บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 516

ได้ยินเวินหนิงเรียกชื่อเต็มของตัวเอง ลู่อันหรานก็รู้แล้วว่าเธอโกรธ

เวินหนิงโกรธเขาน้อยครั้งมาก และบางครั้งก็ทำให้เขาเสียใจมาก

“ผม……”

ลู่อันหรานก้มหน้าอย่างน้อยใจ

ครั้งนี้ไม่ใช่การแสดง เป็นความรู้สึกน้อยใจมากจริงๆ

เพื่อเหอจื่ออันคนนี้ แม่ต้องตำหนิตนต่อหน้า หรือว่าเขาสำคัญมากกว่าตนเหรอ?

“ไม่เป็นอะไร ของพวกนี้ไม่แพง”

เหอจื่ออันเห็นสองแม่ลูกโวยวายไม่สบอารมณ์กัน ก็รีบเอ่ยปาก ไกล่เกลี่ยให้เข้าใจกัน

ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ไม่อยากเห็นสองคนนี้อารมณ์เสียกันเพราะเรื่องเงิน

“จริงเหรอ? ”

เวินหนิงได้ยินดังนั้นก็เหลือบมอง

ดูปริมาณนั้น ก็เหมือนไม่ได้ถูกเลยนะ

“ของอันนี้มันแค่ใหญ่ ข้างในมีไม่กี่อัน”

เหอจื่ออันยักไหล่ ชี้ไปที่ของเล่นขนาดใหญ่เหล่านั้นภายในร้าน ราคาด้านบนถึงแม้จะไม่ถูก แต่ก็ไม่เกินจินตนาการของเวินหนิง

“งั้น……งั้นก็แล้วไป”

เวินหนิงเห็นว่าเป็นแบบนี้ก็ไม่อยากพูดอีกต่อไป สบายใจขึ้นบ้าง “ขอบคุณนะคะ จื่ออัน”

“ไม่เป็นอะไร”

เหอจื่ออันยกกล่องนั้นขึ้นด้วยความสุภาพบุรุษ “ฉันจะให้คนไปส่งของ พวกคุณเดินเล่นที่นี่กันไปก่อน”

เวินหนิงพยักหน้า เธออยากคุยอะไรบางอย่างกับลู่อันหรานพอดี จึงพาเขาไปที่ร้านขนม

ลู่อันหรานยังคงไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ถึงแม้เขายังเด็ก แต่เขาก็เป็นผู้ชาย ต้องมีเกียรติ และเมื่อครู่นี้แม่ไม่ให้เกียรติเขาเลย มันทำให้เขาไม่พอใจมาก

เวินหนิงก็ไม่รีบร้อนคุยกับเขา เธอกำลังคิดว่าจะพูดอย่างสละสลวยอย่างไรให้ลู่อันหรานเข้าใจความคิดตน

ทั้งสองเงียบจนถึงร้านขนม ลู่อันหรานก็ไม่พูดจา หาสถานที่นั่งลงขณะที่เบ้ปาก ยังอารมณ์เสียอยู่

“อันหราน หนูโกรธแม่เหรอ? ”

เวินหนิงเห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็หมดหนทางอย่างมาก

ต้องบอกว่า ถึงแม้ลู่อันหรานมักจะเชื่อฟังมากต่อหน้าเธอ แต่อย่างไรแล้วก็เป็นเด็กที่ถูกตระกูลลู่เลี้ยงดูเอาแต่ใจจนโต ยังมีอารมณ์ร้อนแบบคุณชาย

“เปล่าฮะ”

ลู่อันหรานไม่อยากยอมรับ คิดว่ายอมรับแล้วจะขายหน้าเพราะเรื่องเล็กแค่นี้

“ลูกรู้ไหมว่าทำไมเมื่อกี้แม่ถึงโกรธขนาดนั้น? ”

เวินหนิงก็ไม่รีบร้อน “แม่จำได้ว่าเมื่อก่อน บ้านแม่ลำบากมาก ตอนนั้นคุณยายของลูกเกือบไม่มีเงินค่ารักษาโรงพยาบาล”

“……” ได้ยินแม่พูดถึงอดีตของเธอ ลู่อันหรานก็ไม่เอาแต่ใจแล้ว มองเธอ “จากนั้นล่ะฮะ? ”

เติบโตภายใต้การดูแลของตระกูลลู่มาตั้งแต่เล็ก ไม่ขาดอะไรเลย ยิ่งลู่อันหรานที่ไม่เคยขาดแคลนเงินไม่มีทางคิดได้ว่าจะใช้ชีวิตอย่างไร

“ต่อมาคุณยายลูกก็รักษาหาย แม่อยากบอกว่าไม่ใช่ช่วงแรกที่มันยากลำบากมาก แต่อยากบอกว่า ถึงจะใช้ชีวิตยากลำบากมากขนาดนั้น แม่ก็ยังรักคุณยายของลูกมาก ไม่รู้สึกเสียใจ บางครั้งเงินก็ไม่ใช่ของที่สำคัญขนาดนั้น”

เงิน……ไม่ใช่ของที่สำคัญขนาดนั้นเหรอ?

ลู่อันหรานได้ยินคำพูดนี้เป็นครั้งแรก ตั้งแต่เล็ก เขาไม่ขาดแคลนเงิน ตระกูลลู่ไม่สอนเขาเรื่องแบบนี้ อย่างไรแล้ว เขาในฐานะลูกชายเพียงคนเดียวของลู่จิ้นยวน ไม่มีทางที่จะตกอับแน่นอน

แต่คำพูดนี้ของเวินหนิง มันทำให้เขาเกิดแรงบันดาลใจ

“ดังนั้น แม่ไม่อยากให้ลูกตัดสินใครที่ราคาของที่เขาซื้อให้ แบบนี้มันด้านเดียวและมันไม่ยุติธรรมมากๆ ”

เวินหนิงพูดอย่างจริงจังมาก