บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 513

เวินหนิงได้ยินประโยคนี้ ก็ทำหน้ากระอักกระอ่วน เธอเหมือนลืมเรื่องนี้ไปจริงๆ ……

“คุณอยากกินอะไร? ฉันจะไปซื้อกลับมาให้คุณ”

เวินหนิงรีบเอ่ยปาก คิดหาวิธีแก้ไข

“ฉันเหนื่อยไปหน่อย หนิงหนิงลูกออกไปเลี้ยงข้าวจื่ออันสิ ฉันจะพักผ่อนสักหน่อย อย่ามารบกวนฉันเลย”

ไป๋หลินยวี่เห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็ไม่ปล่อยโอกาสให้เวินหนิงออกไปคนเดียว ไม่กี่ประโยคนี้ก็คือให้ทั้งสองทานอาหารด้วยกัน

เหอจื่ออันไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน ทำตามคำพูดของไป๋หลินยวี่ “ในเมื่อคุณเหนื่อย งั้นผมก็ไม่รบกวนแล้วครับ”

พูดจบ ก็หันตัวคิดจะออกไป

เห็นสถานการณ์แบบนี้ เวินหนิงก็รู้สึกผิดอยู่แล้วที่ให้เหอจื่ออันมาเยี่ยมคุณแม่แต่เช้าตรู่ และให้ออกไปแบบท้องหิวๆ คิดสักพักก็พูดขึ้น “ไปกินข้าวที่ร้านอาหารโรงพยาบาลได้ไหมคะ? ถ้าออกไปอาจจะไม่สะดวก”

เหอจื่ออันไม่จู้จี้จุกจิกกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว “ผมไม่เลือกกิน ตามใจคุณเลย”

เมื่อชายหนุ่มพูดประโยคนี้ สายตาก็จ้องมองเวินหนิงอย่างจริงจังมาก ดูเหมือนไม่ใช่แค่เรื่องการทานอาหารเช้าเท่านั้น ยังมีเรื่องอื่นๆ อีกมากมาย

เวินหนิงรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ ก็รีบจบหัวข้อ “อืม งั้นไปกันเถอะ เราต้องรีบหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวไม่มีอะไรกิน”

เหอจื่ออันเห็นเธอยังมีท่าทางเหมือนเคย หลีกหนีคำพูดตัวเอง ก็ไม่มีทางเลือกอื่นอะไร เขาไม่กล้าพูดโจ่งแจ้งเกินไป กลัวทำให้เธอเกลียด ทำได้แค่พยักหน้าเห็นด้วย

ทั้งสองไปที่ร้านอาหารโรงพยาบาล ขณะที่กำลังสั่งอาหาร ลู่อันหรานก็โทรมา

“แม่ แม่กำลังทำอะไรอยู่ฮะ? ”

ลู่อันหรานไม่ต้องไปโรงเรียน ตอนนี้มีความสุขมาก ต้องรีบทาภารกิจที่ลู่จิ้นยวนมอบหมายให้สำเร็จ อย่างไรแล้วการออกไปทำสิ่งต่างๆ มันสนุกกว่าอยู่ในห้องเรียนเยอะเลย

“แม่อยู่โรงพยาบาล เมื่อกี้เพิ่งเยี่ยมคุณยายหนูเสร็จ จริงสิ วันนี้ไม่ใช่วันหยุด หนูโทรหาแม่ตอนนี้ได้ยังไง? ”

เมื่อครู่นี้เวินหนิงได้ยินเสียงลู่อันหราน ก็ดีใจมาก แต่เมื่อดูนาฬิกา นี่มันเวลาเรียนไม่ใช่เหรอ?

เจ้าเด็กลู่อันหรานคนนี้ คงไม่ใช่แอบโดดเรียนอีกแล้วใช่ไหม?

“ผม……ไม่ไปโรงเรียนสองสามวันนี้ฮะ!”

ลู่อันหรานโดนถามจนหดหู่เล็กน้อย ถึงแม้ปกติเวินหนิงจะรักเขามาก แต่ไม่เคยชินการเรื่องไปโรงเรียน อะไรที่ควรทำก็ต้องทำ ไม่เคยปล่อยให้เขาโดดเรียน

ถึงแม้ลู่อันหรานจะบอกว่าเรียนเรื่องพวกนั้นมาตั้งนานแล้ว ก็ไม่ได้

“ทำไมไม่ไป? ”

เมื่อเวินหนิงได้ยินประโยคนี้ ก็ถามอย่างเข้มงวดมาก

ลู่อันหรานหดคออย่างไม่เป็นธรรมชาติ รู้สึกผิดเล็กน้อย “อืม……เพราะ……ผมปวดท้องฮะ”

ตอนแรกลู่อันหรานอยากพูดความจริง แต่ก่อนลู่จิ้นยวนไปทำงานได้กำชับตนไว้โดยเฉพาะว่าห้ามทรยศเขา ไม่งั้นเขาเจอดีแน่ ดังนั้นจึงทำได้แค่หาข้ออ้าง

