บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 619

เวินหนิงเห็นว่าลู่จิ้นยวนไม่ยอมพูดอะไร ในใจก็กระวนกระวายทันที

เธอเดาว่า หรือว่าตัวเองพูดอะไรที่ทำร้ายศักดิ์ศรีของผู้ชายคนนี้หรือเปล่า?

กำลังจะอธิบายว่าเธอคิดยังไง แต่ลู่จิ้นยวนก็เอ่ยก่อน "ถึงแม้ว่าทั้งชีวิตฉันก็จะไม่หายดี เธอก็แคร์เหรอ?"

พอเวินหนิงได้ยิน ก็พยักหน้าอย่างไม่ลังเลเลย

ถ้าเธอแคร์ คงไม่มาที่นี่หรอก

การตัดสินใจครั้งนี้ เธอคิดดีแล้ว

พอเห็นปฏิกิริยาของเวินหนิง ลู่จิ้นยวนก็ก้มหน้า อยากกลบเกลื่อนความว้าวุ่นในสายตา

เธอรู้หรือเปล่า ปฏิกิริยาแบบนี้ ทำให้เขาอยากพูดความจริงทันที ผู้หญิงซื่อบื้อคนนี้ ตัวเองจะโกหกเธอได้ยังไง……

แต่ว่า ลู่จิ้นยวนไม่รู้ว่าถ้าเขาบอกความจริงเวินหนิงจะรู้สึกยังไง ถ้าเธอโกรธมากแล้วไปเลย ตัวเองก็ต้องผิดหวัง

เพราะฉะนั้น เลยจำเป็นต้องแสดงละครต่อ

เวินหนิงเห็นเขาแสดงสีหน้าแบบนี้ตลอด เลยคิดว่าเรื่องครั้งนี้สร้างผลกระทบทางใจกับเขาหนักมาก เลยรู้สึกเป็นห่วงทันที

"ฉันคิดว่า ตอนนี้วงการแพทย์พัฒนาขนาดนั้น ถ้าเดี๋ยววันนึงกลับมาดีขึ้นล่ะ นายอย่าเสียใจเลย เพราะเอาแต่กังวลเรื่องนี้ก็ไม่มีประโยชน์"

เวินหนิงพูดปลอบใจ พอลู่จิ้นยวนได้ยินจึงเงยหน้า "ถ้าฉันดีขึ้น เธอก็จะไปงั้นเหรอ?"

เวินหนิงโดนถามแบบฉับพลัน

ที่เธอมา ส่วนสำคัญเพราะลู่จิ้นยวนบาดเจ็บหนัก ไม่สนใจเขาไม่ได้

ถ้าเขาดีขึ้น เธอยังจะอยู่ข้างเขา มันจะดูเป็นส่วนเกินหรือเปล่า?

"ถ้ารอนายหายดี อาจจะไม่ต้องการฉันก็ได้ ถึงเวลานั้น ถึงฉันจะไปก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย"

"เป็นสิ"

พอลู่จิ้นยวนได้ยินเวินหนิงพูดแบบนี้ ก็รู้สึกโกรธ

ผู้หญิงคนนี้ คิดว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอเป็นของอะไรกันแน่?

"ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่าฉันเป็นยังไง คนที่ฉันต้องการ มีแค่เธอคนเดียว"

ลู่จิ้นยวนทอดมองเวินหนิง แล้วพูดอย่างตั้งใจ

เวินหนิงสบตาดวงตาของผู้ชายคนนี้ ไม่ได้มีความลึกลับเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้ มีแค่ความจริงใจเท่านั้น

ใจเธอเต้นผิดจังหวะ เธอรับมือสถานการณ์แบบนี้ไม่เก่งอยู่แล้ว โดยเฉพาะ สายตาที่ลึกเหมือนทะเลของผู้ชายคนนี้ ให้ความรู้สึกเหมือนจะจมน้ำอย่างนั้น

"ฉัน……ฉันออกไปตักน้ำให้นายข้างนอก"

เวินหนิงไม่รู้จะทำยังไง เลยรีบหาข้ออ้างหนีออกไป

ปากเธอเอาแต่พูดว่าไม่แคร์ตัวเอง แต่ในใจไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสินะ

"ของที่เธอซื้อมา ฉันชอบหมด"

ลู่จิ้นยวนเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง สีหน้าก็ยังเฉยๆ แต่สิ่งที่พูดออกมา กลับทำให้ใจเวินหนิงที่เพิ่งสงบลงเมื่อกี้เกือบจะลนลานอีกครั้ง

ลู่จิ้นยวนพูดเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แต่ละคำที่พูด ไม่เหมือนกับสไตล์ของเขาเลย

"นายรีบกินเถอะ"

เวินหนิงหน้าแดงเล็กน้อย รีบยัดตะเกียบไปให้ลู่จิ้นยวน ให้เขารีบกินข้าว อย่าพูดอะไรไร้สาระอีก

ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางที่เขินอายของเวินหนิง เลยอยากจะแกล้งเธอต่อ "ฉันปวดมือ หมอบอกว่าช่วงนี้ฉันคงจับตะเกียบไม่ได้"

พอเวินหนิงได้ยินแบบนี้ ก็รีบมองไปทางลู่จิ้นยวนอย่างขอโทษ "ขอโทษนะ ฉันลืมไป……"

"ถ้าเธอไม่รู้สึกลำคาญ ป้อนฉันก็ได้"

ลู่จิ้นยวนรีบเอ่ยทันที พูดก่อนที่เวินหนิงจะพูดจบด้วยซ้ำ

สีหน้าเวินหนิงอึ้ง คิดไม่ถึงเลยว่าลู่จิ้นยวนจะเอ่ยอะไรที่งี่เง่าแบบนี้

แต่ว่า พอมองมือที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลของเขา เวินหนิงเลยไม่อยากปฏิเสธ "งั้น……งั้นก็ได้……"