บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 518

“ในคู่มือก็มี คุณอ่านเองสิ”

เวินหนิงรีบพูดขึ้น

ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางเธอโกรธ ก็คัดค้าน ในทางกลับกันก็เลิกคิ้วขึ้น “ได้ยังไงล่ะ? อันหรานเป็นเด็กห้าขวบนะ วิธีการใช้และปริมาณ จะใช้มั่วๆ ไม่ได้ ไม่งั้นจะเกิดปัญหา”

ชายหนุ่มพูดอย่างมีเหตุผล ทำให้หาข้อผิดพลาดไม่ได้สักนิด

แต่ในใจลู่อันหรานเริ่มวิตกกังวล เขาไม่ได้ป่วยนะ ทั้งหมดคือการเสแสร้ง ถ้าต้องกินยาแล้วป่วยขึ้นมา นั่นไม่เท่ากับว่าทำตัวเองเหรอ?

“งั้นคุณปล่อยมือ ฉันขอไปนึกก่อน แล้วเขียนใส่กระดาษ คุณจะได้ไม่ลืม”

เวินหนิงกัดฟันพูด ลู่จิ้นยวนเห็นเธอหงุดหงิดจริงๆ แล้ว ก็ไม่แหย่เธออีก ปล่อยมือ

“โอเค ฉันจะรอเธอ”

เวินหนิงหยิบปากกาแท่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋า คิดสิ่งที่คุณหมอพูด จากนั้นก็เขียนไว้ที่ด้านหลังคู่มือ แล้วส่งให้ลู่จิ้นยวน

“เสร็จแล้ว พวกคุณกลับไปเถอะ”

เวินหนิงไม่สบอารมณ์กับลู่จิ้นยวน

แต่ก็ย่อตัวลงอีกครั้ง ลูบศีรษะลู่อันหราน “กลับไปอย่าลืมตั้งใจกินยา ไม่งั้นจะทำให้แม่เป็นห่วงนะ”

ลู่อันหรานพยักหน้า ลู่จิ้นยวนรู้สึกถึงความต่างในการปฏิบัติอย่างชัดเจน ในใจพูดไม่ออก แต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้

ชายหนุ่มแตะมือลู่อันหราน บ่งบอกให้เขาพูดสักประโยค ให้เวินหนิงไปกับพวกเขา แต่ลู่อันหรานแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร

ลู่อันหรานคิดแล้วก็เข้าใจ เดิมทีเขาไม่ได้ป่วย ถ้าแม่กลับไปกับเขา จะต้องดูและให้เขากินยาอย่างจริงจังแน่นอน ถึงตอนนั้นเขาไม่สามารถจัดการได้ หยุดแค่นี้ก่อนดีกว่า

เห็นลูกชายไม่ไว้หน้า ลู่จิ้นยวนก็ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่เรียกลู่อันหรานขึ้นรถ เตรียมออกมา

กำลังจะไป ลู่จิ้นยวนก็ได้รับสายหนึ่ง

“ว่าไงนะ? เธอฟื้นแล้ว? เดี๋ยวฉันไป!”

ในโทรศัพท์หมอเป็นคนโทรมา บอกว่าเย่ซือเยวี่ยฟื้นแล้ว

ลู่จิ้นยวนรีบลดกระจกรถลงมาทันที เรียกเวินหนิงที่เตรียมจะกลับไป “มีข่าวมาจากหมอ เย่ซือเยวี่ยฟื้นแล้ว”

“ว่าไงนะ? จริงเหรอ? ซือเยวี่ยเธอฟื้นแล้ว? !”

ได้ยินข่าวนี้ เวินหนิงก็ตื่นเต้นทันที

ช่วงไม่กี่วันนี้ เธอไปเยี่ยมเย่ซือเยวี่ยเป็นบางครั้ง ถึงแม้มีคุณแม่เย่และอันเฉินดูแลเธอ แต่ยังไงแล้วเธอก็เกิดอุบัติเหตุเพราะช่วยตน เวินหนิงก็ไม่สามารถไม่สนใจได้

ตอนนี้ในที่สุดเธอก็ฟื้นแล้ว หินก้อนใหญ่ในใจเธอในที่สุดก็ร่วงสู่พื้น

“ขึ้นรถเถอะ ฉันจะไปส่งเธอ”

เย่ซือเยวี่ยอยู่โรงพยาบาลสมอง ตั้งอยู่ที่เขตชานเมือง ห่างจากที่นี่ไกลมาก ถ้าต้องนั่งรถไปเองก็ลำบากมาก

“……โอเค”

เวินหนิงลังเลสักพักหนึ่ง ก็เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ไม่สบอารมณ์ เธอต้องไปเยี่ยมเพื่อนสนิทเธอให้เร็วที่สุด

ลู่จิ้นยวนก็เข้าใจความร้อนในของเธอ เท้าข้างหนึ่งเหยียบคันเร่ง รถกำลังขับไปที่หมายด้วยความเร็วสูงสุด

……

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ลู่จิ้นยวนก็พาเวินหนิงและลู่อันหรานมาถึงโรงพยาบาล

พวกเขาวิ่งไปที่ห้องผู้ป่วยอย่างต่อเนื่อง เมื่อถึงที่ ก็ไม่เห็นภาพที่จินตนาการเอาไว้ แต่กลับเป็นภาพที่คุณแม่เย่นั่งข้างเตียง เช็ดน้ำตาเงียบๆ

เย่ซือเยวี่ยนั่งบนเตียง ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและทำอะไรไม่ถูก

“ตาฉัน……”