บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 566

“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”

ลู่อันหรานรีบถาม อย่าว่าแต่เมาเหล้า ถ้าโดนคนทิ้งไว้ข้างทางไม่สนใจล่ะ

เหอจื่ออันกำลังมองเขา “หนูเป็นเด็ก ไปที่นั่นไม่ได้ ฉันจะพาหนูไปแล้วกัน”

“ไม่ต้อง ผมไปเรียกแม่ได้”

ลู่อันหรานจ้องเหอจื่ออัน ทำหน้าหวาดระแวง

เหอจื่ออันได้ยินดังนั้น ในใจก็หัวเราะเบาๆ ความคิดของลู่อันหรานมันไม่ต่างกับความคิดเขาเลยสักนิด

ลู่อันหรานไม่เชื่อใจเขา ดังนั้นจึงไม่ยอมให้ตนส่งเขาไปแน่นอน และตอนนี้คนที่ไปได้ก็คือเวินหนิง

ตอนนี้เขาต้องการให้เวินหนิงไป จากนั้นก็เห็นสภาพลู่จิ้นยวนและหยงซือเหม่ยในตอนนี้ด้วยตาตัวเอง

“งั้นก็ได้ จะส่งที่อยู่ให้”

เหอจื่ออันส่งที่อยู่ให้ลู่อันหราน

ลู่อันหรานก็ไม่ได้สงสัยอะไร มองเหอจื่ออันเดินจากไป

ผ่านไปไม่นาน เวินหนิงกลับมาแล้ว ถืออาหารเย็นที่เพิ่งซื้อในโรงอาหารให้ลู่อันหรานอยู่ในมือ

แต่ลู่อันหรานไม่มีอารมณ์จะกินอะไรสักนิดเดียว กลับดึงมือเวินหนิงไว้ “แม่ รีบพาผมไปที่ที่หนึ่งหน่อย ด่วนมาก”

เพราะตอนนี้แม่กับพ่อกำลังทะเลาะกัน ลู่อันหรานไม่กล้าพูดว่าจะไปตามหาลู่จิ้นยวน กลัวเวินหนิงปฏิเสธคำขอที่ไปกับตน

“ที่ไหน? อันหราน เกิดอะไรขึ้นกับลูก?”

เวินหนิงมองสีหน้าลู่อันหราน เขากังวลใจจริงๆ แต่เขาพูดจาคลุมเครืออีกครั้ง เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆ

“ยังไงก็ตาม แม่ไปกับผมหน่อยเถอะ ขอร้องฮะ”

แผนลู่อันหรานก็เป็นแบบนี้ พ่อเมาแล้ว เดี๋ยวพวกเขาไป จากนั้นก็ให้แม่ดูแลพ่อ ถึงตอนนั้นก็ใช้โอกาสนี้อธิบายความเข้าใจผิดระหว่างพวกเขาอีกครั้ง ทั้งหมดก็สมบูรณ์แบบมาก

เวินหนิงเห็นลู่อันหรานกังวลใจจนเป็นแบบนั้น ก็ไม่ได้ถามอะไรมากอีก ตอนนี้แม่พ้นขีดอันตรายแล้ว เหอจื่ออันก็เฝ้าอยู่ที่นี่ เธอก็วางใจมาก ออกไปกับเขาก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

“ก็ได้ งั้นเราไปเดี๋ยวนี้”

เวินหนิงพาลู่อันหรานเดินออกไป ไปหาเหอจื่ออันก่อน “จื่ออัน ฉันออกไปกับอันหรานก่อนนะ คุณช่วยอยู่ที่นี่ดูแม่ฉันหน่อย รบกวนคุณด้วย”

เหอจื่ออันส่ายหน้า “ไม่รบกวนหรอก เธอไปเถอะ ที่นี่มีฉันอยู่ เธอวางใจได้”

เวินหนิงพยักหน้า กล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้ง แล้วก็ออกไปจากที่นี่

ทั้งสองคนลงมาข้างล่าง เรียกรถแท็กซี่ ลู่อันหรานส่งที่อยู่นั้นให้กับคนขับรถ

ระหว่างทาง ทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไร

ไม่นานนัก ก็มาถึงบาร์นั้น

“คุณผู้หญิงครับ เด็กห้ามเข้ามา”

พนักงานเห็นลู่อันหรานเดินเข้ามา ก็เปล่งเสียงห้าม

“ผมมาตามหาคน เดี๋ยวก็ไปแล้ว”

ลู่อันหรานพูดพร้อมเอาบัตรที่ตระกูลลู่ให้เขามาออกมาโชว์

เมื่อพนักงานเห็นก็รู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา “งั้นพวกคุณเร็วหน่อยนะ เด็กห้ามเข้ามาที่แบบนี้”

ลู่อันหรานพยักหน้า แล้วดึงเวินหนิงเดินเข้าไป

เมื่อเข้ามา ก็ได้ยินเสียงวุ่นวายของดนตรีและชายหญิงดังขึ้น ทำให้เวินหนิงขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

ความรู้สึกมึนเมาแบบนี้ มันทำให้เธอฟังแล้วยากที่จะปรับตัวจริงๆ

“อันหราน ทำไมลูกอยากมาที่แบบนี้……”

เวินหนิงไม่ชอบบาร์เหล้าสถานที่แบบนี้ตั้งแต่เล็กจนโต ลู่อันหรานยืนกรานจะมา ทำให้เธอขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

คงไม่ใช่ว่าใครสอนอะไรแย่ๆ ให้ลู่อันหรานใช่ไหม?