใจมาก

“ถูกต้อง มันเป็นเรื่องที่พวกหุ้นส่วนชั้นสูงทำออกมาล้วนๆ พวกเขาไม่ได้อยู่บริษัทตระกูลลู่อีกแล้ว ทั้งบริษัทก็รู้เรื่องแล้วด้วยว่าเธอถูกใส่ความ รอเธอหายดี ก็สามารถกลับไปทำงานได้ทุกเมื่อ”

“ฉันสัญญา ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อีกแน่นอน”

เวินหนิงเงียบ

ตลอดเวลาที่เธออยู่บ้าน เธอคิดถึงเรื่องที่ตัวเองถูกพาตัวไปตลอด พอลองคิดดูดีดี ทุกอย่างมันแปลกไปหมด มีหลายอย่างที่ไม่สามารถหาเหตุผลได้

โดยเฉพาะตอนที่อยู่ห้องสอบสวน คนพวกนั้นใช้กำลังในการที่จะให้เธอยอมรับออกมา ยิ่งเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งหมายความว่าเรื่องนี้มีข้อสงสัย มีคนจงใจใส่ร้ายเธอ

ตอนนี้ได้รู้ความจริงจากลู่จิ้นยวน ทีนี้คำถามมาแล้ว

เธอเข้าไปทำงานที่บริษัทลู่ได้ไม่ถึงเดือนหนึ่ง ถึงแม้ว่ามีคนจะใส่ร้ายเธอ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่หุ้นส่วนชั้นสูงจะเข้ามายุ่งด้วย

และยังเป็นถึงสามคน หุ้นส่วนชั้นสูงสามคนรังแกเธอคนเดียว ฟังไปแล้วมันตลก แต่ความจริงมันเป็นแบบนี้ มีสิ่งเดียวที่อธิบายแล้วเข้าใจได้

“ลู่จิ้นยวน.........แม่นายใช่ไหม？” เสียงของเธอเย็นชามากๆ

ลู่จิ้นยวนอึ้งเล็กน้อย ใจเต้นเร็วขึ้น ขมวดคิ้วโดยไมรู้ตัว เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ตอบว่าไม่ใช่หรอ? เขาไม่อยากโกหกเธอ ตอบว่าใช่หรอ? เขาไม่รู้ว่าจะเปิดปากพูดยังไง

ความเงียบของเขาให้คำตอบเธอแล้ว

เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกยังไง แท้จริงแล้วเธอไม่จำเป็นต้องตกใจไม่ใช่หรอ? ตามนิสัยของเย่หวานจิ้ง ครั้งก่อนที่เธอทำให้เธอนั้นโมโหขนาดนั้น ถ้าเธอไม่ทำอะไรสักอย่างคงจะแปลกนะสิ

“เวินหนิง เธอวางใจได้ ทางแม่ฉัน ฉันจะจัดการและคืนความเป็นธรรมให้เธอเอง”

เวินหนิงถอนหายใจ พูดเสียงเรียบ “นายออกไปก่อน ฉันอยากนอนคนเดียวสักพัก”

“เวินหนิง……”

ลู่จิ้นยวนอยากจะพูดอะไรต่อ แต่เวินหนิงหันหน้าหนีไปอีกฝั่ง ชัดเจนว่าไม่อยากคุยมากไปกว่านี้ สีหน้าของเขาหมองลงมาทันที ยกมือขึ้นนวดขมับอย่างเหนื่อยล้า

ขณะเดียวกัน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาหยิบออกมาดู สีหน้าเย็นชาขึ้นทันที หันไปมองเวินหนิงเล็กน้อยจากนั้นปิดประตูออกไป

คฤหาสน์ลู่