บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 469

ลู่จิ้นยวนที่อยู่ไกลถึงประเทศจีน จามออกมา

เมื่อลู่อันหรานเห็นเช่นนี้ก็เงยหน้าขึ้น " คุณพ่อเป็นหวัดหรือเปล่าครับ"

ลู่จิ้นยวนส่ายหัว ปกติแล้วเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยป่วย และแน่นอนว่าเขาไม่มีทางเป็นหวัด

" พรุ่งนี้ที่โรงเรียนอนุบาลของผมหยุดหนึ่งวันครับ แต่คุณครูได้มอบหมายงานให้กลับมาทำด้วยครับ ก็คือทำกิจกรรมร่วมกับพ่อแม่ พรุ่งนี้ผมไปหาคุณแม่ที่ บริษัท หลังจากคุณพ่อกับคุณแม่เลิกงานแล้ว พวกเราไปเที่ยวสวนสัตว์ด้วยกัน โอเคไหมครับ"

ลู่อันหรานกล่าวแล้วหรี่ตายิ้มอย่างมีความสุข พร้อมกับยก iPad ในมือขึ้นมา บนหน้าจอเป็นภาพของสวนสัตว์

ที่นี้มีซาฟารีปาร์คที่เยอะที่สุดและใหญ่ที่สุดในโลก มีเสือชีต้าเสือโคร่งและแพนด้ายักษ์ เขาอยากไปดูมานานแล้ว

ลู่จิ้นยวนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ปกติแล้วหลังเลิกเรียนลู่อันหรานมักจะชอบไปรอเวินหนิงเลิกงานที่บริษัทตระกูลลู่ แต่ตอนนี้เธอต้องการที่จะลาออก ถ้าให้เขารู้เรื่องนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะเอะอะโวยวายขนาดไหน..

บางที การเอะอะโวยวายเล็กๆน้อยๆ ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

ไม่ว่าอย่างไร การที่เวินหนิงไม่ไปจากบริษัทตระกูลลู่นั้น ก็ไม่มีอะไรเสียหายเขามีแต่ได้กับได้ทั้งนั้น

"วันนี้แม่ของลูกลาออกกับพ่อล่ะ "

คิดไปคิดมา ลู่จิ้นยวนก็เลือกที่จะพูดเรื่องนี้ตรงๆ

เมื่อลู่อันหรานได้ยิน ก็ไม่โอเคล่ะ

สำหรับเรื่องที่เลิกเรียนปั๊บก็สามารถตรงไปหาพ่อกับแม่ทันที เขาพึ่งจากมีความสุขได้ไม่กี่วันเอง จะบอกว่าต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้วก็ไม่มีขึ้นมาอย่างงี้ง่ายๆเหรอ

“ คุณพ่อ เป็นหัวหน้ายังไง

ถึงได้ยอมให้คุณแม่ลาออก

พ่อจะไปหานักออกแบบที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้ที่ไหน

เป็นเพราะคุณพ่อพูดอะไรอีกหรือเปล่า ทำให้คุณแม่ไม่สบายใจ "

“ งั้นลูกช่วยพ่อถามหน่อย”

ลู่จิ้นยวนหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้วส่งไปให้ลู่อันหราน

ลู่อันหรานเหลือบมองเขา ด้วยสายของเขาดูออกทันทีว่านี่คือพ่อเจ้าเล่ห์ที่ใช้เขาเป็นเครื่องมืออีกแล้ว แต่ ...

เขายินดีที่จะเป็นเครื่องมือของเขา

นิ้วสั้นๆมือเล็กๆกดเลขอย่างชำนาญ จากนั้นเลือกโทรออกไป หลังจากนั้นไม่นาน เวินหนิงก็รับสาย

ลู่อันหรานตั้งใจใช้น้ำเสียงที่น่าสงสาร "คุณแม่ครับ ผมได้ยินมาว่าคุณแม่จะลาออกเหรอครับ"

เวินหนิงเพิ่งทำการเช็ดตัวให้ไป๋หลินยวี่เสร็จ พอได้มายินน้ำเสียงที่น่าสงสารของลูกชายสุดที่รักคนนี้ รู้สึกผิดขึ้นมาไม่น้อย และรู้สึกไม่พอใจลู่จิ้นยวนเล็กน้อย ไม่ว่าอะไรก็พูดกับลูกหมด

“ คุณแม่ต้องดูแลคุณยายนี่ ถ้าไม่ลาออกแล้วเอาแต่ลางานไปวันๆ เพื่อนร่วมงานบางคนต้องมีความคิดเห็นแน่ๆ”

“ ใครกล้ามีความคิดเห็น

ใครกล้ามีความเห็นเดียวผมจะไล่ออกเลย "

ลู่อันหรานตบที่หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยความครอบงำ

มันน้อยมากเลย ที่ลู่จิ้นหยวนจะเห็นชอบท่าทางบึ้งตึงของเขา แค่ครั้งนี้กลับกัน พยักหน้าเห็นด้วย

"อันหราน ... " เมื่อเวินหนิงได้ยินไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือจะหัวเราะดี ถ้าทำแบบนี้เธอไม่รู้ว่าชื่อเสียงของเธอจะเป็นอย่างไร คุณยังสามารถฟังมันได้อีกหรือไม่

"คุณแม่ครับ ผมรู้ว่าคุณแม่ดูแลคุณยายเป็นเรื่องที่ลำบากและเหนื่อยมาก แต่คุณแม่อย่าเพิ่งลาออกจากงานได้ไหมครับ สามารถลางานยาว ๆได้นี่ครับ ในอนาคตผมยังสามารถไปหาคุณแม่ที่ บริษัท ได้ ถึงตอนนั้นจะได้สะดวกครอบครัวเราสามคนพ่อแม่ลูกไง คุณแม่ว่าไง"

เวินหนิงฟังเสียงที่อ่อนโยนแผ่วเบาจากข้างในโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ถ้าหากจะบอกว่าจุดอ่อนของเธอคืออะไร ก็คือลู่อันหรานเท่านั้น

ที่เขาเติบโตมาห้าปีนี้ เธอก็ไม่ได้อยู่ทำหน้าที่คนเป็นแม่ ในใจของเธอก็รู้สึกผิดมากแล้ว ดังนั้น เธอจึงพยายามที่จะใช้เวลาอยู่กับเขาให้มากที่สุด สำหรับการขอที่ไม่มากเกินไปของลู่อันหราน โดยทั่วไปแล้วเธอจะเห็นด้วยอย่างไม่ลังเลเลย

โอ……

เวินหนิงกัดริมฝีปากของตัวเอง

"อันหราน คุณแม่จะไม่ทำให้กระทบต่อเวลาที่อยู่กับลูกเพียงเพราะคุณแม่ลาออกจากงานอย่างแน่นอน เรื่องนี้ คุณแม่คิดทบทวนอย่างดีแล้ว ลูกสามารถเข้าใจแม่ไหม"