บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 587

ลู่จิ้นยวนก้มหน้า ความจริงเขาควรจะหาข้ออ้างมาปฏิเสธความคิดของเวินหนิง

พอคำพูดถึงปากแล้ว แต่ยังไงก็พูดไม่ออก

เขาไม่อยากให้เวินหนิงรู้สึกว่าเขาเป็นคนบ้าอำนาจ

แบบที่เธอต้องเคารพเขาตลอด เขาไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม

พอคิดดูดีๆ สิ่งที่เห่อจื่ออันทำ ก็ถูกกว่าที่เขาทำนั่นแหละ

ถ้าตอนนั้นไม่ใช่เขา เธอคงไม่ต้องทุกข์ทรมานขนาดนั้น เขาจะฆ่าลูกของพวกเขา บังคับจนเธอจะเป็นบ้า ในตอนที่เธอลำบากที่สุด เห่อจื่ออันโผล่มาช่วยเธอ ตอนที่เธอตกเลือดหลังคลอด เห่อจื่ออันช่วยเหลือเธอตลอด

ตอนนั้นเขายังอยู่ในงานหมั้น ถึงแม้งานหมั้นครั้งนั้นจะเพื่อเธอ แต่นี่ก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะแก้ตัวให้ตัวเอง

เพราะฉะนั้น เวินหนิงเชื่อใจเห่อจื่ออัน นั่นก็สมควรแล้ว เป็นสิ่งที่เขาควรได้รับ

แต่ว่า เขาก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ตลอด

ไม่รู้ว่าเงียบไปนานแค่ไหน ตอนที่เวินหนิงรู้สึกหายใจลำบากเพราะความเงียบนี้ ลู่จิ้นยวนก็เงยหน้า ทอดมองดวงตาของเวินหนิง "ได้ ฉันยอมรับในสิ่งที่เธอพูด"

พอได้ยินแบบนี้ สายตาเวินหนิงก็มีความแปลกใจ

เธอรู้ดี ลู่จิ้นยวนระแวงเห่อจื่ออันอยู่แล้ว ถ้าเป็นแต่ก่อน เขาคงระเบิดอารมณ์ไปแล้ว จากนั้นก็เค้นถามความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่ตอนนี้ เขาพูดอย่างเรียบนิ่งว่าเขายอมรับ

เวินหนิงกัดริมฝีปากแน่น

เธอเพิ่งรู้ว่า ผู้ชายคนนี้ยังเป็นคนเดิม คนที่เธอไม่เข้าใจ มองไม่ทะลุ

"ฉันรู้ว่าแต่ก่อนเขาทำเพื่อเธอมาเยอะ เธอก็เลยเชื่อใจเขา ไม่เป็นไร แต่ที่ฉันจะพูดคือ……หนิงหนิง เพื่อที่จะได้รับความเชื่อใจจากเธอ ฉันยอมทำทุกอย่าง ขอแค่เธอบอก"

ขอแค่เธอบอก……

นี่คงเป็นคำสัญญาที่จริงจังที่สุดของลู่จิ้นยวน แค่อยู่ในความสามารถของเขา ไม่ว่าเวินหนิงจะให้ทำอะไร เขาก็ยอมทำหมด

ขอแค่ได้รับความเชื่อใจจากเธอเพียงน้อยนิด ถ้างั้นก็คุ้มค่าแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เวินหนิงเห็นลู่จิ้นยวนพูดแบบนี้ ถึงแม้ระหว่างพวกเขาจะเคยเข้าใจผิดกันมาเยอะ แต่เธอรู้ ลู่จิ้นยวนไม่ใช่คนที่จะสัญญาอะไรง่ายๆ

แค่เขาสัญญา เขาก็ต้องทำได้แน่นอน

เวินหนิงจับกระเป๋าในมือไว้แน่น เพราะออกแรงมากเกินไป นิ้วมือก็เริ่มซีดขาว

ผ่านไปนานมาก เธอค่อยเอ่ยพูด "ไม่ต้องแล้ว ไม่ต้องจริงๆ"

ตอนนี้มาพูดอะไรพวกนี้ ยังมีประโยชน์อะไรอีก?

เพื่ออาการป่วยของคุณแม่ เธอห้ามให้เกิดเรื่องผิดพลาดในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด ยิ่งไปกว่านั้น การไปจากเขาเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบากของเธอ เธอจะหันกลับไปไม่ได้

"……"

น้ำเสียงของเวินหนิง เกรงใจมาก อ่อนโยนมาก แต่พอลอยเข้าหูลู่จิ้นยวน กลับเสียดสีมากกว่าทุกสิ่ง

สิ่งที่ทำให้คนรู้สึกหมดแรงที่สุด ก็คือตัวเองพยายามสุดชีวิตเพื่อที่จะพิสูจน์ อยากจะควักหัวใจออกมาให้เธอดูด้วยซ้ำ แต่คนคนนั้นกลับไม่ยอมดู

เวินหนิงเห็นสีหน้าของลู่จิ้นยวน วินาทีนั้น เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

ปลอบใจ คงไม่มีประโยชน์

ทำได้แค่มองเขาเงียบๆอย่างนั้น

"นี่เป็นเสียงหัวใจเธอเหรอ? อีกหน่อย ไม่ว่าฉันจะเป็นยังไง เธอก็จะไม่รู้สึกสนใจจริงๆเหรอ……"

เสียงพึมพำของลู่จิ้นยวนลอยเข้าหูเวินหนิง ทำเธอเกือบจะหยุดหายใจ

ผู้ชายคนนี้รักศักดิ์ศรีอยู่แล้ว เธอไม่เคยได้ยินเขาพูดจากใจจริงแบบนี้มาก่อน

เธอลังเลไปสักพัก ทันใดนั้น ข้างนอกก็มีเสียงเด็กวุ่นวาย

ทีแท้ ถึงเวลาเลิกเรียนของเด็กๆแล้ว

"ขอโทษนะ อันหรานเลิกเรียนแล้ว ฉันไปรับเขากลับบ้านก่อน"

พูดจบ เวินหนิงก็รีบหนีออกไปทันที

เธอไม่รู้ว่า ถ้าตัวเองยังคุยกับลู่จิ้นยวนอีก จะหวั่นไหวหรือเปล่า เลยต้องรีบหนีออกมาก่อน เดี๋ยวจะวุ่นวายอีก