บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 545

ลู่จิ้นยวนฟังเธอพูดจบ รู้สึกโมโหในใจ แต่ที่มากไปกว่านั้นคือความโศกเศร้า

ดูท่าแล้ว ความสุขความโกรธความเสียใจและความดีใจไม่สามารถแบ่งปันระหว่างคนได้ คือความจริง

สำหรับผู้หญิงอีกคนนึงสามารถพูดได้ว่าเป็นการทำร้ายถึงชีวิต แต่ในสายตาเย่หวานจิ้ง ก็เป็นแค่เรื่อง “เล็ก” ที่สามารถใช้เงินจัดการได้

“แม่ครับ บางทีพวกเราจำเป็นต้องไตร่ตรองตัวเองสักหน่อย ก่อนที่คุณแม่จะไล่คุณหนูเฉิ่นคนนั้นออกจากคฤหาสน์ตระกูลลู่ ผมจะไม่พาอันหรานกลับไปอีก”

พูดจบ ลู่จิ้นยวนก็วางสายโทรศัพท์

เพราะว่าถึงเย่หวานจิ้งจะทำยังไง เธอก็คือคุณแม่ของเขา เขาใช้วิธีรุนแรงกับเธอไม่ได้ ดังนั้นจึงสามารถต่อต้านได้ด้วยวิธีนี้เท่านั้น

อย่างน้อย เขาก็ไม่มีทางให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่มาที่ไปพบกับอันหราน

“หัวรั้น!”

เย่หวานจิ้งฟังน้ำเสียงที่วุ่นวายของโทรศัพท์ โมโหจนแทบอยากจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง

เธอทำขนาดนี้ ก็เพื่อใครหละ?

ไม่ใช่เป็นเพราะลู่จิ้นยวนสองพ่อลูก แล้วก็ตระกูลลู่

“คุณป้าคะ ใจเย็น ๆ ค่ะ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าหนูทำให้เขาไม่ชอบพอ ถึงได้...ไม่อย่างงั้น...”

เฉิ่นหรูเย่ว์ที่อยู่ด้านข้างเมื่อครู่ ได้ยินคำพูดของลู่จิ้นยวนโดยคร่าว ๆ ในใจก็รู้สึกหมดหวังไปครึ่งหนึ่ง

เธอก็หยิ่งหยอง หลังจากที่ถูกลู่จิ้นยวนรังเกียจขนาดนี้ ก็อยากจะสะบัดหน้าเดินออกไปทันที แต่ว่าเธออดกลั้นไว้

เพราะว่าเธอรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เอาแต่ใจแบบนั้น

ถ้าหากไม่สามารถทำให้ตระกูลลู่ลงทุนให้กับตระกูลเฉิ่น งั้นเธอก็ต้องแต่งงานกับตาเฒ่าอายุหกสิบคนนั้น...

“ไม่จำเป็น หนูอยู่ที่นี่ ป้ากับคุณปู่ของเขาอยู่ที่คฤหาสน์เก่า ป้าไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีฝีมืออะไรขนาดนั้น ทำให้พวกเขาพ่อลูกชาตินี้ไม่กลับมาดูสักครั้ง!”

เย่หวานจิ้งก็โมโห เด็ดขาด ให้เฉิ่นหรูเย่ว์อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนตัวเอง

เห็นดังนี้ เฉิ่นหรูเย่ว์โล่งใจ

เพียงแค่สามารถอยู่ที่นี่ได้ ก็มีโอกาส

...

หลังจากที่เวินหนิงกลับมาที่ห้อง ลู่อันหรานมองเธออย่างเป็นกังวล “คุณแม่ครับ คุณแม่ทะเลาะกับคุณพ่อเหรอครับ?”

เวินหนิงส่ายหน้า “ไม่ใช่จ้ะ แค่คุยกันเฉย ๆ”

ลู่อันหรานมองเธออย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดูท่าทางของเวินหนิง ไม่เหมือนกับคนไม่มีอะไร

เพียงแต่เธอไม่ยินยอมที่จะพูด ลู่อันหรานก็หมดหนทาง ทำได้เพียงร้อนใจ

เวินหนิงรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย จึงเดินเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ น้ำเย็นถูกหน้า ทำให้ความคิดที่วุ่นวายของเธอมีสติขึ้นครู่หนึ่ง

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์มือถือของเวินหนิงดังขึ้น มองหน้าจอเป็นเบอร์โทรที่ไม่รู้จัก

เวินหนิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็รับสาย

“สวัสดีค่ะ ใช่คุณเวินหนิงไหมคะ?

ฉันชื่อซ่งรั่วอวิ้น เป็นผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทหยงกรุ๊ป และก็คือพี่สาวขของหยงซือเหม่ย”

ซ่งรั่วอวิ้นใบหน้ามีรอยฝ่ามือ น้ำเสียงกลับสงบมาก

เพราะว่าหยงซือเหม่ยโมโหลู่จิ้นยวน เธอกลับมาโมโหเป็นอย่างมาก จึงระบายอารมณ์กับซ่งรั่วอวิ้น เธอเกลี้ยกล่อมหยงซือเหม่ย แต่กลับถูกเธอตบหน้าเข้า

“เธอเห็นว่าฉันถูกปฏิเสธ มีความสุขในใจใช่ไหม?

ใช้ให้เธอไปหาเวินหนิงคนนั้น ให้เวินหนิงไม่ยอมเผชิญหน้ากับความลำบาก ทำไมเธอถึงไม่ไป?

ตระกูลหยงเลี้ยงเธอเสียเปล่าจริง ๆ”

คำพูดของหยงซือเหม่ยดังก้องขึ้น ซ่งรั่วอวิ้นดวงตามืดมิด

เธอวางแผนว่าอยากจะเจอกับเวินหนิงสักครั้ง ถามสถานการณ์ให้แน่ชัด

“อ่อค่ะ มีเรื่องอะไรคะ?”

เวินหนิงหยิบผ้าขนหนูเช็ดน้ำออกจากใบหน้าของเธอ มาหาตัวเองต้องมีจุดประสงค์แน่ ๆ