บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 562

เวินหนิงวิ่งได้ไม่นาน ไป๋หลินยวี่ก็ถูกคุณหมอเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“คุณหมอ ตอนนี้แม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”

เวินหนิงถามอย่างกังวล จับแขนหมอไว้ เผลอออกแรงโดยไม่รู้ตัว

“ตอนนี้ผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้ว ยังดีที่พบได้ทันเวลา จึงไม่เป็นอะไรมาก ตั้งใจพักผ่อนไม่กี่วันก็หายแล้ว”

ได้ยินคุณหมอพูดแบบนี้ เวินหนิงก็โล่งใจมาก

ยังดีที่ไม่เกิดผลร้ายแรงที่ไม่สามารถย้อนกลับได้

หลังจากเวินหนิงเดินตามหลังคุณหมอและพยาบาล ส่งไป๋หลินยวี่กลับที่ห้องผู้ป่วย

จากนั้นเธอก็ไปหาคุณหมอที่รับผิดชอบ “ทำไมจู่ๆ แม่ฉันถึงเป็นลม? ยาในช่วงก่อนหน้านี้ไม่ได้ประสิทธิภาพเหรอคะ?”

“ยามีประสิทธิภาพมาก แต่ร่างกายเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ประสิทธิภาพของยาอาจจะลดลงเมื่อเวลาผ่านไป สุดท้ายแล้วมันก็รักษาไม่ได้ วิธีการเดียวที่รักษาได้คือปลูกถ่ายไขกระดูก”

เวินหนิงได้ยินถึงตรงนี้ หัวใจก็หนักอึ้งทันที

เธอเข้าใจว่าการปลูกถ่ายกระดูกมีความจำเป็น ไม่สามารถยืดเยื้อได้อีกต่อไป

“ฉันรู้แล้ว รบกวนคุณดูแลแม่ฉันดีๆ นะคะ ฉันหาเจอไขกระดูกที่เข้ากันได้แล้ว ไม่ควรใช้เวลานานเกินไป พาเธอมาทำได้เลย”

พูดจบ เวินหนิงก็เดินออกไป

กลับมาที่ห้องผู้ป่วยที่แม่อยู่ ร่างกายเต็มไปด้วยท่อหลอด เพราะป่วยเธอจึงผอมมากๆ ผอมจนกลายเป็นกระดูก

เวินหนิงกำลังมองเธอ ในหัวสมองมีภาพอดีต

ไป๋หลินยวี่เป็นผู้หญิงเข้มแข็ง หลังจากแต่งงานกับเวินฉีโม่ เธอไม่เคยใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับอันหรานที่บ้านเลยสักวัน ต้องทะเลาะกับผู้ชายพวกนั้นในที่ทำงานทุกวัน

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่เคยลืมที่จะเป็นห่วงลูกสาวตัวเอง

บางทีชีวิตวัตถุนิยมของเธออาจจะไม่ฟุ่มเฟือยเท่าหยงซือเหม่ย แต่มีความรักที่เสียสละของแม่ก็มากพอแล้ว

“แม่ ฉันจะไม่ให้แม่เป็นอะไร แม่ต้องดีขึ้นแน่นอน”

เวินหนิงจับมือซีดผอมของไป๋หลินยวี่ การตัดสินใจที่ไม่สามารถตัดสินใจได้อยู่ตลอด ในที่สุดก็ทำการตัดสิน

เวินหนิงหลับตา มีความคิดหนึ่งเข้ามาในหัวสมองอย่างรวดเร็ว

แค่ทำแบบนี้ หยงซือเหม่ยก็จะต้องพอใจแน่ๆ

……

ขณะที่เวินหนิงเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย เหอจื่ออันและลู่อันหรานก็มองเธอด้วยใบหน้ากังวล

“ท่านป้าไม่เป็นอะไร เธอก็ไม่ต้องกังวลเกินไป ตอนนี้เธอจะเหนื่อยล้าไม่ได้ ไม่งั้นท่านป้าจะเป็นห่วง”

“แม่ แม่ไปพักผ่อนหน่อยดีกว่า ผมจะดูคุณยายแทนแม่ที่นี่เอง”

เห็นสีหน้าเวินหนิงซีดเซียว ลู่อันหรานก็เสียใจมาก

ถ้าเขาโตกว่านี้ก็ดีสิ กลายเป็นผู้ชายแข็งแกร่งไม่ย่อท้อ สามารถช่วยปกป้องแม่จากลมฝนได้

“อันหราน ลูกเข้าไปเยี่ยมคุณยายสิ”

เวินหนิงพยักหน้า ลู่อันหรานก็เดินเข้าไปอย่าเชื่อฟัง

ตรงทางเดินเหลือแค่เวินหนิงและเหอจื่ออันสองคน

เวินหนิงอ้าปาก ลังเลที่จะพูด

เหอจื่ออันเห็นท่าทางเธอ ก็เดาได้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร

“ถ้าเดาไม่ผิด เธอคงมีอะไรอยากให้ฉันช่วย”