บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 521

ลู่จิ้นยวนเห็นเวินหนิงเดินออกมา ในมือนั้นถือกล่องใบหนึ่ง เขาจึงรีบเดินเข้าไปหา

"เป็นยังไงบ้าง เขาพูดอะไรกับคุณบ้าง"

เวินหนิงมองไปที่เขา " เขาแค่บอกว่า ฉันเป็นลูกสาวของหยงเหม่ยซิน แต่ไม่รู้ว่าทำไมกรุ๊ปเลือดถึงเทียบไม่ตรงกัน ซึ่งตรงนี้เขาเองก็ไม่ชัดเจนเหมือนกัน อาจเป็นไปได้ว่า ... ผู้หญิงคนนั้นประสบอุบัติเหตุหรืออาจเป็นเพราะโดนตระกูลหยงซ่อนตัวเอาไว้ ”

" ซ่อนตัว ... " ลู่จิ้นยวนกระตือรือร้นอย่างมาก สังเกตเห็นความผิดปกติทันที

โดยปกติแล้ว ถ้าไม่มีอันตรายอะไร จะไม่เอาคนปกติดีไปซ่อนตัวอย่างแน่นอน ถ้ายังงี้ อาจเป็นไปได้ว่าตัวตนของเวินหนิงจะนำพาอันตรายมาให้เธอ

“ ฉันกะว่าจะไปเมืองจิงเฉิงเที่ยวหนึ่ง แง่หนึ่ง ฉันจะไปหาศาสตราจารย์ท่านนั้นมาช่วยซือเยวี่ยทำการผ่าตัด อีกแง่หนึ่ง เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นฉันก็อยากรู้ ฉันไม่อาจแย้งทุกสิ่งที่ควรจะเป็นของผู้หญิงคนนั้นมาอย่างสบายใจ……”

เวินหนิงกำหมัดแน่น ครั้งนี้ยังไงเธอก็ต้องไปให้ได้

เมื่อเห็นท่าทีของเธอเช่นนี้ ลู่จิ้นยวนพยักหน้า " ผมไปกับคุณ ... "

เวินหนิงส่ายหัว " ไม่ต้องค่ะ ในเมื่ออันเฉินก็ไปด้วย ฉันไปกับเขาก็พอ ไม่จำเป็นต้องยกโขยงไปกันขนาดนี้"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลู่จิ้นยวนเลิกคิ้วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้แสดงท่าทีเหินห่างเขาอย่างเห็นได้ชัด เหมือนกับว่าเขายังไม่มีประโยชน์กว่าอันเฉิน

ผู้หญิงคนนี้ จะรู้หรือไม่ว่าการไปครั้งนี้ของเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง บ้านตระกูลหรงก็ไม่ใช่ว่าจะธรรมดา อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาจากไหนก็ไม่รู้มาบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของหยงเหม่ยซิน ต่อให้จะมีหลักฐานสำคัญชัดเจน ก็ใช่ว่าคนเขาจะเชื่อ

" ยังไงผมก็จะไปด้วย ต่อให้คุณจะไม่เห็นด้วยก็ไม่มีประโยชน์"

ลู่จิ้นยวนพูดอย่างให้คนอื่นไม่ต้องสงสัย เวินหนิงเห็นแล้ว ก็เอาเขาไม่อยู่ " ถ้าอย่างนั้น ก็แล้วแต่คุณ"

ลู่จิ้นยวนไม่ใช่คนที่จะสามารถเปลี่ยนความคิดง่ายๆ เพียงแค่คำพูดของคนอื่นเพียงสองสามคำ

“ งั้นผมกลับไปเตรียมตัวก่อน ผมจะไปส่งเธอที่บ้าน”

เวินหนิงไม่ได้ปฏิเสธ ลู่จิ้นยวนขับรถไปส่งเวินหนิงถึงที่บ้าน

เวินหนิงเริ่มเก็บข้าวของทันที รีบหาอะไรทำเพื่อที่จะไม่ไปคิดเรื่องพวกนั้นที่เธอไม่สามารถแก้ไขอะไรได้

...

หลังจากที่อันเฉินได้มอบหมายงานที่อยู่ในมือทั้งหมดเสร็จ เขาก็กลับบ้านไปเก็บข้าวของเหมือนกัน

เมื่อแม่ของอันเฉินเห็นเช่นนี้ ก็ถามเขาอย่างรวดเร็วว่า " มีเรื่องอะไรรึเปล่า ทำไมถึงเก็บข้าวของเหรอ จะต้องออกไปทำงานที่อื่นอีกแล้วเหรอ"

ช่วงนี้ อันเฉินนอกจากมีงานที่จำเป็นจริงๆถึงจะเข้าบริษัทครั้งหนึ่ง เวลาที่เหลือส่วนใหญ่จะอยู่เฝ้าเย่ซือเยวี่ยในโรงพยาบาล ดังนั้นจึงมีเวลาอยู่บ้านน้อยมาก

เป็นเรื่องธรรมดาที่แม่ของอันเฉินจะไม่พอใจ

" ครับ มีธุระนิดหน่อย"

อันเฉินพยักหน้า ในใจนั้นยังกังวลเรื่องของเย่ซือเยวี่ย

เรื่องที่จะหาหมอมารักษาเย่ซือเยวี่ยให้ได้เร็วที่สุด เขาจึงได้จองไฟท์บินที่เช้าที่สุดของพรุ่งนี้ เลยต้องออกเดินทางแต่เช้าตรู่ ดังนั้นเขากำลังคิดว่าเดี่ยวจะต้องไปเยี่ยมเธอหน่อยไหม จะได้บอกให้เธอได้รับรู้

" นี่ ทำไมตำแหน่งที่เธอทำอยู่นี้ถึงได้งานเยอะขนาดนี้ ครั้งที่แล้วที่แนะนำหาคู่ให้เธอ ก็ถูกคนอื่นเขายกเลิกไป เมื่อไรแม่จะได้อุ้มหลานสักทีอ่า "

เมื่อได้ยินสิ่งที่แม่ของเขาพูด อันเฉินถึงกับเหงื่อแตก ตอนนี้แม่ของเขาเกษียณแล้วอยู่บ้านเฉยๆไม่มีอะไรทำ วันๆเอาแต่บ่นให้เขาแต่งงานมีลูกได้แล้ว แต่ตอนนี้เขาจะไปเอาเวลาสหรัฐอเมริกาที่ไหนมาคิดทบทวนเรื่องเหล่านี้

" ไม่พูดแล้ว ที่บริษัทยังมีงานที่ต้องทำ ยังทำไม่เสร็จอีกนิดหนึ่ง ผมออกไปแป๊ปหนึ่งนะครับ"

อันเฉินกลัวเธอบ่นเขาเรื่องแต่งงานอย่างมาก จึงหาเหตุผลหนึ่งรีบขับรถหนีทันที

แม่ของอันเฉินมองตามพื้นหลังของเขา แล้วส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ ไม่ได้ ฉันจะช่วยนัดสาวๆให้แกสองสามคนตอนนี้เลย พอแกกลับมาค่อยไปดูตัวก็แล้วกัน ไม่งั้นทั้งวันเช้าเย็นก็เอาแต่วิ่งอยู่ข้างนอก เมื่อไรจะได้แต่งงานมีครอบครัวกับเขาซะที ”

...

อันเฉินขับรถไปถึงที่โรงพยาบาล ตรงเข้าไปที่ห้องวีไอพีที่เย่ซือเยวี่ยอยู่โดยไม่ได้ชลอเลย