บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 51

ยวี๋เฟยหมิงนั้นแรงเยอะมาก เวินหนิงไม่สามารถดึงมือกลับมาจากเขาได้ เมื่อได้ฟังเขาพูดแบบนี้“ ถ้าอย่างนั้นคุณก็เรียกเลย คิดว่าฉันจะกลัวเหรอ”

ยวี๋เฟยหมิงมองเธอด้วยสายตาอย่างเย็นชา โทรศัพย์เรียกหาคนมา ว่าตึกชั้นวีไอพีด้านในมีคนอะไรก็ไม่รู้ปะปนเข้ามา ให้พวกเขามาจัดการหน่อย

เวินหนิงรออย่างไม่มีสีหน้าใดๆ ไม่นาน คุณหมอที่เพิ่งมาดูอาการของเวินหนิงก็เดินเข้ามา หยุดฝีเท้าลง "มีอะไรเหรอ"

"โรงพยาบาลของพวกคุณดูแลควบคุมงานการอย่างไง คนแบบนี้ยังสามารถปล่อยให้ขึ้นมาตึกชั้นวีไอพีได้ ถ้าหากมีของหายขึ้นมา หรือมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา พวกคุณใครจะเป็นคนรับผิดชอบ"

คุณหมอมองยวี๋เฟยหมิงอย่างหมดคำพูด กับคำพูดที่ฟังแล้วเป็นเรื่องเป็นราว "ขอโทษครับคุณผู้ชาย คุณผู้หญิงท่านนี้เป็นคนไข้ของฉันเอง เธอพักอยู่ในห้องผู้ป่วยวีไอพีที่ไม่ไกลจะที่นี้ ไม่ใช่ใครอะไรที่ไหน"

ยวี๋เฟยหมิงสีหน้าหยุดนิ่งไป คาดคิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นเช่นนี้ เขามองไปยังทิศทางที่คุณหมอชี้ไป ห้องผู้ป่วยห้องนั้นกว้างขวางและหรูหรากว่าห้องที่เขาจองไว้ให้กับท่านปู่ด้วยซ้ำ ราคาสูงกว่าเกือบจะเป็นเท่าตัวอีกด้วย

เวินหนิงพักอยู่ที่นั่นจริงหรือ เธอจะมีปัญญาที่ไหนจะมาพักห้องแบบนั้น

"ได้ยินชัดเจนหรือยัง ช่วยปล่อยมือของคุณออกด้วย" เวินหนิงพูดอย่างเชยชา แม้ว่าเธอจะไม่ได้มีใจที่จะใช้ลู่จิ้นยวนเพื่อโอ้อวด แต่เมื่อเจอคนแบบนี้ที่หน้าด้านไร้ยางอายอย่างนี้ เธอก็ไม่ถือสาที่จะปล่อยให้เขาเสียหน้าบ้าง

ยวี๋เฟยหมิงปล่อยมือช้าๆอย่างกับหมดแรง เห็นได้ค่อนข้างชัดเจนว่ามันยากที่จะยอมรับความจริงนี้ได้

เขาคิดมาตลอดว่า เมื่อเวินหนิงไปจะเขาแล้วจะต้องร้องไห้เสียใจ อย่าที่จะทำใจได้ และยิ่งกว่านั้นคงต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากสุดๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอมีชีวิตที่ดีขึ้นมากขนาดนี้ ในใจของยวี๋เฟยหมิงรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอย่างมาก

“ เวินหนิง เธอจะพักอยู่ที่นี่ได้ยังไง ... สรุปคุณคือ ... ”

"คุณหมอคะ สามารถให้ รปภ. มาเฝ้าที่หน้าประตูสักพักหนึ่งได้ไหมคะ ดูสุภาพบุรุษท่านนี้อารมณ์ข้องข้างฉุนเฉียวเล็กน้อย ฉันเกรงว่าเขาจะทำเรื่องรุนแรงอะไรขึ้นมา อาจจะทำร้ายฉันด้วย"

"ได้ ฉันจะจัดหาคนมาให้ สบายใจได้ ทางโรงพยาบาลของเราหน้าที่ดูแลรักษาความปลอดภัยของคนไข้ทุกคน"

เวินหนิงพยักหน้า หลังจากนั้น ก็เดินออกจากที่นี่

ยวี๋เฟยหมิงมองตามพื้นหลังของเธอ ทันใดนั้นก็รู้สึกอย่างกับว่าไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน

...

ลู่จิ้นยวนเดินออกจากห้องประชุม อันเฉินเดินไปข้างหน้า "ที่โรงพยาบาล ดูเหมือนว่าคุณหนูเวินจะเจอปัญหาเล็กน้อย ดูเหมือนว่ายังมีการจ้าง รปภ ด้วย"

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว สองสามวันนี้เขามั่วแต่ยุ่งอยู่กับงานบริษัท ดังนั้น เขาจึงไม่ได้ให้ความสนใจกับที่โรงพยาบาลมากนัก

ยังมีคนกล้าสร้างปัญหาในเขตของเขาอีกเหรอ

"รู้ล่ะ" สายตาของลู่จิ้นยวนดูเบลอๆอย่างใช้ความคิด สองสามวันที่ผ่านมานี้เขาไม่เคยไปเยี่ยมเวินหนิงแม้แต่ครั้งเดียว และเธอก็สามารถทำได้ข้อหนึ่งคือไม่มารบกวนเขาเลย และไม่เคยสร้างปัญหาให้เขาเลย

ครั้งนี้เจอปัญหา ถ้าไม่ใช่เพราะอันเฉินเป็นคนบอก บางทีเขาอาจจะไม่รู้เลยก็ได้

แม้ว่า การกระทำนี้จะเป็นหน้าที่ของเวินหนิงก็ตาม แต่ความรู้สึกในใจของลู่จิ้นยวนนั้น กับไม่ได้รู้สึกดีขึ้นกับเรื่องพวกนี้เลย

...

หลังจากที่เวินหนิงกลับถึงห้องผู้ป่วยก็ทานยา ไม่นานนักก็มีอาการง่วงนอนขึ้นมา ก็เลยล็อคประตูแล้วนอน

สองสามวันนี้เธอก็ไม่มีอะไรต้องทำ ก็เลยใช้ชีวิตอย่างกับหนอนกินเสร็จนอนแล้วนอนตื่นก็กิน แต่ว่าวันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยมากเป็นพิเศษ นอนจนถึงฟ้ามืด ลืมตาขึ้นมาอีกที พึ่งจะรู้ว่าท้องฟ้านั้นมืดแล้ว

ค่อยๆเดินผ่านความมืดไปเปิดไฟ แต่ดวงไฟกับไม่สว่าง ในห้องที่เต็มไปด้วยความมืด ทำให้เวินหนิงรู้สึกกลัวเล็กน้อย มันทำให้เธอนึกถึงภาพตอนที่อยู่ในเรือนจำแล้วทำความผิด จะถูกเอาไปขังไว้ในห้องมืดที่ไม่ได้เห็นแสงเห็นตะวัน

“ มี……มีใครอยู่ไหม ไฟดับเหรอ” เวินหนิงกุมโทรศัพท์ไว้แน่น เดินไปที่ประตูอย่างระมัดระวัง แต่เงาที่แอบๆซ้อนที่หน้าประตูทำให้เธอตกใจมาก

"ใคร"

"ยังจะมีใครอีก เปิดประตูเดียวนี้" คนที่พูดคือยวี๋เฟยหมิง