บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 482

"ทำไมอยู่ๆหนูถึงถามล่ะ?"

"ไม่……ไม่มีอะไรค่ะ แค่นึกได้เลยถามค่ะ ช่วงนี้หนูจะไปดูดวง เดี๋ยวเขาน่าจะถาม"

ไป๋หลินยวี่ไม่ได้คิดอะไรมาก ขมวดคิ้วแล้วนึกย้อน "น่าจะเป็นโรงพยาบาลเมืองเจียงเฉิง ตอนนั้นบ้านเราจน พ่อเราเลยส่งแม่ไปที่นั้น"

เวินหนิงพยักหน้า จำสถานที่ไว้

ต่อไป คงต้องเริ่มสืบจากโรงพยาบาลนี้แล้วล่ะ

พูดคุยกับไป๋หลินยวี่ไปอีกสักพัก พอเห็นว่าท่านเริ่มเหนื่อย เวินหนิงก็ไม่ชวนคุยอะไรอีก รอท่านหลับค่อยออกจากห้อง

คิดไปคิดมา ไม่อยากรอช้า เวินหนิงเลยตัดสินใจจะไปโรงพยาบาลนั่น ประวัติตอนนั้นอาจจะเก็บไว้ อาจจะเจอเบาะแสอะไรก็ได้

……

ลู่จิ้นยวนให้อันเฉินจัดการเรื่องการรักษาของโรซินานเต้ บางส่วนเพราะเขารู้เรื่องมากกว่า บางส่วน อาจจะเป็นเพราะกี่วันนี้ที่เจอกัน โรซินานเต้ไม่ได้ต่อต้านเขา

อันเฉินรับคำสั่งมาอย่างไม่คิดมาก เพราะเคยจัดการปัญหายากๆกับลู่จิ้นยวยมากเยอะ แค่ดูแลเด็กผู้หญิงออทิสติกไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เพราะฉะนั้น ก็เลยพาเธอไปพบจิตแพทย์ที่นัดไว้แล้ว

พอส่งตัวเข้าไป อันเฉินก็ออกมา แล้วรออยู่ข้างนอกตามหน้าที่ ตอนกำลังเบื่อๆ กลับเจอแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

เย่ซือเยวี่ยมาถามอาการคุณแม่ที่เอาแต่ตื้อให้เธอแต่งงาน มาถามว่าเป็นเพราะอายุเยอะเลยคิดมากหรือเปล่า สุดท้ายเลยเจออันเฉิน

"ทำไมนายอยู่ที่นี่? สุขภาพจิตมีปัญหา?"

พอเย่ซือเยวี่ยเห็นอันเฉิน ก็เริ่มพูดแซะฝ่ายตรงข้ามทันที

"เปล่า แต่เธอต่างหาก มาที่นี่ทำไม?"

พออันเฉินเจอเย่ซือเยวี่ย ก็เริ่มหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้ เจอกันบ่อยมาก พอเจอกันก็จะแซะ เขาจะหลบยังไงก็ไม่ทัน

"เกี่ยวอะไรกับนาย?"

เย่ซือเยวี่ยมองบนใส่อันเฉิน

"งั้นเธอก็ควรมาตรวจดูว่า เข้าสู่วันชราก่อนกำหนด ฮอร์โมนผิดปกติหรือเปล่าถึงเป็นแบบนี้ เอาแต่แซะคนอื่นเนี่ย"

"นาย!"

เย่ซือเยวี่ยกำลังจะพูดอะไร โรซินานเต้ก็เดินออกมาจากข้างใน เธอจบการรักษาของวันนี้แล้ว

เธอมองไปรอบๆ ทั่วโรงพยาบาลรู้จักแค่อันเฉิน เลยรีบวิ่งไปหลบหลังเขาทันที

อันเฉินได้รับคำสั่งว่าต้องดูแลเธอดีๆ แล้วต้องดูแลสุขภาพจิตใจเธอด้วย ก็เลยเอ่ยปลอบ "เป็นอะไรครับ? ทุกอย่างราบรื่นไหมครับ?"

เย่ซือเยวี่ยได้ยินอันเฉินพูดภาษาฝรั่งเศส เธอฟังไม่รู้เรื่อง แต่เสียงนั่นอ่อนโนมาก อย่างน้อย ก็อ่อนโยนกว่าคำพูดเสียดสีที่พูดกับเธอ……

วินาทีนั้น ความโมโหก็ปะทุออกมา

"แสแสร้งทำเป็นอ่อนโยน มาหลอกเด็กผู้หญิงงั้นเหรอ? ผู้ชายสารเลว!"

เย่ซือเยวี่ยไม่ใช่คนที่ชอบเก็บอารมณ์ เห็นแบบนั้นก็พูดพรวดออกมาทันที

โรซินานเต้มองไปที่เธอ รู้สึกว่าไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ เลยหลบข้างหลัง

อันเฉินขมวดคิ้ว "ถ้ามีอะไร อย่าทำให้คนอื่นตกใจ เธอมาพูดใส่ฉันนี่"

คำว่ามาพูดใส่ฉันนี่……ดีมาก

เมื่อกี้เย่ซือเยวี่ยคิดแล้วว่าจะแซะเขายังไง แต่ตอนนี้กลับพูดไม่ออก

มองเห็นอันเฉินยืนปกป้องเด็กผู้หญิงต่างชาติข้างหน้า เธอรู้สึกไม่ว่าจะพูดอะไรก็เสียดสีตัวเอง

แต่เสียดสียังไง เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน

"ช่างเถอะ ขี้เกียจคุยกับนาย"

หักห้ามความแปลกใจไว้ เย่ซือเยวี่ยก็เดินไปไม่หันกลับมาเลย