บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 455

บทที่ 455 ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ

“อันหราน หนูอยากกินอะไรไหม?

น้าไปหยิบให้หนู หนูยังเด็ก ตอนเย็นไม่กินอะไรจะไม่ดีต่อสุขภาพ”

กงมั่วหันหน้าไปหาลู่อันหราน ด้วยท่าทางที่ธรรมชาติและเป็นมิตรอย่างมาก เธอมองดูเขาด้วยความห่วงใย

เธอรู้ว่าเด็กบ้าคนนี้ไม่ชอบตนเอง เขามักจะเผชิญหน้ากับเธอด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่เคยมีสีหน้าและน้ำเสียงที่ดีกับเธอ ถ้าหากไม่ได้เห็นแก่ลู่จิ้นยวน เธอขี้เกียจจะสนใจเด็กร้ายนี่

แต่ตอนนี้มีคนดูอยู่เยอะแยะขนาดนี้ เธอรู้ว่าตนเองต้องดูแลเด็กบ้าคนนี้หน่อย กงมั่วกระทั่งคิดไว้แล้วว่า ถ้าหากลู่อันหรานอารมณ์เสียต่อหน้าผู้คน ตนเองควรจะตอบสนองยังไง

แต่ว่า...

ลู่อันหรานมองดูกงมั่ว แล้วส่ายหน้า น้ำเสียงเฉยชา มองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง “ขอบคุณครับ แต่ว่าไม่ต้องแล้ว คุณพ่อเคยบอกผมไว้ว่า ไม่ให้ผมกินของที่คนแปลกหน้าให้”

ยิ้มมุมปากของกงมั่วแข็งทื่อในทันที

แขกที่อยู่โดยรอบก็มองหน้ากันเลิกลั่ก คุณชายน้อยคนนี้หมายความว่ายังไง?

นี่กำลังจะพูดว่า ผู้หญิงที่ชื่อกงมั่วคนนี้ เป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าเหรอ?

พวกเขาเห็นการแนะนำเธอของเย่หวานจิ้งที่จริงจังขนาดนั้นก่อนหน้านี้ ยังคิดว่า...

กงมั่วแทบอยากจะบีบเด็กบ้าคนนี้ให้ตาย เธอพยายามข่มความโมโหในใจ เธอยิ้มมุมปาก “เด็กน้อยชอบล้อเล่นจริง ๆ หึหึ”

ลู่อันหรานเบ้ปาก “ผมไม่ชอบล้อเล่น คุณน้าหง คุณปู่บอกว่าคุณน้าอยู่ที่คฤหาสน์ของพวกเราเพียงชั่วคราว แล้วเมื่อไหร่คุณจะย้ายออกไปหละ”

คำพูดที่ซื่อตรงขนาดนี้ ทำให้บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดลงในทันที

กงมั่วหน้าดำหน้าแดง ต่อหน้าสายตาที่มองมาโดยรอบ รู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก เธอกำมือแน่น ใช้ความเจ็บปวดเป็นพัก ๆ นี้ ถึงจะทำให้ไม่เสียสติไปกับความโมโห

“อันหราน หนูหวังเป็นอย่างมากที่อยากจะให้น้าออกไปเหรอ?”

คำพูดของเธอแต่ละคำเล็ดรอดออกมาจากไรฟัน

ลู่อันหรานพยักหน้า “ใช่ครับ เพราะว่าคุณพ่อเคยพูดไว้ว่า คุณแม่ของผมจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เร็ว ๆ นี้”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ใบหน้าของกงมั่วอดไม่ได้ที่จะขุ่นมัวเล็กน้อย แขกที่อยู่รอบ ๆ ต่างอยู่ในความโกลาหล เสียงวิพากษ์วิจารณ์ทยอยตามกันมา

ส่วนด้านนอกฝูงชน เวินหนิงหยุดฝีเท้า พูดไม่ออกอยู่เงียบ ๆ เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ หมุนตัวกลับแล้วรีบเดินออกจากพื้นที่ตรงนี้อย่างรวดเร็ว

เป็นเพราะเธอได้ยินเสียงของอันหรานถึงได้เดินเข้ามา ปรากฏว่าได้ยินคำพูดฮึกเหิมของลูกชาย เธอจะทำยังไงได้?

แน่นอนว่าเธอทำใจว่าลูกตัวเองไม่ได้ จึงทำได้เพียงหนีออกไป

กงโมเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นแผ่นหลังของเวินหนิงที่จะเดินออกไปพอดี เธอหรี่ตา ความเกลียดชังแวบผ่านในดวงตา เธอยกชายกระโปรงและเดินจากไปโดยไม่ทักทาย

ลู่อันหรานไม่สนใจเธอเป็นธรรมชาติ ปล่อยให้เธอเดินออกไป

“คุณเวิน?”

กงมั่วรีบเดินตามเวินหนิงไป แล้วเรียกเธอไว้

เวินหนิงหมุนตัวมา เมื่อได้เห็นเธอก็ตะลึง จากนั้นก็พยักหน้าเบา ๆ “คุณหนูกง บังเอิญจังเลยค่ะ”

เธอยิ้มอ่อน ๆ “บังเอิญจริง ๆ ค่ะ คุณเวิน ฉันมีเรื่องนิดหน่อยอยากให้คุณช่วย ได้ไหมคะ?”

เวินหนิงประหลาดใจเล็กน้อย “เรื่องอะไรเหรอคะ?”

เธอยังคงยิ้มอยู่ “คุณเวินมากับฉันแล้วเดี๋ยวก็รู้ค่ะ”

พูดจบก็หมุนตัวเดินนำออกไปก่อน

เวินหนิงขมวดคิ้ว ครุ่นคิดสักครู่แล้วก็เดินตามไป

ทำให้เธอประหลาดใจตรงที่ กงมั่วเดินผ่านกลุ่มแขกพาเธอตรงมาที่ห้องโถงของคฤหาสน์ตระกูลลู่ เธออดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าลง