บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 619

เวินหนิงเห็นว่าลู่จิ้นยวนไม่ยอมพูดอะไร ในใจก็กระวนกระวายทันที

เธอเดาว่า หรือว่าตัวเองพูดอะไรที่ทำร้ายศักดิ์ศรีของผู้ชายคนนี้หรือเปล่า?

กำลังจะอธิบายว่าเธอคิดยังไง แต่ลู่จิ้นยวนก็เอ่ยก่อน "ถึงแม้ว่าทั้งชีวิตฉันก็จะไม่หายดี เธอก็แคร์เหรอ?"

พอเวินหนิงได้ยิน ก็พยักหน้าอย่างไม่ลังเลเลย

ถ้าเธอแคร์ คงไม่มาที่นี่หรอก

การตัดสินใจครั้งนี้ เธอคิดดีแล้ว

พอเห็นปฏิกิริยาของเวินหนิง ลู่จิ้นยวนก็ก้มหน้า อยากกลบเกลื่อนความว้าวุ่นในสายตา

เธอรู้หรือเปล่า ปฏิกิริยาแบบนี้ ทำให้เขาอยากพูดความจริงทันที ผู้หญิงซื่อบื้อคนนี้ ตัวเองจะโกหกเธอได้ยังไง……

แต่ว่า ลู่จิ้นยวนไม่รู้ว่าถ้าเขาบอกความจริงเวินหนิงจะรู้สึกยังไง ถ้าเธอโกรธมากแล้วไปเลย ตัวเองก็ต้องผิดหวัง

เพราะฉะนั้น เลยจำเป็นต้องแสดงละครต่อ

เวินหนิงเห็นเขาแสดงสีหน้าแบบนี้ตลอด เลยคิดว่าเรื่องครั้งนี้สร้างผลกระทบทางใจกับเขาหนักมาก เลยรู้สึกเป็นห่วงทันที

"ฉันคิดว่า ตอนนี้วงการแพทย์พัฒนาขนาดนั้น ถ้าเดี๋ยววันนึงกลับมาดีขึ้นล่ะ นายอย่าเสียใจเลย เพราะเอาแต่กังวลเรื่องนี้ก็ไม่มีประโยชน์"

เวินหนิงพูดปลอบใจ พอลู่จิ้นยวนได้ยินจึงเงยหน้า "ถ้าฉันดีขึ้น เธอก็จะไปงั้นเหรอ?"

เวินหนิงโดนถามแบบฉับพลัน

ที่เธอมา ส่วนสำคัญเพราะลู่จิ้นยวนบาดเจ็บหนัก ไม่สนใจเขาไม่ได้

ถ้าเขาดีขึ้น เธอยังจะอยู่ข้างเขา มันจะดูเป็นส่วนเกินหรือเปล่า?

"ถ้ารอนายหายดี อาจจะไม่ต้องการฉันก็ได้ ถึงเวลานั้น ถึงฉันจะไปก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย"

"เป็นสิ"

พอลู่จิ้นยวนได้ยินเวินหนิงพูดแบบนี้ ก็รู้สึกโกรธ

ผู้หญิงคนนี้ คิดว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอเป็นของอะไรกันแน่?

"ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่าฉันเป็นยังไง คนที่ฉันต้องการ มีแค่เธอคนเดียว"

ลู่จิ้นยวนทอดมองเวินหนิง แล้วพูดอย่างตั้งใจ

เวินหนิงสบตาดวงตาของผู้ชายคนนี้ ไม่ได้มีความลึกลับเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้ มีแค่ความจริงใจเท่านั้น

ใจเธอเต้นผิดจังหวะ เธอรับมือสถานการณ์แบบนี้ไม่เก่งอยู่แล้ว โดยเฉพาะ สายตาที่ลึกเหมือนทะเลของผู้ชายคนนี้ ให้ความรู้สึกเหมือนจะจมน้ำอย่างนั้น

"ฉัน……ฉันออกไปตักน้ำให้นายข้างนอก"

เวินหนิงไม่รู้จะทำยังไง เลยรีบหาข้ออ้างหนีออกไป