บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 588

พาเด็กน้อยทั้งสองคนไปที่ร้านอาหาร แต่ว่า ทั้งๆที่ตัวเองอยู่ในความครึกครื้นแบบนั้น แต่ใจเวินหนิงก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น

แค่นึกถึงสีหน้าวันนี้ของลู่จิ้นยวน คำพูดที่เขาพูด ใจเธอก็ว้าวุ่นมาก

เพราะยังไง นั่นก็เป็นคนที่เธอเคยรักมาก……

ถึงแม้จะเป็นตอนนี้ ก็ไม่เคยเปลี่ยน

……

พอเด็กน้อยทั้งสองคนกินข้าวเสร็จ เวินหนิงก็พาพวกเขากลับบ้าน ผ่านไปสักพัก นักสืบที่เธอจ้างก็ส่งข้อมูลมาให้เธอ

ในนั้นเป็นข้อมูลขอแม่ไป๋ซินหราน

ผู้หญิงคนนั้นชื่อเจียงซินเฉียว เวินหนิงดูรูปถ่าย เป็นผู้หญิงที่สวยมาก แค่พูดถึงเรื่องหน้าตา ยังสวยกว่าดารานางแบบที่เธอเคยเจอ

ตอนนี้ เธอได้แต่งเข้าตระกูลร่ำรวย เป็นคุณหญิงน้อยตระกูลหลี่ ยังคลอดลูกฝาแฝดอีก เป็นคุณหญิงน้อยที่น่าอิจฉาจริงๆ

เวินหนิงขมวดคิ้วแน่น

ดูท่าทาง เธอก็ไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้จะยอมรับลูกกลับไปหรือเปล่า

ที่ต้องรีบหาผู้หญิงคนนี้ให้เจอ เพราะเวินหนิงกลัวว่าคนครอบครัวนั่นจะตามมาหา ถ้าถึงเวลา แค่เธอเผชิญหน้าคนเดียว คนพวกนั้นคงไม่ยอมง่ายๆแน่นอน

"ช่างเถอะ ลองถามก่อนละกัน"

เวินหนิงหยิบโทรศัพท์ออกมาบันทึกเบอร์ไว้ก่อน ตอนนั้นที่เธอทอดทิ้งลูกสาวอาจจะมีเหตุผลบางอย่างก็ได้

คิดไปมา เวินหนิงเลยไม่ได้โทรไป แค่ส่งข้อความไปหา "ลูกสาวของคุณ ตอนนี้ถูกคนในบ้านทารุณ ถ้าคุณยอมมารับเธอไป โปรดติดต่อกลับมาเบอร์นี้"

พิมพ์ส่งข้อความเสร็จ เวินหนิงค่อยวางเรื่องนี้ก่อน ถ้าอีกสักวันสองวันเจียงซินเฉียวยังไม่ติดต่อมา งั้นเธอก็จะไปหาเอง

พอจัดการเสร็จ เวินหนิงก็ว่าง แต่ว่าตอนนี้ไม่มีอะไรทำ เธอเลยนึกถึงลู่จิ้นยวน

เวินหนิงอดไม่ได้จนต้องยีหัวจนฟู อยากจะเอาภาพนั้นออกจากหัว แต่ทำยังไงก็ทำไม่ได้

สุดท้ายเธอไม่รู้จะทำยังไง เลยหยิบกระดาษกับดินสอออกมาวาดดีไซน์งาน

เพราะกี่วันนี้เธอเอาแต่ตามหาคน เลยไม่ได้แตะดินสอนานแล้ว ไม่รู้ว่าความสามารถเธอลดลงหรือเปล่า

พอบังคับให้ตัวเองตั้งใจกับสิ่งๆนี้ ใจเวินหนิงก็ค่อยๆสงบลง……

……

วันต่อมา

พอเวินหนิงลืมตาขึ้นมา ค่อยรู้ว่าตัวเองหลับบนโต๊ะทำงาน เมื่อคืนเธอเอาแต่ทำงาน ค่อยเอาเรื่องเสียใจในหัวออกไปได้ คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะเหนื่อยจนหลับคาโต๊ะแบบนี้

เวินหนิงยิ้มอย่างขมขื่น มองงานดีไซน์บนโต๊ะ ภาพวาดทุกแผ่นแฝงไปด้วยความเก็บกดกับเศร้าหมอง สีที่ใช้ก็ไม่ใช่สไตล์สดใสที่เธอชอบใช้ แต่กลับเป็นสีโทนเย็น ดูเย็นชามาก ไม่มีชีวิตชีวาเลย

เวินหนิงเก็บกระดาษพวกนั้น ดูเหมือนว่า เธอไม่มีอารมณ์จริงๆ

แต่ก่อนมีคนเคยพูดว่า งานดีไซน์ของเธอดีตรงที่แฝงไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก แต่ตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจเลย

พอดูเวลา ลู่อันหรานก็ควรไปโรงเรียนแล้ว เวินหนิงถอนหายใจยาว ลุกขึ้นไปปลุกพวกเขาตื่น

ลู่อันหรานถูกปลุก สีหน้าก็ยังง่วงอยู่ "แม่เป็นอะไรครับ ปลุกผมเช้าขนาดนี้ทำไม?"

"อะไรเป็นอะไร เราต้องไปเรียนแล้ว"

เวินหนิงคิดว่าลู่อันหรานไม่อยากไปเรียนอีกแล้ว น้ำเสียงเลยเข้มงวดมาก

"แต่ว่า วันนี้วันเสาร์นะครับ……" ลู่อันหรานทำหน้าเอือมระอา

เวินหนิงหน้าเหวอไป หันมองปฏิทินบนผนัง อ่อ วันนี้วันเสาร์จริงๆด้วย เธอมึนจนลืมทุกอย่างจริงๆ