บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 543

เวินหนิงกลับมาที่ห้อง เธอรู้สึกหงุดหงิด

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่อันหรานก็ยังไม่กลับมา

เวินหนิงรู้สึกว่าเธอไม่ควรจะปล่อยเขาไว้ที่นั่นคนเดียว เมื่อกี้เห็นสถานการณ์ตึงเครียดระหว่างลู่จิ้นยวนกับเหอจื่ออัน ทำให้เธอรู้สึกจนปัญญา

เธอไม่สนใจที่จะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้เลยจริง ๆ อีกอย่างภาพเมื่อกี้ทำให้เธอคิดถึงเมื่อก่อน

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ ก็มีคนเคาะประตู เธอเปิดประตูก็เห็นเหอจื่ออันยืนอยู่ที่หน้าประตู

“ฉันก็พักอยู่ที่โรงแรมแห่งนี้ ยังไงซะฉันต้องทำตามคำขอร้องของคุณป้า”

เหอจื่ออันเอ่ยปากก็ดึงไป๋หลินยวี่เข้ามา เวินหนิงเม้มปาก แต่ก็พูดอะไรไม่ได้

“ฉันเพิ่งมาถึงที่นี่ ไม่คุ้นเคยสถานที่ ฉันอยากจะออกไปทานข้าว จะขอให้เธอช่วยแนะนำร้านอาหารหน่อย?”

ถึงเวินหนิงจะซื่อบื้อขนาดไหน แต่ก็เข้าใจความหมายของเหอจื่ออัน

เธอเงียบอยู่ครู่หนึ่ง คิดไปคิดมา “จื่ออัน อันที่จริงนายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ งานของนายคงก็คงจะยุ่งมาก อย่าเสียเวลากับฉันที่นี่เลย”

รอยยิ้มของเหอจื่ออันแข็งทื่อ เขามองดูหน้าเวินหนิง ท่าทางจริงจัง “ตอนนี้ ถึงแม้เธอจะไม่ได้คบกับเขาแล้ว ก็ให้โอกาสฉันสักครั้งไม่ได้เหรอ?

ห้าปีมานี้ ตอนแรกเริ่มฉันตามหาเธออย่างบ้าคลั่ง เดนิสรอดชีวิตมาได้ ทำให้ฉันคิดว่าเธอก็สามารถรอดชีวิตได้ แต่ฉันตามหาหมดทุกที่ก็ไม่เจอร่องรอยของเธอ

ภายหลังฉันตายใจแล้ว ความคิดเดียวของฉันก็คือช่วยเธอแก้แค้นตระกูลลู่ แก้แค้นเย่หวานจิ้ง ให้เย่หวานจิ้งชดใช้ความตายของเธอ”

คำพูดของเหอจื่ออัน พูดอย่างเฉยชา นี่เป็นความลับที่เขาไม่เคยพูดกับเวินหนิงมาก่อน

เขาไม่ได้อยากจะขายความเวทนา เพียงแต่หวังว่าเธอจะไม่ปฏิเสธเขาแบบนี้ตลอดไป

“จื่ออัน ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าที่ผ่านมานายใช้ชีวิตแบบนี้...”

เวินหนิงมองดูสีหน้าของเขา รู้สึกปวดใจขึ้นมาในทันที แต่ไม่ใช่เพราะความรักของชายหญิง แต่เพราะความละอายใจในฐานะเพื่อน

ถ้าหากเธอไม่ได้ความจำเสื่อม บางทีอาจจะไม่มีเรื่องมากมายขนาดนี้

เห็นความทุกข์ใจบนใบหน้าของเวินหนิง เหอจื่ออันก็รู้สึกละอายใจ คำพูดของเขาคือเรื่องจริง เพียงแต่เขาแก้แค้นตระกูลลู่ไม่ใช่เพียงเพราะเวินหนิง

และก็เพื่อตัวเขาเอง เพื่อคุณแม่ของเขาที่เสียชีวิตไป

แต่เขาอดกลั้นความคิดที่อยากจะอธิบาย “ฉันพูดพวกนี้ ไม่ใช่ว่าอยากให้เธอทุกข์ใจ ในเมื่อตอนนี้เธอกับลู่จิ้นยวนเลิกกันแล้ว งั้นก็อย่าปฏิเสธความเป็นห่วงของฉัน นอกเสียจากว่าเธอเกลียดฉันจริง ๆ เกลียดแม้กระทั่งเห็นหน้าฉันก็ไม่สบายใจ”

“จื่ออัน...”

แน่นอนว่าเวินหนิงไม่ได้เกลียดเขา เพียงแต่เธอไม่อยากรบกวนเวลาของเขา

เธอคิดว่า เหอจื่ออันควรค่ากับผู้หญิงที่ดีกว่านี้ ผู้หญิงที่เป็นที่หมายปองของเขา

“ฉันเพียงแค่ ไม่อยากให้นายเสียเวลา”

“เวลาเป็นของฉัน จะเสียหรือไม่เสียเวลา ในใจฉันรู้ดี”

เหอจื่ออันแน่วแน่มาก เวินหนิงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเธอเห็นแบบนี้

ในเมื่อเธอทำได้เพียงควบคุมตัวเองให้ดี แต่ไม่สามารถควบคุมสิ่งที่คนอื่นคิดได้

“ถ้าหากนายยืนยัน งั้นฉันก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ แต่ว่าบางทีฉันอาจจะไม่ยอมรับความรู้สึกของนายตลอดชีวิตของฉัน ขอโทษด้วยนะ”

เหอจื่ออันได้ยินคำพูดพวกนี้ ดวงตามืดมิด แต่ว่าเขาไม่ได้เคลื่อนสายตาไป “ฉันไม่สนใจ ฉันสามารถรอต่อไปได้”

“ผมคิดว่าไม่จำเป็น”

ลู่จิ้นยวนเดินจูงมือลู่อันหรานเข้ามา