บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 488

เรื่องนี้ต้องมีอะไรแน่นอน

คิดไปคิดมา ลู่จิ้นยวนเลยลุกขึ้น "เดี๋ยวฉันให้คนไปสืบเรื่องหมอคนนั้น อาจจะมีเบาะแสอะไรก็ได้"

เวินหนิงพยักหน้า ครั้งนี้ไม่ได้พูดว่าจะพึ่งความสามารถตัวเอง

เพราะเธอเคยลองแล้ว แต่ไม่สำเร็จ ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาเอาแต่ใจ

ลู่จิ้นยวนโทรไปหาอันเฉินทันที ให้เขาไปสืบเรื่องหมอคนนั้น

อันเฉินเพิ่งทำงานในมือเสร็จ ตอนนี้เขาไม่ใช่แค่ทำงานตามหน้าที่ตัวเอง แต่ต้องพาโรซินานเต้ไปหาหมอด้วย

กว่าจะมีเวลาพัก แต่พอได้โทรศัพท์เขาก็รู้สึกเหนื่อย

ลู่จิ้นยวนพูดคร่าวๆกับเขา แล้ววางสายทันที

เวินหนิงเห็นว่าเรื่องนี้จัดการไปไม่น้อยแล้ว แต่ลู่จิ้นยวนไม่มีทีท่าที่จะไป เลยเริ่มทำตัวไม่ถูก

ให้เขาอยู่ต่อ ตัวเองก็รู้สึกแปลกๆ เธอไม่อยากอยู่กับผู้ชายคนนี้ ใครจะรู้ว่าเดี๋ยวจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า

ให้เขาไปแบบนี้ ก็เหมือนตัวเองไม่ค่อยสำนึกบุญคุณ เพิ่งให้คนอื่นช่วย แล้วไล่เขาไป…… วินาทีนั้นเวินหนิงเริ่มสับสน

ลู่จิ้นยวนเห็นสีหน้าที่สับสนของเธอ จะไม่รู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังคิดอะไร

แต่เขาก็ไม่คิดที่จะเปิดโปง นั่งอยู่บนเตียง เปิดโน้ตบุ๊คที่เอามาด้วย แล้วเริ่มตั้งใจทำงาน

เวินหนิงเห็นแบบนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ คิดไปคิดมา "เดี๋ยวฉันไปดูก่อนว่าอันหรานหลับหรือยัง"

พูดจบ อยากจะรีบหนี

ลู่จิ้นยวนไม่ได้ห้ามเธอ แค่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้วิ่งได้น่ารักมาก เหมือนกระต่ายตื่นตูม

เวินหนิงออกไป เห็นลู่อันหรานกำลังเล่นไอแพดอยู่ สีหน้าก็เข้มงวด "ลู่อันหราน ทำไมลูกเล่นอีกแล้ว ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ?"

ทีแรกลู่อันหรานคิดว่าลู่จิ้นยวนจะอยู่ต่อ คงต้องกักตัวเวินหนิงไว้แน่นอน ให้เธอนอนกับเขา ไม่คิดเลยว่าเธอจะออกมาแบบนี้

เขาก็เลยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ผมนอนคนเดียวนอนไม่หลับ! คุณแม่นอนกับผมนะครับ"

เวินหนิงก็คิดแบบนี้อยู่แล้ว อยากพยักหน้าตกลงทันที แต่พอคิดดีๆ แบบนี้คงใจดีเกินไป ก็เลยตึงสีหน้าไว้ไม่พูดอะไร

ลู่อันหรานอ้อนเธอไปสักพัก เวินหนิงค่อยพยักหน้าตกลง

"โอ้เย้ วันนี้ผมนอนกับคุณแม่"

ถึงลู่อันหรานจะดูเป็นเด็กโต แต่ก็ยังมีความไร้เดียงสาอยู่

อีกอย่าง คุณแม่ไม่อยู่กับเขาตั้งแต่เด็ก ให้คุณแม่นอนเป็นเพื่อนเขา เป็นความหวังที่เขาหวังมานานมาก

เวินหนิงเห็นเขาดีใจ ในใจก็รู้สึกผิด "อันหราน ถ้าหนูอยากนอนกับคุณแม่ จะนอนเมื่อไหร่ก็ได้นะ"

ลู่อันหรานได้ยินก็รีบพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดเวินหนิง "จริงเหรอครับ?"

"แน่นอน อีกหน่อยหนูอยากมาเมื่อไหร่ก็ได้"

เวินหนิงจับแก้มของเด็กน้อย จุ๊บไปสองทีแล้วจูงมือเขาเข้าไปในห้องนอนอีกห้อง

ลู่จิ้นยวนอยู่ในห้องไปสักพัก แต่เวินหนิงก็ไม่กลับมาสักที เขารู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่เขาก็ไม่ใจร้อน ทำงานในมืออย่างใจเย็น

รอลู่จิ้นยวนจัดการงานทุกอย่างเสร็จ เวลาก็ดึกมากแล้ว