บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 611

พอลู่จิ้นยวนได้ยินแบบนั้น แต่กลับไม่ได้ลงมือทันทีเหมือนที่ลู่อันหรานคิดไว้

แต่กลับ ดูนิ่งผิดปกติ

"คุณพ่อ พ่อเป็นอะไรครับ?"

ในใจลู่อันหรานมีลางสังหรณ์อะไรไม่ดี

ลู่จิ้นยวนก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเพราะช่วงนี้ เขาเคยไปหาเวินหนิงหลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งก็โดนเธอปฏิเสธตลอด

ตอนนี้ เขาไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยพูดยังไง

ถ้าเขาไปหาเวินหนิง แต่คำตอบที่ได้ยังเหมือนเดิม งั้นเขาคงไม่มีความหวังอะไรแล้วล่ะ

เพราะฉะนั้น ผู้ชายที่ไม่เคยกลัวอะไรอย่างเขา แต่ตอนนี้กลับลังเล

หรือว่า เป็นเพราะแคร์มาก แคร์เกินไป เลยเป็นแบบนี้

พอลู่อันหรานเห็นแบบนี้ จึงเริ่มไม่ค่อยมั่นใจ

อะไรกันเนี่ย ทั้งๆตอนนี้ระหว่างพวกเขาห่างกันแค่เส้นด้วยบางๆ แต่ใครก็ไม่อยากก้าวข้ามมาก่อน

ถ้าพลาดพลั้งไปแบบนี้ คงเสียดายน่าดู

ยิ่งคิดลู่อันหรานก็รู้สึกแปลกๆ จับคางเบาๆ ทันใดนั้นก็ปิ๊งไอเดีย

เขาไม่สนแล้ว เขาจะยื่นมือไปยุ่ง แค่โกหกไรนิดไรหน่อย พวกเขาคงไม่โกรธหรอกมั้ง?

ลู่จิ้นยวนไม่ได้สังเกตลู่อันหราน ผู้ชายคนนั้นทอดมองผนังสีขาว เหมือนกำลังเหม่อ

พอลู่อันหรานได้ไอเดียแล้ว ก็ไม่มีอารมณ์มาเสียเวลา อีกอย่าง เขารู้ว่าคนที่คุณพ่ออยากเจอมากที่สุดตอนนี้ไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นคุณแม่

"พ่อครับ งั้นพ่อพักผ่อนดีๆนะครับ ผมกลับไปก่อน พ่อไว้ใจเถอะครับ ผมจะคิดวิธีให้คุณแม่มาหาพ่อให้ได้"

พูดจบ ลู่อันหรานก็รีบวิ่งออกไปทันที

ลู่จิ้นยวนเห็นเขาแบนั้น จนอดส่ายหัวไม่ได้ เด็กคนนี้ รู้หรือเปล่าว่าตัวเองพูดอะไร

……

ลู่อันหรานกลับไปที่โรงพยาบาล เวินหนิงก็เดินออกมาจากห้องไป๋หลินยวี่พอดี

วันนี้ซ่งรั่วอวิ้นมาอยู่เป็นเพื่อนแทน เวินหนิงเลยให้เวลาพวกเธอ ให้แม่ลูกที่พลัดพรากจากกันมานานได้ใช้เวลาด้วยกัน

พอออกจากประตู ลู่อันหรานก็ร้องไห้แล้วรีบพุ่งไปหาเวินหนิง

เวินหนิงถึงขั้นสะดุ้งตกใจ

ลู่อันหรานเป็นเด็กที่ใส่ใจภาพลักษณ์อยู่แล้ว ถ้าไม่เกิดเรื่องใหญ่อะไรจริงๆ เขาไม่เป็นแบบนี้แน่นอน

"อันหรานเป็นอะไรคะ?"

เวินหนิงรีบเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

ลู่อันหรานแค่ไปหาลู่จิ้นยวนไม่ใช่เหรอ ทำไมกลับมาถึงเป็นแบบนี้?

หรือว่าเกิดเรื่องอะไรกับลู่จิ้นยวน?

แต่ลู่อันหรานก็ไม่ยอมพูด เอาแต่ร้องไห้ ผิดปกติขนาดนี้ เลยทำให้เวินหนิงร้อนรน