บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 515

เหอจื่ออันจอดรถไว้ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินของห้างสรรพสินค้าที่คึกคักแห่งหนึ่ง

ลู่อันหรานกระโดดลงจากรถ มองดูเขตนี้ ไม่เลว ที่นี่เขาเคยมาหลายครั้ง คุ้นเคยกับเส้นทาง

“อันหราน หนูต้องการอะไร ไปซื้อกันเถอะ”

เหอจื่ออันยิ้มให้กับลู่อันหราน ลู่อันหรานเห็นเวินหนิงยังไม่ลงจากรถ ก็ทำเสียงฮึดฮัด “ต้องการอะไรก็ซื้อได้ตามใจเลยใช่ไหมฮะ? ”

เหอจื่ออันไม่รังเกียจท่าทีเฉยเมยของเขา ก็พยักหน้า “แน่นอน”

ลู่อันหรานกดลิฟต์อย่างพอใจ “งั้นก็ดีฮะ”

เวินหนิงเพิ่งจัดกระเป๋าบนรถ ลงมาจากรถ เห็นสองคนคุยกัน คิดว่าพวกเขาดูเข้ากันได้ดีมาก ก็ยิ้มถามขึ้น “พวกคุณคุยอะไรกันน่ะ? ”

“ไม่มีอะไรฮะ”

ลู่อันหรานรีบโบกมือ “เราขึ้นไปกันเถอะ”

เห็นลู่อันหรานกระตือรือร้นแบบนี้ เวินหนิงก็พยักหน้า ดึงมือเขาขึ้นลิฟต์ไป

เหอจื่ออันก็ตามไปอย่างใกล้ชิด จากนั้นก็มองเวินหนิง “คุณอยากซื้ออะไรไหม? ”

เวินหนิงรีบส่ายหน้า ตอนนี้เธอไม่ได้ขาดอะไร และ……เธอไม่กล้าหน้าด้านใช้เงินเหอจื่ออันหรอก

ลู่อันหรานเห็นเขาเป็นแบบนี้ แค่คิดว่าชายคนนี้ทำดีหวังผล ในใจก็ยิ่งหงุดหงิด รีบกดปุ่มทันที มาถึงชั้นห้าของเล่นนำเข้า

“อันหราน……”

เห็นเขารีบร้อนจะซื้อของแบบนี้ หน้าเวินหนิงก็กลั้นไว้ไม่ไหว

ปกติ ตระกูลลู่ให้ของเล่นเขาไม่เคยขาด ลู่อันหรานไม่ใช่เด็กที่โลภมากเอาเปรียบแบบนี้ วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขานะ?

ลู่อันหรานเห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ความคิดเวินหนิง มองเหอจื่ออันอย่างซื่อๆ “คุณอาเหอ ไปได้ไหมฮะ? ”

พูดจบ ตาโตกะพริบปริบๆ ไร้เดียงสาสุดๆ

ในใจเหอจื่ออันรู้ดี เด็กแสบคนนี้หัวแหลม ไม่รู้ว่าได้มาจากพ่อที่น่ารำคาญของเขาหรือเปล่า

“ได้แน่นอน”

เหอจื่ออันบ่นในใจ แต่ใบหน้าไม่ได้แสดงความไม่พอใจใดๆ ออกมา ขณะที่ยิ้ม ก็มีท่าทางใจดีมาก

ลู่อันหรานเข้าไปชั้นห้าอย่างดีอกดีใจ จากนั้นก็วิ่งตรงไปยังเลโก้รุ่นลิมิเต็ดที่แพงที่สุด

“อันหราน วิ่งเร็วขนาดนั้น……เจ้าเด็กคนนี้จริงๆ เลย”

เวินหนิงส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้ กำลังจะตามไป ในตอนนี้ หญิงสาวคนหนึ่งเล่นโทรศัพท์ขณะขึ้นลิฟต์ ไอศกรีมในมือจึงหกโดนเวินหนิง

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ”

เหอจื่ออันเห็นว่าเป็นแบบนี้ก็รีบดึงเธอมา เห็นเสื้อผ้าเวินหนิงเปื้อนสกปรก ก็ขมวดคิ้ว

“ขอโทษค่ะ ขอโทษ”

หญิงสาวคนนั้นเห็นว่าเป็นแบบนี้ก็รีบขอโทษ โดยเฉพาะเมื่อเห็นท่าทางโกรธเคืองของเหอจื่ออัน ก็ยิ่งกลัว

เวินหนิงเห็นเธอยังเป็นเด็กนักเรียน และไม่ได้ตั้งใจ ก็ไม่ได้พูดอะไร “ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวฉันไปทำความสะอาดที่ห้องน้ำก็ได้ ต่อไปคุณอย่าเดินเล่นโทรศัพท์แล้วนะคะ มันอันตราย”

เด็กผู้หญิงได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า แล้วรีบออกไป

“ไม่งั้น ฉันพาคุณไปซื้อชุดใหม่ไหม”

เหอจื่ออันนึกได้ทันที เขาไม่เคยซื้อให้อะไรเวินหนิงเลย

“ไม่ ไม่ต้อง ฉันจะเช็ดที่ห้องน้ำก็พอแล้ว”

ตอนแรกเวินหนิงเป็นคนหน้าบาง จะให้เหอจื่ออันซื้อให้ได้อย่างไร รีบโบกมือปฏิเสธ กลัวว่าเขาจะยืนกราน รีบวิ่งออกมาทันที

เห็นเวินหนิงรีบออกไปต่อหน้าเหมือนกระต่าย เหอจื่ออันก็ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง

ผู้หญิงคนนี้ เกรงใจกับตนตลอดเลย

แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ดึงดูดเขาเหมือนกัน

……

ลู่อันหรานไม่รู้ว่าทางนี้เกิดอะไรขึ้น เขาวางแผนจะทำให้กระเป๋าเงินเหอจื่ออันฉีกอย่างมีความสุข วิ่งเข้าไปในร้านขายของเล่น