บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 499

"ถ้าอย่างนั้น ขอบคุณมากนะคะ!"

เวินหนิงได้ยินเดนิสตอบตกลง ก็รีบลุกขึ้นทันที จนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะขอบคุณยังไง

"นี่ก็สมควรแล้วครับ พรุ่งนี้คุณพาตัวเขามา มีเงื่อนไขอะไร พูดมาได้เลยครับ"

เวินหนิงเล่าเรื่องทุกอย่าง ฟังเธอพูดจบ เดนิสก็พยักหน้า

"ที่แท้ต้องบังคับสะกดจิตนี่เอง ผมบอกไว้ก่อนเลยนะครับ การสะกดจิตแบบนี้มีความเสี่ยง คุณต้องเตรียมใจไว้นะครับ"

เวินหนิงได้ยินจึงตกลง จากนั้นก็บอกลา

เห็นเธอเดินออกไป เดนิสก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเห่อจื่ออันที่อยู่ห่างไกล

เพราะทั้งสองติดต่อกันบ่อย เขาเลยโทรเบอร์ส่วนตัวของเห่อจื่ออัน ไม่มีทางติดต่อไม่ได้

"ว่าไงเดนิส มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?"

เพราะเวลาที่ต่างกัน ที่ต่างประเทศมืดแล้ว เห่อจื่ออันก็นอนแล้วด้วย

แต่พอเห็นเดนิสโทรมา เขาก็รับทันที

เพราะเขารู้จักนิสัยเดนิสดี ถ้าไม่มีอะไรสำคัญ เขาไม่โทรมารบกวนแน่นอน

"จื่ออัน วันนี้ฉัน……เจอเวินหนิงแล้ว"

เดนิสไม่ได้พูดอะไรที่ไม่มีประโยชน์ พูดไปตรงๆเลย

เห่อจื่ออันอึ้งทันที จับโทรศัพท์ไว้แน่น "นายว่าอะไรนะ นายก็รู้……เธอไม่อยู่แล้ว"

"ฉันไม่ได้ล้อเล่น วันนี้ ลู่จิ้นยวนมีเรื่องมาขอร้องฉัน ข้างตัวเขามีผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเรียกเธอว่าหนิงหนิง ฉันก็เลยถาม ค่อยรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือเวินหนิง ห้าปีก่อนเธอไม่ตาย แต่ถูกน้ำซัดหายไปแล้วความจำเสื่อม"

เห่อจื่ออันฟังจบก็ลุกขึ้นจากเตียง รีบใส่เสื้อผ้าทันที

เวินหนิง……เธอไม่เป็นอะไรจริงๆ?

ทำไมความจำเธอกลับมาแล้วไม่ติดต่อตัวเอง?

ฟังจากเดนิส ตอนนี้เวินหนิงเหมือนอยู่กับลู่จิ้นยวน พวกเขาคนดีกันแล้ว?

คำถามมากมายขนาดนี้ ทำให้เห่อจื่ออันปวดหัว

เขาต้องรู้ความจริงให้ได้

"นายขอเบอร์ติดต่อไว้หรือเปล่า? ฉันจะกลับประเทศเดี๋ยวนี้ นายเฝ้าเธอไว้ อย่าให้เธอหายไปอีก"

เห่อจื่ออันใส่เสื้อผ้าเสร็จ รีบให้ผู้ช่วยจองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศด่วนที่สุด

เวลาเดียวกัน ก็ไม่ลืมให้เดนิสจับตาเฝ้าเวินหนิงไว้ เดี๋ยวทั้งสองคนจะคร่ากันอีก

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ เห่อจื่ออันก็เตรียมตัวจะขับรถไปสนามบิน

ตอนนี้ ใจเขาไม่อยู่ที่นี่แล้ว แต่กลับโบยบินไปที่เมืองเจียงเฉิง บินไปหาคนที่เขาคิดถึงมานาน

ดึกดื่นขนาดนี้ พอเจนนี่ได้ยินก็ลงมาข้างล่าง เห็นว่าเห่อจื่ออันเตรียมตัวจะไป ก็รีบเดินไปหา "เกิดอะไรขึ้น? ดึกขนาดนี้ยังจะออกไปอีก มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า?"

"เวินหนิงกลับมาแล้ว ฉันจะกลับไปหาเธอ!"

เห่อจื่ออันทิ้งแค่คำพูดนี้ไว้ ก็จะไปจากที่นี่ทันที

พอเจนนี่ได้ยิน ก็กัดริมฝีปากแน่น ทีแรกเธอปิดข่าวนี้ไว้แล้ว เพราะไม่อยากให้เห่อจื่ออันไปจากที่นี่ ไปหาผู้หญิงคนนั้น

แต่สุดท้ายเขาก็รู้

"จื่ออัน ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว นายยังปล่อยเธอไม่ได้เหรอ? กี่ปีที่ผ่านมานายลำบากที่ต่างประเทศมาตั้งเท่าไหร่ ถึงจะมีผลงานตอนนี้? นายยอมทิ้งทุกอย่างแบบนี้เลยเหรอ?"

"ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ ถึงฉันจะเสียทุกอย่าง ฉันก็ว่าคุ้ม"

เห่อจื่ออันพูดอย่างหนักแน่น จากนั้นก็ก้าวเดินจากไป

เจนนี่เห็นรถคันนั้นแล่นหายไปต่อหน้าอย่างรวดเร็ว ในสายตามีแต่ความโมโหกับความเสียใจ

ความทุกข์ทรมานของเห่อจื่ออัน เธอจำใส่ใจไว้ พยายามจะอยู่ข้างเขา แค่อยากให้เขาเดินออกมาจากความมืด

แต่สุดท้าย เธอก็สู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้