บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 500

แต่พอนึกถึงเรื่องในอดีต เวินหนิงก็ไม่ได้กังวลขนาดนั้นแล้ว

เพราะยังไง เวินฉีโม่ก็ไม่สนใจอนาคตตัวเองแล้วยังส่งเธอเข้าคุกอีก

ตอนนี้ เขาเสียสละเพื่อช่วยไป๋หลินยวี่ เพื่อตามหาลูกสาวของตัวเอง แบบนี้ค่อยว่าไปอย่าง

"งั้นพรุ่งนี้เราพาตัวเขามา"

เห็นว่าเวินหนิงไม่ลังเลอีก ลู่จิ้นยวนก็พยักหน้า "ไว้ใจเถอะ ฉันให้คนเฝ้าเขาไว้ ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน"

เวินหนิงค่อยโล่งอก ลู่จิ้นยวนจึงส่งเธอกลับบ้าน

เพราะเห็นว่าเวินหนิงล้ามาก เลยไม่ได้อยู่ต่อ แค่พูดคุยไม่กี่คำก็กลับไป

เวินหนิงนอนอยู่บนเตียง รู้สึกปวดเมื่อยร่างกาย นอนยังไงก็นอนไม่หลับ

ในหัวก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าตัวเองเจอญาติจริงๆ จะทำยังไง?

ถ้า พวกเขาไม่อยากยอมรับตัวเอง เธอควรจะทำยังไง……

ความคิดต่างๆตีกันวุ่นไปหมด เวินหนิงหงุดหงิดมาก ดึงผ้าห่มมาปิดหน้าตัวเอง "ช่างเถอะ อย่าคิดมาก ไม่ว่ายังไง รอหาเจอก่อนค่อยว่ากัน"

……

ค่ำคืนนั้นผ่านไป

วันต่อมา พอฟ้าสว่าง เวินหนิงก็ลุกจากเตียง

เธอไม่มีอารมณ์มาลีลาบนเตียง นั่งรอไปสักพัก ลู่จิ้นยวนก็มาถึงพอดี

เขาเดาว่าเวินหนิงต้องใจร้อนมากแน่ๆ ก็เลยตื่นแต่เช้า รีบมาจัดการเรื่องนี้ให้จบ

"นายตื่นเช้าขนาดนี้เหมือนกันเหรอ"

เวินหนิงรู้ว่าเทียบกับลู่จิ้นยวนไม่ได้ ตอนนี้เธอลาออกแล้ว ทุ่มแรงกายแรงใจมาดูแลไป๋หลินยวี่แทน

แต่ลู่จิ้นยวนทิ้งบริษัทที่ใหญ่โตขนาดนั้นไม่ได้ เขาทำแบบนี้ต้องเหนื่อยมากๆแน่เลย

คิดไปมา ในใจก็รู้สึกขอบคุณมาก "กี่วันนี้ ลำบากนายมากเลย"

พอได้ยินเวินหนิงพูด ลู่จิ้นยวนกลับไม่สบอารมณ์

ตั้งแต่ตอนนั้น เวินหนิงก็จงใจสร้างระยะห่าง ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ก็เอาแต่ขอบคุณเกรงใจกัน เหมือนกลัวว่าจะสร้างปัญหาให้เขาอย่างนั้น

"ระหว่างเรา ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ก็ได้"

ลู่จิ้นยวนเอ่ยตอบอย่างเรียบนิ่ง

เวินหนิงไม่พูดอะไร ไม่รู้จะตอบยังไง

ทั้งสองทานมื้อเช้าเสร็จ ก็รีบขับรถไปหาเวินฉีโม่

เวินฉีโม่ถูกลู่จิ้นยวนส่งตัวไปอยู่ในโรงแรมของบริษัทตระกูลลู่

ถ้าพูดถึงสภาพแวดล้อม ก็ต้องสบายอยู่แล้ว แต่เวินฉีโม่กลับอยู่ไม่เป็นสุข

เพราะเขาไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ตัวเองจะเจออะไร

ตอนที่ลู่จิ้นยวนให้คนเคาะประตู เลยเห็นแค่ขอบตาเวินฉีโม่ดำมาก ที่คางมีแต่เครา ท่าทางทรุดโทรมมาก

"พวกแกจะทำอะไรฉันกันแน่!"

"ไม่ทำอะไรคุณหรอก……คุณในตอนนี้ คุณคิดว่าผมจะยอมเสียแรงกับคุณเหรอ?"

พอลู่จิ้นยวนเอ่ยปากพูด ก็ทำให้เวินฉีโม่อารมณ์ขึ้นไม่น้อย

แต่เขาก็ตอบโต้ไม่ได้

ยังไงตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว ถึงลู่จิ้นยวนจะจงใจกระทำเขาก็ไม่มีประโยชน์อะไร

"คุณไม่อยากรู้เหรอว่าลูกสาวตัวเองอยู่ไหน?"

เวินหนิงมองไปที่เขา

เวินฉีโม่เงียบไปสักพัก สุดท้ายก็ยอมหุบปาก