บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 512
“คราวนี้พ่อไม่โทษผมแล้ว? ”
ลู่อันหรานยังจำได้ว่าในอดีตตัวเองเคยทำเรื่องพิเรนทร์โดยไม่มีกฎเกณฑ์ สุดท้ายก็โดนลู่จิ้นยวนดุ
“สถานการณ์เฉพาะ วิเคราะห์โดยเฉพาะ ในตอนนี้ต้องการพลังของลูก”
ลู่จิ้นยวนพูดจบ ก็ตบบ่าลู่อันหรานอย่างเคร่งขรึม ราวกับมอบหมายทุกอย่างให้กับเขา
“ผมยังต้องไปเรียน ไม่มีเวลา”
ลู่อันหรานอยากหาข้ออ้างไม่เข้าชั้นเรียน
ลู่จิ้นยวนจะไม่เข้าใจได้อย่างไร แต่คิดสักพัก เรื่องโรงเรียนพวกนั้น ลู่อันหรานเคยเรียนมาตั้งนานแล้ว “สองสามวันนี้ไม่ต้องไป ไม่เป็นไร”
“งั้น ก็ได้ฮะ ถึงผมจะไม่เต็มใจ แต่จะช่วยพ่อสักครั้ง”
ลู่อันหรานพยักหน้า ทำหน้าภาคภูมิใจ
……
เมื่อคืนเวินหนิงนอนที่โรงพยาบาล ตอนนี้เธอไม่มีอะไรอื่นๆ ทำ อยู่กับไป๋หลินยวี่ให้มากๆ ดีกว่า
หลังจากตื่นขึ้นมา เวินหนิงอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็ไปเยี่ยมไป๋หลินยวี่
ไม่คิดว่า เธอจะตื่นเช้ากว่าตนอีก
“แม่ ทำไมแม่ไม่นอนเยอะๆ หน่อยล่ะคะ? ”
“แม่อายุเยอะแล้ว จะนอนเยอะๆ ได้ที่ไหน เมื่อคืนลูกบอกว่าเหอจื่ออันจะมาใช่ไหม? เขาจะมาเมื่อไร? ”
ไป๋หลินยวี่ไม่ได้ลืมสิ่งที่เวินหนิงพูดเมื่อวาน พอพูดแบบนี้ เวินหนิงก็กระอักกระอ่วนเล็กน้อย
เมื่อคืนเธอนอนเร็วมาก ก็เลยไม่ได้โทร “เดี๋ยวฉันถามก่อนนะ”
ไป๋หลินยวี่เห็นว่าเป็นแบบนี้ก็ส่ายหน้า เจ้าเด็กคนนี้ ไม่รู้สักนิดเลยเหรอว่าตัวเองต้องสู้ให้มากหน่อย?
ยังต้องให้หญิงชราอย่างเธอกังวลอีก
เวินหนิงโทรหาเหอจื่ออันทันที
เหอจื่ออันตอนแรกกำลังหลับ ได้ยินเสียงเรียกเข้า ตอนแรกรู้สึกรำคาญมาก แต่เมื่อเห็นเบอร์เวินหนิงโทรมา เขาก็ตื่นทันที นักขึ้นมารับสาย
“ฮัลโหล เวินหนิง มีอะไรเหรอ? ”
เวินหนิงได้ยินเสียงเหอจื่ออัน เหมือนแหบพร่าเล็กน้อย และไม่รู้ว่าเธอปลุกเขาให้ตื่นหรือเปล่า จึงเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะคะ ฉันปลุกคุณหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร”
เหอจื่ออันตื่นขึ้นมาทันที เดินเข้าไปในห้องน้ำส่องกระจก “ที่คุณโทรมา มีเรื่องให้ฉันช่วยใช่ไหม? ”
“จริงๆ แล้วคือแม่ฉันได้ยินว่าคุณกลับมาแล้ว เลยอยากเจอคุณ”
ได้ยินประโยคนี้ เหอจื่ออันก็ไม่ลังเลสักนิด ตอบตกลงทันที “งั้นเหรอ? พอดีเลย ฉันก็ว่าจะไปเยี่ยมท่านป้าสักหน่อย ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหน? ”
เวินหนิงบอกที่อยู่โรงพยาบาลไป เหอจื่ออันเมื่อได้ยินว่าโรงพยาบาล ก็ร้อนรนใจเล็กน้อย “ทำไมอยู่โรงพยาบาลล่ะ พวกคุณมีใครป่วยเหรอ? ”
“คือ……คือแม่ฉันป่วยค่ะ”
เวินหนิงก็ไม่ได้อยากปิดบังเหอจื่ออัน
ได้ยินประโยคนี้ เหอจื่ออันก็ขมวดคิ้ว เป็นเวลานานมากที่อยู่ต่างประเทศไม่ได้ติดต่อในประเทศ ไม่คิดว่าไม่รู้แม้กระทั่งเรื่องนี้ ไม่ควรเป็นแบบนี้จริงๆ
“เดี๋ยวฉันไป”
เหอจื่ออันอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็ว แล้วรีบขับรถไปสถานที่ที่เวินหนิงอยู่
ได้รับคำตอบจากเขา เวินหนิงก็บอกไป๋หลินยวี่เรื่องที่เดี๋ยวเขาจะมา ไป๋หลินยวี่ก็หยักหน้า
เวินหนิงฉวยโอกาสเวลานี้ เรียกคนมาส่งอาหารเช้า สองแม่ลูกทานอาหารอย่างเรียบง่าย รอเหอจื่ออันมา
……
ไม่นานนัก รถเหอจื่ออันก็มาจอดประตูทางเข้าโรงพยาบาล
ตามเลขห้องผู้ป่วย เขาขึ้นมาข้างบน จากนั้นก็ตามหาอย่างรวดเร็ว
เวินหนิงกำลังออกมาส่งอุปกรณ์ทานอาหารพอดี ทั้งสองก็พบกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงแค้นแสนรัก