บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 460

“จริงเหรอ?”

กงมั่วตะลึง มองดูเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย แต่มือที่จับราวกั้นไว้แน่นกลับคลายออกเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว “น้าไม่ต้องกระโดดแล้วเหรอ?”

ลู่อันหรานยิ้มอย่างไร้เดียงสา แล้วพยักหน้า “ใช่ครับคุณน้ากง น้าเป็นขนาดนี้แล้ว ผมก็ไม่สามารถบังคับน้าได้ถูกไหม ลงมาเถอะครับ”

ตอนนี้เธอตกใจราวกับลูกนก เมื่อได้ยินว่าไม่ต้องกระโดด สามารถลงมาได้แล้ว ก็คลายมือในทันที เตรียมตัวลงมาจากแท่นกระโดดอย่างลุกลี้ลุกลน

แต่วินาทีต่อมา

“กรี้ด...”

เห็นเพียงเงาของคนบินพุ่งลงไปจากแท่นกระโดด ในขณะเดียวกันก็ยังมีเสียงร้องแหลมที่ดังลับฟ้า ไม่ต้องสงสัย คนที่บินออกไปก็คือกงมั่ว

หนุ่มน้อยค่อย ๆ ดึงเท้าน้อย ๆ กลับเข้ามา เช็ดเหงื่อที่ไม่มีอยู่ออก แล้วส่ายหน้า “กระโดดเองตั้งแต่แรกก็ไม่มีอะไรแล้ว ต้องให้คุณชายน้องอย่างฉันออกหน้า เห้อ!”

ลู่อีลู่เอ๋อ “...”

เจ้าหน้าที่พนักงาน “...”

“เอาหละ ถึงตาพวกเราแล้ว”

ลู่อันหรานพูดจบ ก็ยื่นมือทั้งสองไปทางลู่อี ลู่อีกอดร่างเล็กของเขาไว้ในอ้อมกอดทันที จากนั้นก็กระโดดลงไปด้วยใบหน้าเฉยชา

หนุ่มน้อยถูกอุ้มไว้ในอ้อมกอด หลับตาราวกับกำลังนอนหลับ ถูกปกป้องไว้อย่างดี แม้แต่ลมก็ทะลุเข้ามาไม่เท่าไหร่ เทียบกับกงมั่ว สวัสดิการต่างกันราวฟ้ากับเหว

ตอนที่ลงมา ลู่อันหรานลงมาในเรืออย่างปลอดภัย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นกงมั่วที่อยู่ตรงข้ามหน้าขาวซีด ดวงตาเหม่อลอย ตัวสั่นไปทั้งตัว

เขาเอ็นคอมองอย่างชื่นชมครู่หนึ่ง ริมฝีปากชมพูอ่อนยิ้มขึ้น หัวเราะหึหึแล้วมองไปทางอื่น เขาไม่ได้เห็นใจเธอแม้แต่น้อย รู้สึกเพียงแต่ยินดียินร้ายกับความโชคร้ายของผู้อื่น

เรือเทียบท่า กงมั่วถูกลู่เอ๋อพยุงขึ้นไป หนุ่มน้อยให้สัญญาณทางสายตากับเขา ลู่เอ๋อรับทราบ เขาพยุงกงมั่วไปนั่งตรงสวนดอกไม้ทรงกลมด้านหน้า

“คุณหนูกง คุณสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นั่งพักตรงนี้ก่อนเถอะครับ”

กงมั่วยังคงตื่นตัวไม่หยุด เธอไม่มีแรงจะยืนจริง ๆ จึงพยักหน้า แล้วนั่งอยู่เงียบ ๆ บนแท่นหิน ค่อย ๆ สงบหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง

อีกด้านหนึ่ง หนุ่มน้อยหมุนตัวยืดแขนบิดขี้เกียจ มือขวาทำท่าทางไปในทิศทางนึงเหมือนไม่ได้ตั้งใจ คนในมุมอับเห็นสัญญาณมือ เริ่มปรับรีโมทคอนโทรลในมือของทันที

สถานที่ที่กงมั่วนั่งอยู่ อันที่จริงแล้วคือน้ำพุรูปวงแหวน เพียงแต่วันเทศกาลถึงจะเปิดแสดง ถ้าไม่สังเกตุ ก็ดูไม่ออกจริง ๆ

เธอนั่งอยู่แปลงดอกไม้ตรงกลาวง มีสิงโตหินขนาดใหญ่วางอยู่ตรงกลางแปลงดอกไม้ ปากของสิงโตเปิดกว้างลง ทิศทางที่เปิดปากตรงกับตำแหน่งที่กงมั่วนั่งอยู่พอดี

ในตอนนี้ ดวงตาของสิงโตหินกระพริบไฟสีแดงอยู่หลายครั้ง ดูเหมือนว่ามีบางอย่างถูกเปิดใช้งาน

วินาทีต่อมา

“ซู่ซู่ซู่...”

ปากกว้างของสิงโตหินจู่ ๆ ก็มีน้ำไหลออกมาราวกับน้ำพุ สาดเทลงมา กงมั่วที่นั่งอยู่ด้านล่าง ก็ถูกสาดจนเปียกชุ่ม

ต้องบอกไว้ก่อนว่าตอนนี้คือฤดูหนาว รสชาติแบบนี้มันช่าง...

ความตกใจก่อนหน้านี้ตอนที่กระโดดบันจีจัมพ์ของกงมั่วยังไม่หาย ถูกโจมตีแบบนี้อีกระลอกหนึ่ง ท่าทางของเธอทุลักทุเลน่าอนาถเป็นอย่างมาก เธอพุ่งไปข้างหน้าตามแรงกระแทกของน้ำ แล้วล้มลงบนพื้น

เธอหมอบนิ่งไม่ไหวติง ท่าทางตะลึง งุนงงไปหมด

“ฮ่าฮ่าฮ่า...”

ห่างออกไปไกล ๆ ลู่อันหรานปิดปากเล็ก ๆ หัวเราะอย่างหนัก ความโมโหในใจในที่สุดก็หายไปแล้ว

เมื่อสิงโตหินหยุดพ่นน้ำ เขาโบกมือ ให้ลู่เอ๋อพากงมั่วมา ในที่สุดก็จบทริปของวันนี้