บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 510

“น่าจะพอได้แล้วมั้ง ลู่อันหราน”

ลู่จิ้นยวนกล่าวเตือนอย่างเย็นเยียบ ลู่อันหรานทำคอย่นหดเข้าไป จากนั้นก็หยุดคิดไปชั่วครู่ สุดท้ายแล้วจึงไม่ได้เร่งเร้าอะไรต่อ

ไม่อย่างนั้นแล้ว คุณพ่อคงจะระเบิดแน่

ทั้งสามคนหาที่นั่งที่ว่างอยู่และนั่งลงไป จากนั้นก็กินอาหารที่ซื้อกันจนหมด

ผ่านไปสักพัก เย่หวานจิ้งก็โทรศัพท์เข้ามาหา บอกว่าคิดถึงลู่อันหรานให้เขากลับไปหาหน่อย

“พวกคุณกลับไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปโรงพยาบาลเยี่ยมแม่พอดี”

แน่นอนว่าเวินหนิงไม่มีทางที่จะไปอยู่ต่อหน้าเย่หวานจิ้งเพื่อให้ได้รับความทรมานชอกช้ำหรอก จึงตอบไปอย่างเรียบๆ

ลู่จิ้นยวนเองก็พูดอะไรออกมาไม่ได้ และลู่อันหรานเองก็อยากให้แม่เป็นคนพาเขาไปด้วย แต่แม้ว่าเขาจะยังเล็ก ก็ยังดูออกถึงบรรยากาศระหว่างแม่กับคุณย่าที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก

ดังนั้น จึงโบกมือลาอย่างเป็นเด็กดี “คุณแม่บ๊ายบาย รอผมกลับมาหานะ”

เวินหนิงเองก็ยกมือขึ้นโบกกลับ มองดูสองพ่อลูกจากไป แล้วจึงค่อยเรียกรถไปโรงพยาบาล

ทันทีที่ขึ้นมาบนรถแท็กซี่ รอยยิ้มจางๆ ที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเวินหนิงก็จางหายไปแล้ว

ทันทีที่นึกถึง คนที่ตามหาอย่างยากเย็นแสนเข็ญ กลับไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของไป๋หลินยวี่แล้ว เธอก็รู้สึกทรมานขึ้นมา

และไม่รู้เลยว่าเด็กที่ถูกสลับเปลี่ยนตัวกับเธอในตอนแรกนั้น สุดท้ายแล้วเป็นอย่างไรบ้าง......

แม่แท้ๆ ของเธอ ทำไมถึงทำแบบนี้กันนะ

ทั้งหมดนี้ ราวกับได้เข้ามาพัวพันอยู่หมอกอันหนาทึบที่หนักอึ้ง ทำให้เธอมองอะไรไม่กระจ่างและไร้ซึ่งเป้าหมาย

ขณะที่กำลังคิดเช่นนั้น เวินหนิงก็มาถึงโรงพยาบาล

เธอมุ่งไปยังห้องพักผู้ป่วย VIP ของไป๋หลินยวี่อย่างไม่จำเป็นต้องคิดอะไรเลย

ตอนนี้แม้ว่าสภาพร่างกายของไป๋หลินยวี่จะอ่อนแอ แต่เพราะว่าหายาชนิดพิเศษเจอ แม้จะไม่ได้เป็นการรักษาที่ต้นตอของโรคร้าย แต่ก็ถือได้ว่าดีกว่าในตอนแรกมากเลยทีเดียว

บางทีจึงสามารถลงจากเตียงมานั่งพักได้

เวินหนิงเปิดประตูออก ไป๋หลินยวี่นั้นอยู่ภายใต้การดูแลของพยาบาลและกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง

เมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจึงหันหน้าไปดู พอเห็นเวินหนิงก็ยิ้มออกมาในทันที “หนิงหนิง ลูกมาได้อย่างไรกันเนี่ย

แม่ไม่ได้บอกแล้วเหรอว่าไม่ต้องมาโรงพยาบาลบ่อยๆ นักก็ได้ การจัดการรธุระของตัวเองให้เรียบร้อยเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดใช่ไหม”

เวินหนิงได้ยินเช่นนั้น ภายในใจก็รู้สึกขมขื่นจนจุกอก

ตอนนี้ไป๋หลินยวี่ไม่รู้ถึงเรื่องราวความจริงนั้น แต่ว่า ความห่วงใยของเธอนั้นเป็นความจริงอย่างแน่นอน

ไม่ว่าแรกเริ่มเดิมทีเรื่องราวมันจะเป็นมาอย่างไร เธอก็ไม่นึกเสียใจเลยที่ได้กตัญญูต่อไป๋หลินยวี่

แม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนที่คลอดตนเองออกมา แต่ด้วยความเมตตาในการอบรมเลี้ยงดูนี้ เธอจะต้องใช้ทั้งชีวิตในการทดแทน

“หนูยุ่งขนาดนั้นที่ไหนกันล่ะ ไม่ได้เป็นคุณนายที่มีงานนับหมื่นนับพันต้องให้เข้าร่วมสักหน่อย มาเยี่ยมแม่ไม่ใช่เรื่องที่สมควรทำเหรอ”

เวินหนิงเก็บซ่อนอารมณ์ของตัวเองไว้ข้างใน จากนั้นก็เดินเข้าไปหาแล้วนวดบีบไหล่ให้กับไป๋หลินยวี่

“ตอนนี้รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง

ยังรู้สึกแย่เอามากๆ อยู่ไหม”

“ไม่เป็นอะไร ยาคราวนี้ได้ผลดีมาก ตอนที่แม่ตื่นขึ้นมาดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย ไม่ได้รู้สึกอ่อนแรงคิดแต่อยากจะนอนแล้ว ไม่แน่ว่า อีกแปปเดียวแม่ก็อาจจะหายได้เลยนะ”

“อื้ม ต้องหายได้แน่นอน”

เวินหนิงยิ้มตอบกลับไป แต่ภายในใจกลับไม่ได้รู้สึกยินดีตามเลย

ยาชนิดนี้ให้ผลลัพท์ดีก็จริงอยู่ แต่กลับไม่ได้มีประสิทธิภาพในการรักษาโรคเลย เพียงแค่ช่วยทุเลาอาการป่วยให้เบาลง อีกทั้ง คุณหมอยังเคยพูดอีกว่าถ้าหากใช้ยาตัวนี้ติดต่อกันเป็นเวลานานล่ะก็ อาจจะดื้อยาขึ้นมาได้ พอถึงตอนนั้น เรื่องก็จะยุ่งขึ้นมาแล้ว

ดังนั้น ในช่วงที่ก่อนจะมีอาการดื้อยานั้นเธอจำเป็นที่จะต้องตามหาผู้บริจาคไขกระดูกให้ได้โดยเร็วที่สุด

ทั้งสองคนพูดคุยกันไปพลาง และก็นิ่งเงียบกันไปพลาง แม้ว่าจะดูอึมครึมอยู่เล็กน้อย แต่สองแม่ลูกนั้นกำลังมีความสุขกับช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้มาก

“อื้ม จริงสิ เหอจื่ออันกลับมาแล้วนะ”

เป็นฉับพลันที่เวินหนิงนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วจึงเอ่ยปากพูดออกไป

ไป๋หลินยวี่ยังคงจำเหอจื่ออันได้เป็นอย่างดีมาโดยตลอด ดังนั้น เวินหนิงจึงคิดว่าการที่จะให้พวกเขามาพบหน้ากันสักครั้งก็อาจจะเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลย

“หืม?

จริงเหรอ? ”