บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 456

เวินหนิงอยู่ในท่าทางทที่ยื่นมือออกไปอย่างตะลึง จู่ ๆ กงมั่วกลิ้งตกลงไปโดยที่เธอไม่คาดคิด จิตใต้สำนึกอยากจะยื่นมือออกไปดึงเธอเอาไว้ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

เธอมองดูกงมั่วที่นอนไม่ขยับเขยื้อนอยู่บนพื้นชั้นล่าง เธอหน้าขาว ปากซีด ปากสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าถูกทำให้ตกใจอย่างมาก

เสียงกรีดร้องนั้นของกงมั่วก่อนที่จะหมดสติไป ดึงดูดแขกทั้งหมดที่อยู่ภายนอกเข้ามา

แต่ละคนตกใจจนร้องออกเสียง พวกผู้หญิงใจฝ่อพวกนั้นร้องไห้ไม่หยุดยิ่งกว่า วินาทีต่อมาสายตาที่สงสัยต่าง ๆ นานา ค่อย ๆ เคลื่อนไปที่เวินหนิงที่อยู่ด้านบน

เวินหนิงตัวแข็งยิ่งกว่าเดิม

“แม่เจ้า นี่มันคุณหนูกงคนนั้นนี่?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“เรื่องนี้เกรงว่ามีแต่คนที่อยู่ชั้นคนนั้นถึงจะรู้ พวกเธอดูท่าทางของเธอ จากที่ฉันดูคุณหนูกงล้มตกลงมา ต้องเกี่ยวข้องกับเธอเป็นอย่างแน่”

“แน่นอนอยู่แล้ว ตรงนี้มีแค่พวกเธอสองคน คนนึงกลิ้งตกลงมา อีกคนยืนอยู่อย่างดี จะไม่เกี่ยวข้องกันได้ยังไง ไม่แน่เธออาจจะตั้งใจผลักกงมั่วก็ได้”

“ชู่ เธอเสียงเบา ๆ หน่อย”

“มีอะไรที่น่าระวัง พวกเธอรู้ไหมว่าคุณนายลู่ชอบคุณหนูกงคนนี้แค่ไหน ได้ยินมาว่าเตรียมจะให้เธอเป็นลูกสะใภ้ตัวเอง นี่ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผู้หหญิงคนนี้ยังอยู่ดีถึงจะเป็นเรื่องน่าแปลก”

“ข่าวที่ฉันได้ยินนั้นตรงกันข้ามกับของเธอ ฉันได้ยินมาว่า คุณชายน้อยลู่อันหรานของตระกูลลู่ เกลียดคุณหนูกงคนนี้มาก เมื่อกี้ยังทำให้เธออับอายต่อหน้าผู้คนเลย”

“ไม่ผิด ฉันก็ได้ยินมา อีกอย่างพวกเธอยังไม่ลืมข่าวในหนังสือพิมพ์ก่อนหน้านี้ไม่นานหรอกนะ คุณหนูเวินคนนี้ คือดวงใจของคุณชายลู่นะ”

“เห้อ ไม่ว่ายังไง ผลักคนก็ไม่ถูกต้อง บันไดที่สูงขนาดนี้ นี่ลงมือถึงขั้นตายเลยนะ น่ากลัวมากจริง ๆ”

“ใช่ ๆ เธอพูดได้ไม่มีผิด”

เสียงวิพากษ์วิจารย์อย่างไม่เกรงกลัวใด ๆ ที่ด้านล่าง เข้าหูของเวินหนิงทั้งหมด เธอหน้าดำหน้าแดง กำหมัดแน่น มุมปากกระตุกนิดหน่อย

เธออยากจะพูดว่าตนเองไม่ได้ผลักกงมั่ว เป็นกงมั่วที่ไม่ระวังตกลงไปเอง แต่ถึงจะพูดแบบนี้ คนพวกนี้จะเชื่อเธอเหรอ?

ในขณะที่เวินหนิงไม่รู้ว่าจะทำยังไง เย่หวานจิ้งก็ปรากฏตัวขึ้น

“เสี่ยวมั่ว?

เสี่ยวมั่วหนูเป็นอะไร?”

เธอเดินเข้าไปข้างกายกงมั่วด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและดูเป็นกังวลในทันที แขกเหรื่อที่อยู่ด้านข้างแย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์

สายตาของเธอ มองไปเหมือนดาบคมในทันที

“เวินหนิง”

ชื่อของเธอ ถูกเย่หวานจิ้งกัดฟันเรียกออกมา

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกคือความหายนะ ทำร้ายลูกชายฉันไม่พอ วันนี้เป็นวันเกิดของนายท่านลู่ แกอยากจะทำอะไรกันแน่?”

“ยังมีเสี่ยวมั่วอีก คิดไม่ถึงว่าแกจะร้ายกาจขนาดนี้ ถึงได้ผลักกงมั่วลงมาจากชั้นบนที่สูงขนาดนี้ แกใจกล้ามาก”

เวินหนิงกัดปากอย่างแรง จ้องมองไปที่เย่หวานจิ้ง แล้วฝืนพูดออกมา “ฉันไม่ผลักเธอ”

“แกหุบปากไปเลย คนเยอะแยะขนาดนี้เห็นอยู่ แกยังจะแถยังไงอีก?

ฉันดูท่าแล้วแกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา พ่อบ้านหละ?

พ่อบ้าน เรียกตำรวจ เรียกตำรวจเดี๋ยวนี้ จับฆาตรกรคนนี้ไปซะ”

เวินหนิงหน้าซีดขาวมากกว่าเดิม น่าตลกจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไร เย่หวานจิ้งไม่รู้เรื่องอะไรสักนิด อ้าปากก็สามารถเอาคำว่าฆาตกรมาใส่หัวเธอได้

ผู้หญิงคนนี้ ไม่อยากทำลายตัวเองตลอดเวลาจริงๆ ในใจเวินหนิงทั้งขมขื่นทั้งโมโห