“ปวดท้อง? ”

เมื่อเวินหนิงได้ยิน ก็กังวลใจอย่างมาก

เมื่อคิดว่าเมื่อวานลู่อันหรานไปทานอาหารที่ถนนจริงๆ ทานอะไรมั่วซั่วไปเยอะมาก กระเพาะและลำไส้อาหารของเด็กน้อยนั้นบอบบาง จริงๆ แล้วปวดท้องเป็นเรื่องปกติมาก

ในใจโทษตัวเองอย่างอดไม่ได้ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เนิ่นๆ เธอควรจะห้ามถึงแม้ลู่อันหรานจะไม่พอใจก็ตาม เด็กเล็กขนาดนี้ ท้องเสียคงไม่สบายมากเลยใช่ไหม?

“อันหราน เมื่อวานกินเยอะเกินไปใช่ไหม หนูเลยปวดท้อง? ตอนนี้หนูอยู่ที่ไหน? ”

ลู่อันหรานไม่คิดว่าเวินหนิงจะคิดมากทันที จึงรีบอธิบาย “เปล่าฮะ เปล่า ไม่ได้ร้ายแรงมาก ไม่เกี่ยวกับที่กินเมื่อวาน”

เมื่อวานขนมที่ทานมั่วซั่วพวกนั้น เขาถ่ายรูปไว้ทุกอัน แล้วส่งให้ในกลุ่มเพื่อน อวดเพื่อนร่วมชั้นบอกว่าจะพาพวกเขาออกไปทานอาหารข้างทาง

ถ้าเวินหนิงไม่อนุญาตให้เขาไปอีก งั้นเขาก็จะผิดคำพูด น่าอับอายมาก

“อาจจะอาหารไม่ค่อยย่อย ฮ่าๆ ……”

เวินหนิงได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็หมดหนทาง “แล้วหนูหาหมอหรือยัง? ”

ขณะที่ทั้งสองกำลังโทรศัพท์ มีผู้ป่วยคนหนึ่งเดินมาพอดี ในมือถือนมถั่วเหลือง คนคนนั้นไม่ได้มองทาง เกือบล้ม นมถั่วเหลืองในมือเอียงเกือบหกใส่เวินหนิง

งั้นหมายความว่าเมื่อวานคุณอาเหอคนนั้นมาหาเธออีกแล้วเหรอ?

ผู้ชายคนนี้ ยุ่งวุ่นวายมากเลย

“แม่ แม่อยู่โรงพยาบาล งั้นผมไปหาแม่ดีกว่า ผมจะได้ไปหาหมอพอดีเลย”

ลู่อันหรานคิดหาวิธีอย่างรวดเร็ว พวกเขาอยู่ด้วยกัน เขาก็ไปเป็นก้างขวางคอ ชายคนนั้นอย่าคิดจะเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ !

“อืม……”

เวินหนิงคิดสักพัก เหลือบมองเหอจื่ออัน

เมื่อครู่นี้เหอจื่ออันก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยด้านใน เดาออกแน่นอนว่าลู่อันหรานโทรมา “ไม่เป็นอะไร ให้เขามาเถอะ ฉันก็อยากเจอลูกคุณมาก”

ความสำคัญของลู่อันหรานที่มีต่อเวินหนิง เหอจื่ออันรู้ดีแก่ใจ ถึงแม้จะรู้สึกว่าเด็กคนนั้นไม่ได้กล่อมง่าย แต่ถ้าเขาต้องการอยู่กับเวินหนิงจริงๆ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหลีกเลี่ยง

เหอจื่ออันไม่เคยทำพฤติกรรมหลีกหนีความจริงเหมือนนกกระจอกเทศ ดังนั้นจึงตอบตกลงแน่นอน

ได้รู้จักกันเพิ่มเติม อาจจะเข้าใจกันมากขึ้นหน่อยก็ได้

“งั้นก็ได้ ลูกมาสิ เรียกคุณอาคนขับรถให้มาส่งลูก อย่ามาเองตามอำเภอใจนะ”

จากประสบการณ์โหดร้ายที่ว่าลู่อันหรานเคยหนีออกจากบ้าน และเกือบโดนลักพาตัวไป เวินหนิงก็รีบสั่ง

“อ๋อ ผมรู้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง”

ลู่อันหรานตกลงอย่างเต็มที่ เรียกคนขับรถที่บ้าน ให้ที่อยู่กับเขา และไปที่โรงพยาบาลด้วยความคึกคะนอง

“เดี๋ยวอันหรานมา ฉันอาจจะต้องไปพาเขาไปตรวจร่างกายสักหน่อย ไม่ได้อยู่กับคุณแล้ว”

เวินหนิงพูดอย่างรู้สึกผิดมาก

“ไม่ใช่ปัญหา ความแข็งแรงของลูกสำคัญที่สุด”