บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 591

“อื้ม อันหรานพูดถูก”

ไป๋ซินหรานพยักหน้าประจบ ดูให้ความร่วมมืออย่างมาก

พอได้ยินดังนั้นลู่อันหรานก็ยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้น

ดูสิ ทุกคนก็คิดเหมือนกันทั้งนั้น มีแค่คุณย่าที่โดนยัยผู้หญิงร้ายคนนั้นหลอก ถึงคิดว่าหยงซือเหม่ยเป็นคนดี

หยงซือเหม่ยอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก เดิมแค่ถูกลู่อันหรานว่าให้ก็ไม่ว่าอะไร ยังไงสะเด็กนั่นก็เป็นลูกชายของลู่จิ้นยวน แล้วเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน?

ดูหน้าแล้วก็หน้าซื่อตาใส แต่กลับไม่เคารพเธอขนาดนี้เลยหรอ?

“อันหราน เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใครครับ ตอนนี้เป็นแบบนี้แล้ว หลานยังเอาใครไม่รู้มาที่นี่อีก!”

เย่หวานจิ้งที่เห็นสีหน้าของหยงซือเหม่ยที่ยิ่งเสียเข้าไปใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะต่อว่า

โดยเฉพาะ เธอนั้นก็ไม่รู้จักไป๋ซินหราน รู้แค่ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ดูสนิทสนมกับเวินหนิงเป็นอย่างมาก เลยรู้สึกไม่ดีกับเธอไปเลย

“หนู......”

ไป๋ซินหรานเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ที่ไหนกัน แต่เย่หวานจิ้งมองไปที่เธอ เธอก็จะนึกถึงแม่เลี้ยงที่ชอบด่าชอบตีเธอบ่อยๆ ร่สงกายของเธอนั้นก็หลบไปอยู่ข้างหลังของลู่อันหรานโดยซะอย่างนั้น

ลู่อันหรานที่รู้สึกได้ดังนั้น ก็เดินขึ้นไปยืนข้างหน้า บังสายตาของเย่หวานจิ้งที่มองมา “คุณย่าครับ ถึงเธอนั้นจะเป็นแค่คนนอก เธอก็มีสิทธิ์ที่จะพูดเหมือนกันนะครับ ยอมที่ฟังคำวิจารณ์ของคนอื่นอย่างถูกต้องมันจะดีต่อสิ่งที่ทำ คงไม่ใช่ว่าจะเรื่องจริงก็ไม่ให้พูดหรอก ใช่มั้ยครับ? ”

ถึงอันหรานจะอายุยังน้อย แต่เขานั้นฉลาด ปากนั้นก็ช่างพูดมาก แค่แปปเดียวก็สามารถหาเหตุผลมามากมายให้เย่หวานจิ้งไม่สามารถว่าอะไรเขาได้อีก

เย่หวานจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอมองว่าถ้ายังให้ลู่อันหรานอยู่ที่นี่ต่อไป จะทำให้การแต่งงานของตระกูลลู่และตระกูลหยงพังเป็นอย่างแน่ เลยพูดขึ้นว่า“อันหราน งั้นหลานพาเธอไปเลย เธอสองคนเป็นเด็ก อยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไร กลับจะเป็นการเพิ่มให้วุ่นวายขึ้นสะอีก”

“ไม่ได้ ผมไม่ไป”

ลู่อันหรานไม่ไปหรอก เขารู้แล้วว่าหยงซือเหม่ยคนนี้จะไล่ทุกคนออกไป แล้วเธอก็จะอยู่ที่นี่ ถึงเวลาก็สามารถบิดเบียนความจริง ว่ามีแต่เธอที่เป็นห่วงเขา

คิดอยากเล่นเกมส์ต่อหน้าเขานะหรอ ไม่มีวัน

เห็นลู่อันหรานวันนี้ที่ไม่เชื่อฟังเธอขนาดนี้ เย่หวานจิ้งนั้นโกรธจนควันออกหู

แต่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ไม่สามารถทำอะไรเสียมารยาท ได้แค่ทนไว้ออกไปหาเวินหนิง

ลู่อันหรานจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังผู้ใหญ่ก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าเวินหนิงเท่านั้น

“เวินหนิง พาอันหรานกลับไป ตอนนี้ในห้องคนไข้ไม่ต้องการคนมากมายขนาดนี้”

น้ำเสียของเย่หวานจิ้งนออกเป็นแนวคำสั่ง

ที่จริงเวินหนิงก็อยากที่จะพาพวกเขากลับอยู่แล้ว ในเมื่อมีหยงซือเหม่ยทั้งคนแล้ว เธอก็ไม่อยากที่จะอยู่ที่นี่หรอก

แต่พอคำพูดนี้ออกมาจากปากของเย่หวานจิ้ง เธอรู้สึกไม่อยากจะทำตามที่เธอบอก

หรือในสายตาของเธอ ความสัมพันธ์ของหยงซือเหม่ยกับลู่จิ้นยวนนั้นสนิทสนมกว่าลู่จิ้นยวนกับลู่อันหรานที่เป็นพ่อลูกกันงั้นหรอ?

ไล่อันหรานกลับเพื่อผู้หญิงคนนี้......

นี่นะหรือมารยาทที่ว่าของตระกูลลู่?

ก็เพื่อผลประโยชน์ทั้งนั้น โถงถางขนาดนี้ เห็นแล้วน่าเกลียดชะมัด

ลู่อันหรานที่ได้ยินอย่างนั้นแล้ว อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เวินหนิง กังวลจนเหงื่อเต็มฝ่ามือ

เขากลัวว่าเวินหนิงจะพา กลับจริงๆ ถึงตอนนั้นเขาก็ได้เชื่อฟังเธออย่างแน่นอน

ก็ในเมื่อลู่อันหรานนั้นเป็นเด็กที่เชื่อฟังเวินหนิงอยู่แล้ว