บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 520

เวินหนิงหันศีรษะกลับไป เห็นความวุ่นวายในห้องผู้ป่วยด้านหลัง

โจวหมิงหยวนก็ฟื้นแล้ว และกำลังฝืนลงจากเตียง

เขาเดินออกมา เห็นเวินหนิงก็ตกตะลึง “เธอ……”

เจอกันครั้งนั้น เขาไม่ได้มองหน้าเวินหนิงอย่างระมัดระวัง ตอนนี้มองอย่างจริงจังแล้ว ถึงได้พบว่าเธอหน้าเหมือนคนคนนั้นจริงๆ

ความเหมือนนั้น ไม่ได้เหมือนแค่หน้าตา แต่แววตาและนิสัยเฉพาะตัว

“เธอคือ……ลูกสาวของหล่อน? ”

โจวหมิงหยวนเดินโซเซเข้ามา น้ำเสียงตื่นเต้นมาก

“……ฉันไม่รู้”

เวินหนิงส่ายหน้า ตอนนี้เธอไม่รู้ตัวตนของเธอจริงๆ เพราะหยงเหม่ยซินตายไปแล้ว และกรุ๊ปเลือดของเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ตรงกัน

“ไม่ เธอต้องเป็นลูกสาวหล่อนแน่ๆ ”

โจวหมิงหยวนถอนหายใจ “เธอคงมีหลายเรื่องที่อยากจะรู้ใช่ไหม เรามาคุยกันดีไหม? ”

เวินหนิงมองหน้าลู่จิ้นยวน “รังเกียจไหมที่ฉันจะฟังด้วย? ”

ลู่จิ้นยวนรู้สึกว่าโจวหมิงหยวนคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา กังวลว่าจะมีอันตราย

“ไม่ต้องเป็นห่วง สภาพฉันตอนนี้ จะทำอะไรได้? ฉันไม่วิ่งหนีหรอก และไม่ทำอะไรที่เป็นอันตรายด้วย แค่อยากถามบางเรื่องที่ฉันอยากรู้เท่านั้น”

ได้ยินประโยคนี้ เวินหนิงก็คิดสักพัก “ได้ ฉันตกลง”

พูดจบ ก็เดินไปข้างหน้าประคองโจวหมิงหยวน “ไม่ต้องเป็นห่วง มันจะไม่เป็นอะไร”

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่ลู่จิ้นยวนกลับรู้สึกไม่สบายใจ แต่สองคนอยากคุยกันตามลำพัง เขาก็ไม่สามารถเข้าไปแทรกได้

“ฉันขอถามหน่อย ตอนแรกมันเกิดอะไรขึ้น? ”

เวินหนิงพยุงโจวหมิงหยวนขึ้นเตียง ตอนนี้เขาเพิ่งฟื้นขึ้นมา ร่างกายอ่อนแอมาก เดินไม่กี่ก้าวก็หายใจหอบแล้ว

“ในเมื่อเธอคือลูกสาวหล่อน ก็เป็นคนที่เกี่ยวข้อง แน่นอนว่าต้องมีสิทธิที่จะรู้”

โจวหมิงหยวนตกอยู่ในความคิด เหมือนนึกย้อนเรื่องในอดีตนานมาแล้ว

“ฉันเป็นเด็กกำพร้า ถูกพ่อแม่ทิ้งตั้งแต่เด็ก เติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ด้วยเหตุนี้ฉันเลยมีนิสัยสันโดษ จึงไม่มีใครอยากรับฉันมาเลี้ยง”

โจวหมิงหยวนเริ่มเล่าประวัติของเขา เวินหนิงไม่ได้ขัดเขา แต่ฟังอย่างเงียบๆ

“แต่เรื่องที่โชคดีมากๆ ก็คือ พ่อแม่ที่ไร้ความรับผิดชอบของฉันส่งทอดไอคิวดีๆ ให้ฉัน ตอนเรียนหนังสือ ฉันอยู่อันดับต้นๆ มาตลอด ผลการเรียนดีเยี่ยม คะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่เลว สอบเข้ามหาวิทยาลัยแพทย์เมืองจิงเฉิงได้”

“ฉันในตอนนั้น ไม่รู้ว่าโรงเรียนนั้นมีพวกคุณชายที่รวยและมีอำนาจเยอะมาก เพราะมีนิสัยสันโดษแต่เด็กเลยไม่เกลียดคนอื่น ดังนั้นเมื่อถูกมองว่าเป็นคนแปลก เลยสร้างความเกลียดชังให้คนไม่น้อย จากนั้นของฉันก็เริ่มหายไปอย่างปริศนา ถูกแกล้งและรังแก”

ได้ยินถึงตรงนี้ เวินหนิงก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจอยู่บ้าง

ตอนนั้นเธอก็ติดคุกอยู่ จะไม่รู้สึกเวทนาได้อย่างไร

ไม่คิดว่า เขาจะมีอดีตแบบนี้

“ตอนที่ฉันทนไม่ไหว ก็ได้มาเจอเหม่ยซิน เธอเป็นคนดีมากจริงๆ เธอเคยออกหน้าพูดแทนฉันหนึ่งครั้ง จากนั้นก็บอกฉันว่าต่อไปไม่ต้องกังวล ไม่มีใครกล้าแกล้งนายแล้ว จากนั้นก็ไม่มีใครกล้าแกล้งฉันจริงๆ ”

“เพราะแบบนี้ ฉันก็เลยติดตามเธอตลอด ฉันรู้ว่าสถานะฉันต่ำต้อย ไม่เหมาะกับเธอ แค่อยากเฝ้าดูเธออยู่ด้านหลังเงียบๆ เป็นคนที่สามารถช่วยเธอได้ แต่แค่ไม่คิดว่า สุดท้ายเธอไปรักผู้ชายที่เธอไม่ควรรัก”