บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 556

เห่อจื่ออันหักห้ามความดีใจไว้ ทอดมองเวินหนิง "เธอจะทำยังไง?"

ทำยังไงเหรอ……

เวินหนิงก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้พวกเขา จะพูดว่าแยกกัน แต่เพราะลู่อันหราน ก็เอาแต่เกี่ยวข้องกัน

ถ้าหยงซือเหม่ยแต่งเข้าตระกูลลู่ เธอก็ไม่มีทางเอาลู่อันหรานให้เธอแน่นอน

นิสัยของหยงซือเหม่ย บวกกับนิสัยของลู่อันหราน ไม่ถูกกันแน่ๆ

งั้นปัญหาก็มาแล้วล่ะสิ เธอจะพาลู่อันหรานไปจากตระกูลลู่ยังไง

"หนิงหนิง เธอกำลังคิดเรื่องอันหรานหรือเปล่า?"

เห่อจื่ออันมองเวินหนิง เหมือนมองทะลุใจเธออย่างนั้น

พูดตามตรง เขาก็นึกถึงเหมือนกัน ระหว่างพวกเขามีลูกเชื่อมโยงอยู่ นั่นตัดให้ขาดไม่ได้จริงๆ

เพราะในตัวลู่อันรานมีเลือดของทั้งสองคน

"ฉันขอคิดดูก่อนละกัน"

เวินหนิงถอนหายใจ เดินกลับไปที่ห้อง

เธอเลยเห็นขาทั้งสองข้างของลู่อันหรานแกว่งไปแกว่งมา ในมือกำลังเล่นเกมส์อย่างตั้งใจ

เวินหนิงมองเขานานมาก เธออยากให้ลู่อันหรานเป็นแบบนี้ตลอด ไม่มีความกังวล ไม่รู้ว่าบนโลกนี้มันทุกข์แค่ไหน ให้เขาได้เติบโตมาอย่างมีความสุข

แต่ดูเหมือน สุดท้ายก็ต้องเผชิญอยู่ดี

"แม่กลับมาแล้วเหรอครับ?"

ลู่อันหรานได้ยินเสียงเปิดประตู เลยโยนเกมส์ในมือทิ้ง "แม่ไปไหนมาครับ?"

"ไม่ไปไหน แค่ไปเจอใครสักคน"

เวินหนิงยิ้มอย่างเหนื่อยล้า ถึงแม้จะไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ตอนนี้เธอกลับเหนื่อยทั้งกายและใจ

"ผมรู้สึกว่า คนที่แม่ไปเจอไม่ใช่คนดี"

ลู่อันหรานเซนซิทีฟอยู่แล้ว พอเห็นสีหน้าเวินหนิง ก็รู้สึกผิดปกติ

"ทำไมถึงคิดแบบนี้ล่ะ?"

เวินหนิงมองลู่อันหราน บางครั้งเด็กน้อยคนนี้ก็ชอบพูดอะไรที่คาดไม่ถึง

"แค่รู้สึกครับ"

ลู่อันหรานก็อธิบายไม่ถูก เขาเดินไปใกล้เวินหนิง ดมกลิ่นบนตัวเธอ การกระทำนี้ทำให้เวินหนิงหลุดหัวเราะ

เด็กคนนี้ คิดว่าเป็นสุนัขตำรวจเหรอ?

แค่ดมกลิ่นก็รู้แล้วว่าใคร?

"อือ กลิ่นน้ำหอมที่รังเกียจ"

ลู่อันหรานขยี้จมูก พึมพำออกมา

จมูกเขาดีอยู่แล้ว ยิ่งกับกลิ่นน้ำหอมพวกนี้ ถ้าเจอคนที่ฉีดน้ำหอมทั้งตัว เขาก็จะรู้สึกเวียนหัว

แค่รู้สึกว่ากลิ่นนี้คุ้นๆ แต่ยังไงเขาก็ไม่ชอบ

"ช่างเถอะครับลูก"

เวินหนิงส่ายหน้า นั่งลงบนเตียง เก็บเตียงที่ลู่อันหรานทำให้ยุ่ง

จากนั้นค่อยพูดลอยๆ "อันหราน ถ้าแม่พาเราไปจากเมืองเจียงเฉิง ไปที่อื่น เราจะคิดยังไง?"

"ไปไหนครับ? ไม่เที่ยวเหรอครับ?"

ลู่อันหรานไม่เข้าใจความหมายเวินหนิง ความคิดแรกคือคิดว่าเวินหนิงอยากไปท่องเที่ยว

งั้นเขายินดีมากเลย ไปเที่ยวหลายๆที่ ไม่ต้องเรียน ไม่ต้องทำการบ้าน ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้แล้ว

"งั้นพาคุณพ่อไปด้วยได้ไหมครับ?"

ลู่อันหรานคิดแค่ไปเที่ยวอย่างไร้เดียงสา ไปท่องเที่ยวด้วยกัน ยังกระชับความสัมพันธ์ของทั้งสองได้ด้วย

เวินหนิงไม่รู้ว่าจะตอบยังไง

เด็กหนอเด็ก แค่นึกถึงอะไร ก็คิดว่าต้องให้พ่อแม่ไปด้วยกัน

แต่ว่า……