บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 459

กงมั่ว “...”

เธอโมโหจนแทบจะหายใจไม่ออก กำหมัดแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ กระตุกมุมปาก “ใช่ไหม ต้องขอโทษจริง ๆ นะจ้ะ”

ลู่อันหรานยิ้มในใจ จากนั้นก็โบกมือแล้วมองไปรอบ ๆ ตาเป็นประกาย ชี้ไปที่รถเข็นที่อยู่ด้านหน้า “คุณน้ากง ตรงนั้นมีถังหูลู่ขาย ผมอยากกิน น้าไปซื้อให้ผมไม้นึง”

น้ำเสียงออกคำสั่งเต็มปากเต็มคำ

กงมั่วมองเขาอย่างงุนงง มองไปที่ลู่อีลู่เอ๋ออย่างไม่รู้ตัว เรื่องวิ่งเต้นแบบนี้ จะให้เธอทำได้ยังไง ไม่ใช่ว่าควรจะใช้บอดี้การ์ดสองคนนี้เหรอ?

ลู่อีลู่เอ๋อไม่ได้เหล่ตามอง รูปร่างสูงสง่าไม่ขยับเขยื้อน

“นายชื่อลู่อีใช่ไหม อันหรานอยากกินถังหูลู่ นายไปซื้อมาให้เขาไม้หนึ่ง”

กงมั่วจึงทำได้เพียงออกคำสั่งเองอีกครั้ง น้ำเสียงเป็นธรรมชาติอย่างมาก

ลู่อันหรานหน้ามุ่ย มองไปที่กงมั่วอย่างประณาม “คุณน้ากง คุณน้าพูดอะไรหนะ?

ผมให้คุณน้าซื้อให้ผม น้าใช้ลู่อีทำไม?”

“พวกเขาต้องอยู่ปกป้องข้างกายผมตลอดเวลา จะออกห่างผมได้ยังไง ถ้าหากเกิดคนร้ายจับตัวผมไปจะทำยังไง?

น้ารับผิดชอบไหวไหม?”

กงมั่ว “...

เธอสีหน้าเปลี่ยนไม่หยุด ราวกับถาดสียังไงยังงั้น ในใจโมโหอย่างมาก เด็กน้อยเอาใจยากจริง ๆ เด็กที่ได้รับการอบรบสั่งสอนจากครอบครัวที่มีเงินยิ่งเอาแต่ใจจนทำให้คนอยากจะบีบคอเขาตาย

กงมั่วหมดหนทาง จึงทำได้เพียงไปซื้อด้วยตนเอง

ลู่อันหรานมองดูแผ่นหลังของเธอ พูดพึมพำ “กล้ามาทำร้ายคุณแม่ของคุณชายน้อยอย่างฉัน เธอรอดูเถอะ”

ลู่อีกับลู่เอ๋อมองหน้ากัน จากนั้นก็พูดเสียงเบา “คุณชายน้องอันหราน ลำดับต่อไปคุณวางแผนจะเล่นอะไรครับ?”

“แน่นอนว่าเล่นของเล่นสนุก”

หลังจากที่เขาพูด ก็เงยหน้ามองไปรอบ ๆ จากนั้นก็ชี้ไปตำแหน่งที่อยู่ไกล ๆ “อันนั้นน่าจะไม่เลว”

ทั้งสองมองไปตามมือ เห็นแท่นที่สูงเหนือท้องฟ้าในระยะไกล มีคนคนหนึ่งกระโดดลงมาจากด้านบน นี่มัน...บันจีจัมพ์?

ลู่อีลู่เอ๋อพูดอะไรไม่ออก ในใจส่ายหน้าอย่างไร้คำพูด กงมั่วผู้หญิงคนนี้วันนี้คงจะถูกคุณชายน้อยเอาตายแน่

กงมั่วซื้อกลับมา หนุ่มน้อยกัดถังหูลู่อย่างเอร็ดอร่อย แล้วมือน้อย ๆ ก็โบกไปมา พากลุ่มคนเดินไปที่แท่นสูงบันจีจัมพ์

กงมั่วมองแท่นสูงอย่างไม่น่าเชื่อ ในใจมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างมาก เธอไม่ยินยอมที่จะเดินไปข้างหน้า

“อันหราน พวกเราไม่ใช่ว่าจะไปเล่นเครื่องเล่นพวกนั้นหรอกเหรอ มาที่นี่ทำไมจ้ะ?”

“เครื่องเล่นพวกนั้นไม่สนุก ผมจะเล่นอันนี้ อันนี้ดูแล้วน่าสนุกมากเลย”

ลู่อันหรานพูดขึ้น

เธอหน้าเขียวแล้ว “อันหราน อันทีี่จริงอันนี้ไม่สนุกสักนิด แถมยังอันตรายเกินไป อย่าดื้อนะจ้ะ พวกเราไปเล่นอันอื่นกันดีไหม?”

กงมั่วอยากจะเป็นลมในตอนนี้ เสียใจเป็นอย่างมาก ว่าทำไมตัวเองจะต้องรับปากเด็กน่าเกลียดคนนี้มาสวนสนุก?

สวนสนุกเป็นที่ที่ให้เด็กเล่นไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมีบันจีจัมพ์เครื่องเล่นที่อันตรายแบบนี้?

มาถึงแล้ว ลู่อันหรานจะให้เธอถอยได้ยังไง เขาดึงมือของเธอ ลากเธออย่างแรง แล้วลากเธอขึ้นรถกระเช้า