บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 519

“วิธีการรักษาเฉพาะ ยังต้องรอสถานการณ์คงที่ก่อน ตอนนี้หลักๆ คือให้ผู้ป่วยมีอารมณ์มั่นคง ยอมรับการรักษาต่อเนื่อง”

คุณหมอพูดจบ เวินหนิงก็ก้มหน้า

มันพูดง่าย แต่ให้เย่ซือเยวี่ยยอมรับแรงกระแทกยิ่งใหญ่แบบนี้ เธอจะทนไหวเหรอ?

“มีความเป็นไปได้อื่นๆ อีกไหมครับ? ”

ลู่จิ้นยวนเห็นว่าเป็นแบบนี้ก็จับมือเวินหนิง จากนั้นก็ถามต่อ

คุณหมอคิดสักพัก “ไม่ใช่ว่าไม่มี อาจารย์ของฉันเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมอง แค่เขาเกษียณไปนานแล้ว ตอนนี้ทำวิจัยอยู่ที่เมืองจิงเฉิง ถ้าไปหาเขาแล้วให้เขาออกจากภูเขาได้ บางทีอาจจะมีวิธีที่ดีกว่า”

ได้ยินประโยคนี้ เวินหนิงก็กัดปากแน่น ฟังแล้ว ศาสตราจารย์ท่านนี้เหมือนจะเชิญให้มาได้ยากมาก

แต่เพื่อเย่ซือเยวี่ย ถึงจะยากแค่ไหน เธอก็ต้องทำให้ได้

“ฉันรู้แล้ว”

เวินหนิงพยักหน้า จากนั้นกล่าวขอบคุณและจากมา

ลู่จิ้นยวนเดินตามหลังเธอ สายตามองเธออย่างเป็นห่วง

เวินหนิงในตอนนี้ ได้รับความตื่นตระหนกและทำอะไรไม่ถูก กลายเป็นสงบนิ่งแล้ว

แต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกโล่งใจ แต่กลับกันคือยิ่งกังวล

อย่างไรแล้วเวินหนิงก็ไม่ใช่คนที่มีนิสัยปล่อยวางได้ ตอนนี้เธอเป็นแบบนี้ เขากังวลว่าเธอจะปิดบังความคิดภายในใจ และกำลังเข้มแข็งอยู่

“ฉัน อยากไปหาศาสตราจารย์ท่านนั้น ไม่ว่าจะไปขอร้อง หรือตอแยเขาก็ได้ ไม่ว่าจะต้องจ่ายเท่าไร ก็ต้องให้เขามาทำการรักษาซือเยวี่ยครั้งนี้”

เวินหนิงพูดทีละคำ ผ่านประสบการณ์มามากมาย ตอนนี้เธอไม่ใช่ตัวเองที่ไร้ความสามารถเหมือนแต่ก่อนแล้ว

บางครั้งรู้สึกแย่ ไม่เท่ากับรีบหาวิธีเชิญเขามา อย่างน้อยก็ทำเต็มที่ ไม่รู้สึกละอายใจกับตัวเอง

“โอเค ฉันจะช่วยเธอติดต่อเขาด้วย ต้องหาวิธีให้เธอมองเห็นอีกครั้งให้ได้”

ได้ยินคำพูดลู่จิ้นยวน เวินหนิงก็หายใจเข้าลึกๆ ยืนอยู่ด้านนอกสักพักหนึ่ง เพื่อสงบสติอารมณ์

ผ่านไปสักพัก เธอไม่สามารถส่งต่ออารมณ์เชิงลบให้กับเย่ซือเยวี่ยได้ แบบนั้นจะยิ่งทำให้สุขภาพเธอแย่ลง

……

คุณแม่เย่อยู่กับเย่ซือเยวี่ยนานมาก เธอร้องไห้จนเหนื่อย และรู้ความจริงว่าเธอมองไม่เห็นจริงๆ ก็นั่งเหม่ออยู่บนเตียง ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร

คุณแม่เห็นท่าทางช้ำใจของเธอ หัวใจก็เจ็บเหมือนโดนมีดบาด ถ้าเป็นไปได้ เธออยากแบกรับความเจ็บปวดนี้แทนลูกสาวเธอ แต่เธอทำไม่ได้

“ซือเยวี่ย ลูกเพิ่งตื่นขึ้นมา เหนื่อยแล้วใช่ไหม อยากนอนสักพักไหม? ”

คุณแม่สร้างกำลังใจขึ้นมา อยากคุยกับเย่ซือเยวี่ย

เย่ซือเยวี่ยยังคงจมอยู่กับความคิดตัวเอง จึงไม่ได้ตอบ

คุณแม่เย่หัวใจหนักอึ้งทันที “ซือเยวี่ย ซือเยวี่ย? ”

เย่ซือเยวี่ยแค่ลืมตากลวงๆ มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า โดยไม่มีการตอบสนองใดๆ

“ซือเยวี่ย ลูกพูดกับแม่สิ ลูกอย่าทำให้แม่ตกใจ!”

อารมณ์คุณแม่แย่จะพังทลายอีกครั้ง เธอยอมให้เย่ซือเยวี่ยร้องไห้ตะโกนเสียงดังแบบเมื่อกี้ ไม่อยากเห็นเธอเงียบเหมือนตุ๊กตาแบบนี้ ราวกับจิตวิญญาณของเธอว่างเปล่า

อันเฉินที่ได้รับข่าว ก็รีบมาโรงพยาบาล ได้ยินว่าคุณแม่เย่ร้องไห้ตะโกนโดยไม่สนภาพลักษณ์ เขาถึงขนาดไม่สนจะพูดกับลู่จิ้นยวนสักประโยคเดียว รีบเข้าไปในห้องผู้ป่วยเพื่อตรวจสอบสถานการณ์

“เกิดเรื่องแล้ว เรารีบเข้าไปเร็วเข้า”

เวินหนิงก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ รีบตามเข้าไป

เมื่อเข้ามาในห้องผู้ป่วย เห็นแค่เย่ซือเยวี่ยนั่งบนเตียงนิ่งๆ ไม่มีการตอบสนองกับทุกอย่างรอบตัว

เหมือนจากสุดขั้วหนึ่ง เดินไปยังสุดอีกขั้วหนึ่ง

จากสูญเสียสติไปโดยสิ้นเชิง กลายเป็นมึนชาและปิดรับทุกอย่าง