บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 522

เธอรู้ดีว่าอันเฉินมาที่นี่ด้วยความตั้งใจจริง แต่ ...

สักวันหนึ่ง อันเฉินจะต้องรู้สึกว่าเธอเป็นตัวปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน ในเมื่อเป็นแบบนี้เธอยอมเป็นคนไล่เขาออกไปจะดีกว่า

แต่ไม่ใช่พอถึงวันนั้น จะต้องได้ยินจะปากของคนอื่นว่าเธอเป็นตัวสร้างความเดือดร้อนให้เขา

เย่ซือเยวี่ยเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างแดดเดี่ยวและแข็งแกร่งคนหนึ่ง

เมื่อเธอได้ยินภายห้องนั้นเงียบสงบลงอีกครั้ง เย่ซือเยวี่ยรีบดึงผ้าปูที่นอนมาเช็คหน้าบนหน้าเพื่อปกปิดรอยน้ำตา หากประเดียวคุณแม่กลับมา เธอไม่อาจให้ท่านเห็นสภาพของตัวเองแบบนี้ จะทำให้ท่านเป็นห่วง

ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือที่เธอวางอยู่บนหัวเตียงก็ดังขึ้น เย่ซือเยวี่ยยื่นมือออกไปเพื่อจะคลำหาโทรศัพท์มารับสาย แต่เธอดันไปโดนกาต้มน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างไม่ตั้งใจ

เสียงดัง ปัง กาต้มน้ำก็กระแทกลงไปพื้น น้ำร้อนก็ลวกลงบนหลังมือของเธอซึ่งทำให้เธอเจ็บปวดอย่างมาก

เย่ซือเยวี่ยอดทนและเก็บความเจ็บปวดนั้นไว้ เธอไม่ร้องมันออกมา แต่ใจนั้นยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมาก เธอในตอนนี้กลายเป็นคนน่าขยะแขยงไม่มีค่าไปแล้ว แม้แต่เรื่องส่วนตัวของตัวเองก็ทำไม่ได้

เธอไม่สนว่าจะมีสิ่งของอะไรบ้างที่อาจจะทำให้เธอไม่รับบาดเจ็บอีก เย่ซือเยวี่ยยังคงหาของไปมาบนโต๊ะ ทำให้อารมณ์ของเธอไม่สามารถควบคุมได้อีกครั้ง

ในขณะที่เธอกำลังระบายความเจ็บปวดในใจด้วยวิธีนี้ เสียงของชายหนุ่มก็ดังมาจากด้านหลัง " เย่ซือเยวี่ยคุณใจเย็น ๆหน่อยได้ไหม "

เดิมทีอันเฉินตั้งใจจะออกไปจากที่นี่ แต่เมื่อเขาลงไปชั้นล่างแล้ว พึ่งจากสังเกตเห็นของที่เขาตั้งใจซื้อมาให้เย่ซือเยวี่ยลืมเอาขึ้นไปให้เธอ

หลังจากคิดไปคิดมา เขาจึงตัดสินใจหวนกลับมาอีกครั้ง

ถึงแม้ไม่รู้ว่าการปรากฏตัวของเขาครั้งนี้ จะทำให้เย่ซือเยวี่ยอารมณ์เสียอีกครั้งหรือไม่ คงไม่เป็นไร เขาตั้งใจว่าแค่เอาของมาวางก็จะกลับออกไปทันที ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

อันเฉินเดินขึ้นมาชั้นบน เขายังไม่ทันได้เข้าห้องก็ได้ยินเสียงปิงๆปังๆในห้องดังออกมาแต่ไกล เขาไม่ทันได้สนใจอะไรก็วิ่งเข้ามาทันที ก็เห็นเย่ซือเยวี่ยอารมณ์เสียอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เย่ซือเยวี่ยคาดคิดไม่ถึงว่าอันเฉินจะหวนกลับมา เธอแข็งทื่อไปเลยเมื่อได้ยินเสียง จากนั้นหัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บปวดเข้าไปใหญ่

เขาต้องรู้สึกว่า ตัวเองนั้นบ้าไปแล้วจริงๆ

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่บ้าๆบอๆคนหนึ่งมาตลอด ดังนั้นเธอยังต้องแคร์อะไรอีก

“ คุณกลับมาทำไม

ฉันบอกไปแล้วไงว่าคุณไม่ต้องรับผิดชอบ คุณอยากไปไหนก็ไปได้เลย ไม่ต้องรู้สึกผิดต่อฉัน ที่ฉันเป็นอยู่ในตอนนี้เป็นเพราะฉันหาเรื่องใส่ตัวเองเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ "

เมื่ออันเฉินเห็นว่าเย่ซือเยวี่ยไม่ฟังคำห้ามของตัวเอง อันเฉินเลยต้องลงมือเอง จับมือที่ยังเคลื่อนไหวไปมั่วของเธอไว้

เย่ซือเยวี่ยที่นอนหมดสติไปหลายวัน ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะต่อต้านแรงชายหนุ่มได้ ขัดขืนไปสองสามทีก็โมโหจนใช้ตีนถีบเขา

อันเฉินถูกถีบไปสองสามครั้ง ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะหมดสติไปนานหลายวัน แต่แรงไม่น้อยเลย มันเจ็บไม่น้อยเลยที่โดนเธอถีบ ...

อันเฉินไม่สนใจสามเจ็ดยี่สิบเอ็ดแล้ว เขาใช้มือและเท้าทั้งสองข้างกดทับเย่ซือเยวี่ยไว้

“ คุณช่วยหยุดสักทีได้ไหม ผมไปพูดเมื่อไรว่าผมจะไม่สนใจคุณ ใครกล้าบอกว่าคุณหาเรื่องใส่ตัวเอง”

เมื่อเห็นว่าเย่ซือเยวี่ยไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป ในที่สุดอันเฉินก็ถอนหายใจออกมา เมื่อพูดจบ

“ แล้วทำไมคุณถึงเช้าสายบ่ายไม่ไปทำธุระ พอฉันฟื้นมาคุณก็จะไปทันที เป็นเพราะกลัวว่าฉันจะให้คุณรับผิดชอบไม่ใช่เหรอ ”

ถึงแม้เย่ซือเยวี่ยจะขยับไม่ได้ทั้งตัว แต่ปากเธอนั้นยังร้ายไม่เบา

"... "

อันเฉินกระตุกตาอย่างช่วยไม่ได้ ดังนั้นที่เย่ซือเยวี่ยปากร้ายก็เพราะเหตุผลนี่เหรอ

นี่เขาถูกเข้าใจผิดเพราะเรื่องแค่นี้เหรอ

ทั้งๆที่เป็นเพราะจะไปหาหมอให้เธอ มันยากมากที่จะหาโอกาสนี้ออกไปครั้งหนึ่ง

“ ผมไม่ได้กลัวว่าคุณจะให้ผมรับผิดชอบ

คุณคิดว่า ถ้าผมอยากจะทิ้งคุณไม่สนใจคุณจริงๆ ผมจะวิ่งมาบอกคุณเป็นพิเศษเหรอ มันเป็นเรื่องที่เน่าเบื่อสิ้นดี