บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 567

พูดจบ เวินหนิงก็หันตัวจะเดินออกไป

ลู่อันหรานเห็นเธอเดินไป ในใจก็เสียใจอย่างบอกไม่ถูก

เขาจ้องมองหยงซือเหม่ยที่อยู่บนตัวลู่จิ้นยวนไม่ยอมลุกขึ้นมาอย่างดุเดือด “ยัยคนเลว รอผมกลับมาก่อน!”

พูดจบ ก็รีบเดินตามเวินหนิงออกไปอีกครั้ง

“แม่ แม่ แม่รอผมด้วยสิ”

ลู่อันหรานรู้สึกเวินหนิงเดินเร็วเป็นพิเศษ ขาสั้นของเขาพยายามดิ้นรนตามให้ทัน สถานการณ์แบบนี้ ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย

ปกติเวินหนิงออกไปไหน ก็จะจูงมือลู่อันหราน กลัวว่าเขาจะอยู่ห่างตัวเอง จะทำเขาหายตัวไป

แต่ตอนนี้จิตใจเธอสับสนวุ่นวาย ลืมเรื่องนี้ไปเลย

ได้ยินเสียงฝีเท้าลู่อันหราน เธอก็หยุดลง “อันหราน ขอโทษ”

จู่ๆ เวินหนิงก็รู้สึกว่าตัวเองไร้ความสามารถอย่างยิ่ง

“แม่ แม่โกรธใช่ไหม?”

ลู่อันหรานดึงมือเวินหนิง พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง

“เรากลับไปสั่งสอนยัยคนเลวคนนั้นกันเถอะ ให้เธออย่าไร้ยางอายแบบนั้น พิงร่างกายพ่อ……เพราะพ่อเมาเหล้าแน่ๆ เธอเลยฉวยโอกาสเอาเปรียบ!”

ลู่อันหรานกำหมัดเล็ก นั่นเป็นความขุ่นเคืองใจ แค่เวินหนิงเอ่ยปาก เขาก็คิดจะกลับไปสั่งสอนหยงซือเหม่ยสักที

“อันหราน นั่นเป็นเรื่องของพ่อ บางทีต่อไปเขาอาจจะคบกับน้าคนนั้นก็ได้ ดังนั้นวันนี้เราไปกันเถอะนะ”

เวินหนิงส่ายหน้า ถึงแม้จะรู้ว่าสิ่งที่ลู่อันหรานพูด เป็นการบอกตัวเอง แต่ตอนนี้เธอไม่อยากกลับไปเห็นภาพนั้นอีกครั้งแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่มีตำแหน่งอะไรเข้าไปยุ่ง

พูดจบ ก็พาลู่อันหรานออกมา

ในใจลู่อันหรานกังวลอีกครั้ง และหมดหนทางอีกครั้ง

เขาไม่รู้ว่าต้องเลือกใคร แต่ถ้าเขากลับไปคนเดียว ต้องไม่มีทางไล่หยงซือเหม่ยไปได้แน่……

คิดสักพัก ลู่อันหรานก็ทำหน้าไม่พอใจ ถ้ารู้นานแล้ว เขาจะคัดเลือกบอดี้การ์ดสองสามคนให้ตัวเอง ถึงตอนนั้นชายสูงใหญ่ชุดดำเหล่านั้นยืนอยู่ที่นั่น ต้องทำให้ผู้หญิงเลวๆ เหล่านั้นตกใจวิ่งหนีแน่นอน

ลู่อันหรานทำการตัดสินใจ ต้องไปหาคุณปู่ลู่ ให้มอบหมายคนที่น่าเชื่อถือให้เขาสองสามคน เขาต้องการสมุนที่ตัวเองฝึกฝน

เวินหนิงพาลู่อันหรานกลับมาที่โรงพยาบาล

เห็นเวินหนิงอารมณ์ไม่ค่อยดี ลู่อันหรานก็ไม่กล้าพูดอะไรมาตลอดทาง เมื่อถึงโรงพยาบาล เขาก็หาข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำ เพื่อโทรหาอันเฉิน

“คุณชายน้อย มีอะไรเหรอ?”

การผ่าตัดของเย่ซือเยวี่ยเสร็จแล้ว แต่ตอนนี้ฤทธิ์ยาสลบยังไม่หมดไป จึงยังไม่ตื่น

อันเฉินเฝ้าเธออยู่ที่โรงพยาบาลตลอดเวลา ไม่กล้าออกไป

“พ่อผมเมาเหล้า แล้วก็มีผู้หญิงมาอยู่กับเขาไม่ไปไหน คุณไปรับเขากลับหน่อยสิ”

ลู่อันหรานส่งที่อยู่ให้อันเฉิน

ถึงแม้อันเฉินจะเป็นห่วงเย่ซือเยวี่ย แต่ยังไงแล้วเขาก็เป็นผู้ช่วยลู่จิ้นยวน ไม่สนใจเจ้านายตัวเองไม่ได้ ดังนั้นจึงรีบไปทันที

มาถึงสถานที่ เห็นหยงซือเหม่ยนอนอยู่ข้างกายลู่จิ้นยวนอย่างลุ่มหลงเพลิดเพลิน ตอนนี้เธอแค่กอดเขาไม่พอแล้ว ยื่นมือออกไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตบนร่างลู่จิ้นยวนสองสามเม็ด สัมผัสสะเปะสะปะ ไม่มีความรักนวลสงวนตัวของผู้หญิงเลย

เมื่ออันเฉินเห็นภาพนี้ ก็รู้สึกมองตรงๆ ไม่ได้

กระแอมไอหนึ่งที ให้หยงซือเหม่ยสร่าง ตอนแรกเธออยากพาลู่จิ้นยวนออกมา แต่เธอไม่กล้าปลุกลู่จิ้นยวนให้ตื่น กลัวว่าเขาจะไล่ตน

เวลาผ่านไปนาน เห็นหน้าหล่อของชายคนนี้ จึงอดคิดเพ้อเจ้อไม่ได้

ไม่คิดว่าจะมีคนเห็นเข้าจริงๆ

“คุณหยง เจ้านายเมาเหล้าแล้ว ผมมารับเขากลับบ้าน”

หยงซือเหม่ยได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นอย่างกระอักกระอ่วน “ก็ได้ ฉันจะไปส่งเขาด้วยกันกับนาย”

อันเฉินไม่มีสิทธิพูดอะไรมาก และไม่ได้พูดอะไร โน้มตัวลงไปดึงลู่จิ้นยวนขึ้นมาจากโซฟา