บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 534

แต่กลับถูกเวินหนิงห้ามไว้

ช่วงที่ผ่านมาเธอหนีมามากพอแล้ว และคิดทบทวนเรื่องต่างๆมากมาย คงปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

"อันหราน ลูกกินอะไรในห้องไปก่อน แม่กับพ่อออกไปข้างนอกครู่หนึ่งนะ"

เวินหนิงเอาของกินที่ลู่จิ้นยวนซื้อมาไปวางบนโต๊ะ ก่อนจะนำลู่จิ้นยวนเดินออกไป

ลู่อันหรานอยากไปด้วย แต่ถูกเวินหนิงปฏิเสธไม่ให้ไป

"แม่มีเรื่องจะคุยกับพ่อ เด็กดีลูกรอแม่อยู่ที่นี่ก่อนได้มั้ย?"

ลู่อันหรานเห็นท่าทางจริงจังของเธอจึงยอมเชื่อฟังแต่โดยดี ไม่ได้งอแงอีก

เวินหนิงเดินนำเขาไปยันร้านกาแฟที่อยู่ใกล้ๆกับโรงแรม

ลู่จิ้นยวนที่เดินตามเธอมาตลอดทาง ไม่รู้ว่าเธอต้องการพูดอะไรกับเขา แต่เขามีความรู้สึกว่าสิ่งที่เธอต้องการจะพูดไม่น่าจะเป็นเรื่องดี

"เรื่องวันนี้เป็นเพราะฉันไม่ได้ถามให้ชัดเจน ฉันก็ไม่รู้ว่าแม่จะหาคนมาดูแลอันหราน มันเป็นความผิดของฉันเอง"

ลู่จิ้นยวนทายว่าน่าจะเป็นเพราะเรื่องนี้ที่ทำให้เธอไม่สบายใจ

ดังนั้น เขาจึงไม่รีรอที่จะอธิบายและขอโทษเธอด้วยความจริงใจ

"มันไม่ใช่เรื่องนี้"

เวินหนิงสูดลมหายใจเข้านิดหนึ่ง: "ฉันแค่รู้สึกว่าที่เราเป็นอยู่มันดูไม่มีความหมายอะไรเลย"

"ห้าปีก่อน ฉันก็เคยลองมาแล้ว สุดท้ายก็เป็นอย่างที่คุณเห็น"

ตอนนี้ ฉันเองก็ไม่มีแรงพอที่จะไปไล่ตามความรักอะไรแล้ว อีกอย่างฉันก็ไม่รู้ว่าที่คุณเป็นอยู่มันเป็นเพราะรู้สึกผิดหรือเพราะรักกันแน่"

"ฉันอยู่เคียงข้างเธอมานานขนาดนี้ เธอยังไม่รู้เหรอว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ?"

ลู่จิ้นยวนร้อนรน เพื่อจะให้เธอรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอเขายอมทำทุกอย่าง เหลือแค่ยังไม่ได้ควักหัวใจตัวเองออกมาให้เธอดูเท่านั้น

"บางที......" เวินหนิงหุบตาลง "แต่ต่อให้เป็นแบบนั้น แม่คุณจะยอมให้เราอยู่ด้วยกันเหรอ? เธอไม่ชอบฉัน เมื่อก่อนไม่ชอบ ตอนนี้ก็ไม่ชอบ ต่อไปก็คงไม่ชอบเหมือนกัน และฉันก็ไม่รู้ว่าความรักของคุณจะหนักแน่นแค่ไหน ในขนาดที่แม่คุณก็หาทุกวิธีทางเพื่อไล่ฉันไปให้พ้น ฉันไม่อยากเดินพันกับมันอีกแล้ว"

คำพูดพวกนี้ มันอยู่ในใจเวินหนิงมาตลอด เพียงแค่ไม่เคยพูดมันออกมา

ตอนนี้เธอได้พูดมันออกมารวดเดียว ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

"ฉันรู้ว่าหลายอย่างที่แม่ทำ มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ แต่ว่า......."

แต่ว่า ฉันรักเธอจริงๆ

คำพูดนี้ ลู่จิ้นยวนไม่ได้พูดมันออกไป

เพราะเขารู้ดีว่า ต่อให้เขาจะโกรธเย่หวานจิ้งแค่ไหน และทะเลาะกับเธอหนักแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ยังเป็นแม่ของเขา

ระหว่างเวินหนิงและลู่อันหรานก็เหมือนกัน ความสัมพันธ์ทางสายเลือดที่ตัดยังไงก็ไม่มีวันขาด เขากับเย่หวานจิ้งก็เป็นเช่นนั้น

เขาไม่สามารถตัดขาดกับแม่ที่เลี้ยงดูเขามา เพียงเพื่อเวินหนิงได้

"เห็นมั้ย คุณก็รู้.....ใช่มั้ย?"

เวินหนิงยิ้มบาง เธอรู้ว่าลู่จิ้นยวนเป็นคนฉลาด เขาย่อมเข้าใจว่าเธอกำลังต้องการพูดอะไร

เธอผ่านเรื่องราวมามากมายจนรู้ว่าต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอคติในใจของคนอื่นที่มีต่อเธอได้

เรื่องแบบนั้นไม่มีอยู่จริง บางทีมุมมองอคติจากคนอื่นก็เป็นเหมือนภูเขาลูกใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ต่อให้ทำเป็นมองไม่เห็น แต่ก็รู้สึกเหมือนโดนกดทับจนอึดอัดและหายใจไม่ออก

เธอไม่อยากกลับไปมีชีวิตแบบนั้นอีกแล้ว

บทเรียนบางอย่าง ครั้งเดียวก็เกินพอ

"ฉันเข้าใจ......." ลู่จิ้นยวนตอบเบาๆ

เพราะเข้าใจ เมื่อกี้นี้เขาจึงไม่ได้พูดต่อ

เขารู้ดีว่าถ้าเย่หวานจิ้งไม่ยอมเปลี่ยนแปลง เขาและเธอไม่มีวันได้อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขแน่นนอน

แต่จะให้เขาปล่อยมือ......

ลู่จิ้นยวนจ้องมองเวินหนิงที่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้จะพูดถึงเรื่องที่ไม่สบายใจอยู่ เธอก็ยังสามารถพูดอย่างเป็นเหตุเป็นผล ไม่มีความร้อนรนให้เห็นแม้แต่น้อย