บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 542
ที่แท้ผู้ชายที่เธอชอบก็มีนิสัยเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง
มีเพียงแบบนี้ ถึงเวลาเมื่อได้ครอบครองเขาจริง ๆ ก็จะมีความสุขในการเอาชนะได้
สีหน้าของหยงซือเหม่ยมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ
...
เวินหนิงพาลู่อันหรานกลับโรงแรง ตลอดทาง เธอไม่ได้พูดอะไร แต่กลับกำลังคิดถึงเรื่องของหยงซือเหม่ย
เวินหนิงดูออก ว่าหยงซือเหม่ยเป็นคุณหนูใหญ่ที่ถูกตามใจจนเสียนิสัยแล้ว ดูจากนิสัยของเธอ ไม่น่าจะปลูกถ่ายไขกระดูกให้คุณแม่โดยไม่มีเหตุผล
เธอรู้สึกว่าหยงซือเหม่ยไม่มีทางยอมรับแม่แท้ ๆ ของเธอ
เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ เวินหนิงหัวแทบจะระเบิด
“คุณแม่ครับ คุณแม่เป็นอะไรครับ?”
ลู่อันหรานเห็นเธออารมณ์ไม่ดี นึกว่าเป็นเพราะเธอหึง
“ไม่เป็นไรจ้ะ”
เวินหนิงส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไรกับลู่อันหราน
ทั้งสองลงจากรถแท็กซี่ กำลังจะเดินเข้าประตูโรงแรม จู่ ๆ ก็ถูกเสียงที่คุ้นเคยเรียกเอาไว้
“หนิงหนิง แล้วก็อันหราน”
ไป๋หลินยวี่บอกกับเหอจื่ออันว่าเวินหนิงอยู่ที่นี่ เขาก็รีบพุ่งตรงมาที่นี่
เพียงแต่พวกเขาไม่อยู่ที่โรงแรม เหอจื่ออันไม่อยากคลาดกัน จึงรออยู่ด้านนอก
“จื่ออัน?
นายมาได้ยังไง?”
เวินหนิงเห็นเหอจื่ออัน ก็ฝืนยิ้มออกมา
คิดไม่ถึงว่าเขาก็มาที่เมืองจิงเฉิง
เหอจื่ออันมองดูเธอ แน่นอนว่าเขามาเพื่อเธอ แต่ว่าถ้าหากพูดออกไปแบบนี้ จะทำให้เวินหนิงรู้สึกอึดอัด เขาจึงยิ้มแล้วพูดขึ้น “คุณป้าไม่วางใจเธอ จึงให้ฉันมาดูเธอ อย่าให้เธอเกิดเรื่องอันตรายอะไร”
“ฉันจะเจอเรื่องอันตรายอะไร”
เวินหนิงคิดว่ามันน่าสนใจทีเดียว เธอไม่มีเงิน ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ใช่คนดังอะไร จะมีคนมาทำร้ายเธอได้ยังไง?
“คนเป็นแม่ พวกเขาไม่วางใจเมื่อลูก ๆ อยู่ข้างนอกไง”
เหอจื่ออันพูดออกมา เวินหนิงกลับรู้สึกเห็นด้วยเป็นอย่างมาก
ก็เหมือนเธอที่มาที่นี่เพียงไม่กี่วัน เพราะคิดถึงลู่อันหรานมาก ๆ
“ไม่รบกวนงานของนายนะ?”
เหอจื่ออันส่ายหน้า
ลู่อันหรานเห็นผู้ใหญ่สองคนกำลังพูดคุยกัน เขาก็พูดแทรกไม่ได้ จึงอดไม่ได้ที่จะกัดนิ้ว มองไปที่เหอจื่ออันด้วยความโมโห
คุณอาที่น่ารำคาญคนนี้ ทำไมถึงมาอีกแล้ว?
ครั้งที่แล้วออกไปกับเหอจื่ออัน เดิมทีอยากจะกลั่นแกล้งเขา แต่ผลปรากฏว่ากลับพาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ทำให้ลู่อันหรานรู้สึกป้องกันตัวกับเขามากขึ้นเล็กน้อย
“คุณแม่ครับ ผมเหนื่อยแล้ว อยากกลับไปพักผ่อน”
ในที่สุดลู่อันหรานก็หาโอกาสดึงความสนใจของเวินหนิงกลับมาได้
“เหรอจ้ะ?
วันนี้เดินเยอะจริง ๆ ไปเถอะ พวกเรากลับกันตอนนี้”
พูดจบ กำลังจะอุ้มลู่อันหรานขึ้น
ลู่อันหรานถลึงตาใส่เหอจื่ออัน เห็นไหมหละ คุณแม่ยังไงก็รักตัวเอง
คุณอาอะไร หลีกทางไปได้ไหม?
เหอจื่ออันยิ้มอ่อนในใจ เด็กน้อยคนนี้ ฉลาดปราดเปรื่อง น่าสนใจจริง ๆ
“หนิงหนิง เธอก็เหนื่อยแล้ว ฉันอุ้มเขาให้”
เหอจื่ออันพูดขึ้น ลู่อันหรานสีหน้าเปลี่ยนในทันที
ชิบ! คนคนนี้ทำไมถึงหน้าหนาขนาดนี้?
“ผมไม่เอา”
ลู่อันหรานปฏิเสธอย่างแรง
“คุณแม่ของนายเป็นผู้หญิงผอมขนาดนี้ ใส่รองเท้าส้นสูง แถมยังต้องอุ้มนาย ลำบากมาก ๆ อันหราน นายเป็นเด็กที่ไม่ดื้อรู้ความ จะต้องสงสารคุณแม่แน่ ๆ ใช่ไหม?”
เหอจื่ออันก็ไม่ได้โมโห แต่กลับกลอกหูลู่อันหราน
ไม่ให้เขาอุ้ม ก็แสดงว่าไม่สงสารเวินหนิง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงแค้นแสนรัก