บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 476

“ลูกช่วยพ่อหน่อย แล้วพ่อจะปล่อยลูกไป”

ลู่จิ้นยวนหรี่ตา ลู่อันหรานมองเขา รู้สึกตัวเองอยู่ต่อหน้าสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เป็นแกะน้อยที่น่าสงสารที่ทำอะไรไม่ถูก

“เดี๋ยวลูก……”

ลู่จิ้นยวนเข้าใกล้หูลู่อันหราน แล้วพูดเบาๆ ไม่กี่ประโยค

ลู่อันหรานฟังจบก็เหลือบมองเขา “พ่อ พ่อหลอกใช้ผมแบบนี้ มันดีจริงๆ เหรอ? ”

“ลูกเป็นลูกชายพ่อ ก็ควรช่วยพ่อ”

ลู่จิ้นยวนพูดอย่างเป็นธรรมชาติ ลู่อันหรานไม่มีอำนาจที่จะบ่น

ผ่านไปสักพักหนึ่ง ลู่อันหรานหยิบนมแก้วหนึ่งกลับมาที่ห้อง

“แม่ นี่นมอุ่นฮะ แม่ดื่มสักแก้ว ตอนกลางคืนจะยิ่งนอนสบาย และรักษาความงามและเยาว์วัยด้วย”

ลู่อันหรานอ้าปากเล็ก พูดหวานเป็นพิเศษ เวินหนิงก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ

อุ้มลู่อันหรานไว้ในอ้อมแขน หอมฟอดใหญ่ “ขอบคุณนะอันหราน”

ลู่อันหรานถูกทำแบบนี้กะทันหัน ก็รู้สึกอายไปหน่อย หน้าแดงเล็กน้อย “ผม……อยากขออะไรเล็กๆ น้อยๆ ”

เวินหนิงกำลังดื่มนมที่ลู่อันหรานให้เธอ มันหวาน และอุ่นท้องมาก ได้ยินเขาพูดแบบนี้แล้วก็ไม่มีความลังเลใดๆ “ว่ามาสิ อะไรที่ตอบตกลงได้ แม่ตอบตกลงแน่นอน”

ลู่อันหรานยิ้มกว้างเอ่ยปาก “วันนี้ผมอยากนอนด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก”

เวินหนิงได้ยินถึงตรงนี้ นมก็แทบพ่นออกมาจากปาก

นอนด้วยกัน?

ถึงแม้ไม่ใช่ไม่เคยนอนกับลู่จิ้นยวนมาก่อน แต่ช่วงนี้เธอก็จงใจเว้นระยะห่างระหว่างทั้งคู่ คำขอของลู่อันหรานมาไม่ถูกเวลาจริงๆ

“อันหราน แม่นอนกับหนูไม่ดีเหรอ? ”

เวินหนิงใช้เหตุผลเพื่อให้คนอื่นเข้าใจ

ลู่อันหรานอยากบอกว่าดี ได้นอนกับเวินหนิงคนเดียวมันดีมากแน่นอน แต่ถูกพ่อขู่มา ถ้าไม่ทำตามคำสั่งของเขา เกรงว่าต้องทำการบ้านทั้งคืน

“แม่ เด็กคนอื่นๆ เขานอนด้วยกันกับพ่อแม่……”

ลู่อันหรานก้มหน้า ทำหน้าน้อยใจ

ขณะที่พูด เขาเองก็อินกับการแสดง

ถึงแม้จะมีสภาพชีวิตที่ดีที่สุดอยู่เสมอ ทุกคนในตระกูลลู่เอาอกเอาใจเขา แต่ก็ยังขาดบทบาทที่สำคัญอย่างคุณแม่อยู่ตลอด บอกว่าไม่ใส่ใจก็เป็นไปไม่ได้

ครู่หนึ่ง เขาก็แปลกใจมากจริงๆ เด็กน้อยพวกนั้นที่นอนกับพ่อแม่ ปกติจะรู้สึกอย่างไรกันนะ

ปกติสิ่งที่เวินหนิงไม่อยากเห็นมากที่สุดคือลู่อันหรานเสียใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียใจเพราะเรื่องเกี่ยวกับตน เห็นเขาก้มหน้า เสียงที่พูดก็เบา หัวใจเธอกำลังแตกสลาย

“อันหราน แม่……ตกลง”

เวินหนิงคิดสักพัก ก็แค่นอนด้วยกันเอง ลู่อันหรานนอนตรงกลาง พวกเขานอนสองข้าง ถึงอยากจะทำอะไรก็ทำไม่ได้ ไม่จำเป็นต้องทำให้ลูกเสียใจรู้สึกแย่

“จริงเหรอ? ”

ลู่อันหรานเห็นเธอตกลง ก็ยิ้มสดใสเป็นพิเศษ โอบคอเวินหนิง หอมแรงๆ บนใบหน้าเธอ จากนั้นก็วิ่งออกไปเรียกลู่จิ้นยวนอีกครั้ง

“แม่ตกลงแล้ว พ่อต้องคำไหนคำนั้นนะฮะ!”

“พ่อเคยผิดคำพูดที่ไหน? ”

ลู่จิ้นยวนเห็นลู่อันหรานทำภารกิจที่เขามองสำเร็จสมบูรณ์แบบ รอยยิ้มบนใบหน้าก็หุบไม่ลง