บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 477

เวินหนิงพุ่งเข้าไป จูบริมฝีปากลู่จิ้นยวนเบาๆ

จากนั้นก็รีบผละออกมา ลู่จิ้นยวนไม่พอใจกับการกระทำผิวเผินแบบนี้ของเธออยู่แล้ว จับเอวเธอไว้แล้วเป็นคนรุกเอง

เวินหนิงตกใจเบิกตากว้าง เมื่อครู่นี้อาการง่วงเล็กน้อยก็หายไปหมดเพราะความตกใจ

ยื่นมือออกไปจับหน้าอกลู่จิ้นยวนไว้ แต่ยังไงก็ผลักไม่ออก ในทางกลับกัน ออกซิเจนในช่องอกยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ ทำให้เธอเริ่มเวียนศีรษะ

ขณะที่ลู่จิ้นยวนปล่อยเธอ เวินหนิงก็แทบขาดออกซิเจน แค่มองเขาด้วยความไม่พอใจ

ลู่จิ้นยวนอดขำไม่ได้ สภาพเธอแบบนี้ คิดว่าจะทำให้ใครกลัวได้?

แต่มันน่ารักมากๆ เลยต่างหาก

แต่เขาก็ทำอะไรมากไม่ได้อีกต่อไป ลุกขึ้นลงจากเตียงแล้วเดินไปอีกด้านหนึ่ง “ฝันดีนะ”

เวินหนิงมองการเคลื่อนไหวเป็นธรรมชาติของเขา เห็นเขานอนลงไปอย่างสบายๆ เธอก็ทำหน้าสับสน

เมื่อเธอตอบสนอง ลู่จิ้นยวนก็นอนลงไปแล้ว หลับตาลง ดูเหมือนหลับไปแล้ว……

เธอรู้สึกหงุดหงิดมากทันที ไอ้ผู้ชายบัดซบนี่……

ลู่จิ้นยวนไม่ได้นอนหลับเร็วขนาดนั้นอยู่แล้ว มองดวงตาที่เธอจ้องมองตลอดเวลา อดไม่ได้ที่จะอยากขำ อยากแกล้งเธอ “เป็นอะไร เธอไม่อยากนอนเหรอ? ฉันกลับมาแล้วเธอก็ยังไม่นอน? หรือเมื่อกี้เธอปากไม่ตรงกับใจ? ”

“คุณสิปากไม่ตรงกับใจ นอนแล้ว”

เวินหนิงเห็นลู่จิ้นยวนทำหน้าหยอกเย้า ความกระอักกระอ่วนทำให้อยากมุดลงไปใต้ดิน แค่ดึงผ้าห่มมาคลุมใบหน้า หันหลังให้ และไม่สนว่าลู่จิ้นยวนจะนอนหรือไม่ ก็เริ่มสะกดจิตตัวเอง

เห็นเวินหนิงห่อตัวเป็นลูกบอลแล้ว ลู่จิ้นยวนก็ไม่พูดอะไรอีก

วันนี้เวินหนิงเหนื่อยล้านิดหน่อย ไม่นานก็เริ่มง่วงอีกครั้ง

ลู่จิ้นยวนเห็นเธอสงบลงแล้ว ก็ดึงผ้านวมออกจากใบหน้าเธอ ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง

นอนแบบนี้ ไม่กลัวตัวเองหายใจไม่ออกเหรอ ผู้หญิงคนนี้ อารมณ์ร้อนแล้วทำตัวเป็นเด็กจริงๆ

แต่เห็นใบหน้าหลับสงบสุขของเธอ ในใจลู่จิ้นยวนก็นุ่มนวล เห็นคิ้วเรียวเธอย่นโดยไม่รู้ตัวเมื่อยามหลับ ฝ่ามืออุ่นของชายหนุ่มก็ลูบมัน

ดูเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้มันทำให้เธอรู้สึกแย่ จะต้องได้รับการแก้ไขโดยเร็วที่สุด

ขณะที่คิด ลู่จิ้นยวนก็จูบหน้าผากเนียนของเวินหนิง แล้วก็นอนหลับไป

……

นอนหลับสงบทั้งคืน

เมื่อเวินหนิงตื่นขึ้นมา ลู่จิ้นยวนก็ไม่อยู่แล้ว

ลู่อันหรานก็ยังนอนหลับปุ๋ยมาก แต่ท่าทางการนอนของเขาก็ไม่กล้าชมเลยจริงๆ ทั้งร่างนอนขวางเตียง ขาสองข้างทับไปที่ผ้าห่มข้างๆ ลู่จิ้นยวน ไร้สภาพอย่างมาก

และเตียงมันใหญ่มากพอ ไม่งั้นเวินหนิงกลัวว่าเขาจะพลิกตัวตกลงไปจริงๆ

“อันหราน ตื่นได้แล้ว วันนี้ลูกต้องไปโรงเรียนนะ”

เวินหนิงพุ่งเข้าไปลูบใบหน้าเล็กนุ่มของลู่อันหราน เด็กน้อยโบกมือปฏิเสธอย่างรำคาญมาก “โอ๊ย อย่ามากวนผม ให้ผมหลับอีกหน่อย”

พอพูดคำนี้ออกไป ก็ไม่มีการเสแสร้งทำตัวน่ารักเชื่อฟังกับเวินหนิงในตอนปกติ มีความเย่อหยิ่งอย่างมาก

ในใจเวินหนิงอดคิดไม่ได้ เจ้าเด็กคนนี้ปกติแสร้งทำเป็นเชื่อฟังเธอใช่ไหม ดูอารมณ์ร้อนมากตอนตื่นนอน