บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 573

เมื่อเห็นสีหน้าของอันเฉิน เวินหนิงรู้ดีว่า บางทีเขาอาจจะไม่สามารถให้คำตอบได้ในเร็ว ๆ นี้

แต่เมื่อคิดไปคิดมา ก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ แต่เธอไม่อยากให้เพื่อนรักของตัวเองได้รับผลกระทบในตอนนี้ ดังนั้นเธอถึงได้ถามเรื่องนี้แทนเพื่อนรักของเธอ

" ฉันไม่ได้บังคับอะไรคุณ ฉันแค่หวังว่าคุณจะคิดทบทวนเรื่องที่ฉันพูดเมื่อกี้ให้ดี ตอนนี้สถานการณ์ของเย่ซือเยวี่ยเป็นแบบนี้ ถ้าคุณยังล่าช้าไม่ให้เธอพอเจอกับผู้หลักผู้ใหญ่ของคุณอยู่อย่างงี้ จะทำให้เธอเสียใจและกังวลมากกว่าเดิม "

" อืม คุณพูดมีเหตุผล ผมจะคิดพิจารณาเรื่องนี้ให้เป็นอย่างดี "

อันเฉินพูดอย่างจริงจัง เวินหนิงพยักหน้า “ ฉันรู้ว่าคุณเองก็ต้องใช้เวลาพิจารณา แต่ฉันหวังว่าคุณจะสามารถตัดสินใจได้โดยเร็วที่สุด ไม่ว่าคุณจะสามารถยอมรับความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นในอนาคตหรือ ... ตัดสินใจปล่อยวาง แต่อย่าล่าช้าจนเกินไป "

เวินหนิงพูดอย่างจริงจัง เธอหวังว่าเพื่อนรักของเธอจะอยู่ได้อย่างมีความสุข

น้อยมากที่จะได้เห็นสีหน้าสับสนของอันเฉิน ตอนนี้เขาต้องการอยู่คนเดียวเงียบ ๆ คิดทบทวนเรื่องนี้ดีๆ

" คุณเข้าไปดูเธอหน่อยดีกว่า จะได้พูดคุยกับเธอ ผม ผมกลับไปแป๊ปหนึ่ง"

หลังจากพูดแล้ว อันเฉินก็จากไปทันที เวินหนิงมองไปที่พื้นหลังของเขา แล้วถอนหายใจเธอหวังว่าอย่างยิ่งว่าอันเฉินจะกลับมา แล้วบอกว่าเขาไม่สนใจ เขายินดีที่จะเผชิญหน้ากับเย่ซือเยวี่ยไปด้วยกันไม่ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น

หากเขาทำเช่นนี้ เวินหนิงจะได้วางใจที่เย่ซือเยวี่ยมีเขาดูแล

หลังจากที่เวินหนิงพูดจบ เธอจึงเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย เย่ซือเยวี่ยนั่งอยู่บนเตียง รู้สึกว่ามีคนเข้ามา จึงมองไป แม้ว่าตอนนี้เธอจะมองอะไรไม่เห็นก็ตาม

" ซือเยวี่ย ฉันมาเยี่ยมเธอ ต้องขอโทษที เมื่อวันฉันพึ่งจะบินกลับมาจะเมืองจิงเฉิง เลยไม่มีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนเธอ "

เวินหนิงพูดอย่างรู้สึกผิด เธอมีใจที่อยากจะกลับมาเฝ้าดูแลเย่ซือเยวี่ย แต่สถานการณ์บังคับ ทำให้เธอพลาดโอกาสไป

" ไม่เป็นไร ฉันอยู่ที่นี่ มีแม่กับพ่ออยู่ ไม่จำเป็นต้องมีคนมากมาย "

เย่ซือเยวี่ยส่ายหัว " คำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้ฉันได้ยินหมดแล้ว "

“ เธอจะรู้สึกว่าฉันยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอมากเกินไปหรือเปล่า ”

เวินหนิงถามแนวล้อเล่น เธอรู้สึกว่าเธอพูดเรื่องพวกนั้น จะเป็นการไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเย่ซือเยวี่ยมากไป แต่ก็เพราะเป็นเย่ซือเยวี่ย เธอถึงได้พูดแบบนั้น

" ไม่หรอก จริงๆแล้วฉันก็กำลังคิดที่จะพูดเรื่องพวกนี้กับเขา แค่ว่า ฉันไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูดอย่างไงดี "

สีหน้าของเย่ซือเยวี่ยดูเศร้าลงไปเล็กน้อย

จริงๆแล้วเธอหวังว่าอันเฉินจะพูดมาตรงๆ ไม่ว่าคนที่บ้านจะคิดอย่างไร เขาก็จะอยู่กับเธอ

แต่เขากลับไม่ได้พูดเช่นนั้น

ช่วงนี้ที่อยู่ด้วยกันมา เย่ซือเยวี่ยเข้าใจและรับรู้เรื่องของอันเฉินมาไม่น้อย เธอพึ่งจะรู้ว่า เขาสูญเสียคุณพ่อไปตั้งแต่ตอนเด็กๆ คุณแม่ของเขาเป็นคนเลี้ยงเดี่ยวมาตลอด เขาไม่ได้ทำให้คุณแม่เขาผิดหวัง คนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีชาตตระกูลอะไร สามารถทำถึงตำแหน่งผู้ช่วยของลู่จิ้นยวน อนาคตข้างหน้าไปได้ดีอย่างแน่นอน

บางที ต่อให้เธอจะเป็นคนปกติคนเดิมที่มีสุขภาพแข็งแรง คุณแม่ของอันเฉินก็ไม่น่าจะยอมรับเธอ นับประสาอะไรกับเธอในตอนนี้

ดังนั้น ที่อันเฉินลังเล มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่ทำไมถึงรู้สึกเสียใจและเจ็บปวดหัวใจมาก...

เย่ซือเยวี่ยอดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้ เธอในแต่ก่อน เป็นไปไม่ได้ที่จะมานั่งเสียใจกับผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนไหนกล้าทำให้เธอขุ่นเคือง เธอเตะกลับทันที

" ซือเยวี่ย เมื่อพวกเธอคิดที่จะอยู่ด้วยกันยาวๆ ก็ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านี้อย่างแน่นอน ดังนั้น ฉันยอมให้เขาตัดสินใจก่อน เพื่อจะได้ไม่มานั่งเสียใจในภายหลัง อย่างกับฉันในตอนนี้ ... "

เวินหนิงพูดไปพูดมา ก็นึกถึงเรื่องของตัวเองไปซะงั้น

เธอกับลู่จิ้นยวนมีความทรงจำมากมาย ยังมีลูก ตอนนี้ต่อให้จะตัดขาดจากกัน ก็ไม่อาจตัดขาดอย่างหมดจด