บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 537

"บางที ผมก็ควรจะเรียนรู้จากคุณ?"

ลู่จิ้นยวนหัวเราะเบาๆ เขาเองก็ไม่เคยคิดจะปล่อยมือ

ยังไงแล้วก็ยังดีกว่าช่วงที่เขาคิดว่าเวินหนิงเสียชีวิตแล้ว

ขอแค่คนยังอยู่ ก็ย่อมมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่า

เขาไม่มีวันเดินจากไปแบบนี้แน่ แต่คงต้องเปลี่ยนวิธีใหม่

"คุณดีกว่าผมเยอะ"

ไป๋ซินอวี่หัวเราะเสียงขื่น ยังไงแล้วเขาทั้งสองยังถือว่ารักกัน แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ด้วยปัญหาจากคนรอบข้าง

แต่เขาสิ จนตอนนี้ยังไม่รู้เลยมู่เยียนหรานรู้สึกยังไงกับเขา ที่เธอยอมหมั้นกับเขา ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยากอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า หรือเพียงเพราะต้องการคนดูแล

แต่มันก็ไม่สำคัญแล้ว

"ซินอวี่ ถ้าคุณยังไม่ต้องการหมั้น ก็ลองคิดทบทวนใหม่ คุณดูแลเธอมามากแล้ว ไม่จำเป็นต้องฝืนใจ"

"ผมเข้าใจ"

ไป๋ซินอวี่ไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องนี้ ก่อนจะค่อยๆเงียบไป

หลังจากวางสาย ลู่จิ้นยวนก็เริ่มคิด

........

เช้าวันถัดมา

ลู่อันหรานที่นอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน เพราะรู้สึกว่ามันเหมือนมีอะไรผิดปกติ

ลืมตามาปุ๊บ ก็หันไปมองเวินหนิงที่ยังไม่ตื่นแวบหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆย่องเบาๆออกจากห้องไปหาลู่จิ้นยวน

หลังเคาะประตูลู่จิ้นยวนก็เดินมาเปิด พอเห็นเป็นอันหรานก็รับเขาเข้าห้อง

"ทำไมตื่นเช้าจัง?"

สีหน้าท่าทางของลู่จิ้นยวนดูไม่มีอะไรผิดปกติเลย อารมณ์ดูสงบแน่นิ่ง

ลู่อันหรานมองพ่อเขาอยู่หลายรอบ ก่อนจะทนไม่ไหวอีกต่อไป: "พ่อมีปัญหาอะไรกับแม่เหรอครับ? ผมมีความรู้สึกไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้อ่ะ? "

มือของลู่จิ้นยวนที่กำลังเทน้ำกระตุกเล็กน้อยทำเอาน้ำหกในมือ แต่เขาก็ทำเป็นไม่มีอะไร: "ไม่มีอะไร ก็แค่ต่อไปพ่ออาจต้องให้พื้นที่ส่วนตัวแม่เขาพักหนึ่งน่ะ"

"ให้พื้นที่ส่วนตัว? หมายความว่าไงครับ?"

ถึงแม้ว่าลู่อันหรานจะฉลาดมาก แต่เรื่องซับซ้อนของผู้ใหญ่แบบนี้เขาก็ไม่ค่อยจะเข้าใจนัก "

"พ่อกับแม่จะแยกทางกันเหรอ?"

ลู่จิ้นยวนหัวเราะเล็กน้อย: "ไม่น่านะ เพียงแค่ว่าช่วงนี้แม่อาจจะมีเรื่องให้คิดเยอะนิดหน่อย พ่อเองก็ยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการ ต้องรอให้พ่อจัดการเรื่องต่างๆให้เสร็จก่อน ถึงจะไปหาแม่ได้ ไม่งั้นแม่จะไม่สบายใจ"

เมื่อคืนลู่จิ้นยวนเองก็นอนไม่หลับทั้งคืน

เขาเอาแต่คิดถึงสิ่งที่เวินหนิงพูด และความรู้สึกที่เธอเป็น

เขาเพิ่งเข้าใจว่าความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนของคนสองคน บางทีอาจจะทำให้เธอมีความทุกข์มากกว่าความสุข

และถ้าเป็นแบบนั้น เขาเองก็ควรทบทวนตัวเองว่าที่ผ่านได้ทำอะไรผิดพลาดไปบ้าง

"แล้วเมื่อไหร่พ่อถึงจะจัดการธุระเสร็จล่ะครับ...."

ลู่อันหรานเม้มปาก นั่งขยับขาขาวอวบน้อยๆรอ

ตอนนี้เขารู้สึกว่าปัญหาของผู้ใหญ่ช่างซับซ้อนจริง

ทำให้มันง่ายหน่อยไม่ได้หรือไง?

"ยังไงพ่อก็ยังเป็นพ่อของลูก แม่ก็ยังเป็นแม่ของลูก ความรักที่เรามีให้ลูกไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย อันหราน ลูกไม่ต้องคิดมากนะ"

ลู่จิ้นยวนจับหัวเขาเบาๆ ก่อนจะนั่งลงจ้องตากับเขา

ลู่อันหรานฟังที่พ่อพูดแล้วก็พูดขึ้น: "งั้นพ่อก็ต้องรีบไปจัดการธุระให้เสร็จเร็วๆ แล้วรีบไปตามแม่กลับมานะครับ"

ลู่จิ้นยวนพยักหน้าตอบ: "พ่อสัญญา"

"งั้นต้องเกี่ยวก้อยสัญญา"

ลู่อันหรานยังคงเรียกร้องให้เขาให้สัญญาอย่างจริงจัง

ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางไร้เดียงสาเขาเขาแล้ว ก็อดยิ้มไม่ได้

ก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี แค่เกี่ยวก้อยสัญญา ก็จะไม่ผิดคำสัญญาเหรอ?

แต่เขาก็ไม่คิดจะพูดอะไรทำลายบรรยากาศนี้ เขาจึงยื่นมือออกไปด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะเกี่ยวก้อยของลู่อันหรานไว้: "พ่อจะทำให้ได้ตามที่รับปากกับลูกไว้"