บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 65

เวินหนิงหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังขับรถ แต่แล้วก็รีบหันหน้าหนี

นิ่งคิดสักพัก จึงหันหน้าไปทางกระจกมองยามค่ำคืนที่มืดและเงียบสนิทนั่น ช่างมันเถอะ เรื่องแบบนี้คิดแล้วก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา เธอพูดอะไรลู่จิ้นยวนก็จะฟังที่เธอพูดหรอ?

ผู้ชายคนนี้ชอบบังคับ บ้าอำนาจ สิ่งเดียวที่เธอจะทำได้นั่นคือให้เขานั้นปราณีกับเธอสักนิด อย่าให้เธอต้องได้เข้าคุกเป็นรอบที่สองก็พอ

ลู่จิ้นยวนที่ขับรถอยู่นั้นก็มองเธอเป็นระยะๆ ตอนนี้ดึกมากแล้ว ข้างนอกมืดจนมองไม่ชัดแต่เธอก็ยังคงจดจ่อไปข้างนอกอยู่ดี เหมือนเธอนั้นตกเข้าไปอยู่ในภวังค์ของตนเองสะอย่างนั้น

แบบนี้เหมือนเธอกำลังขีดเส้นแบ่งพวกเขาสองคน มันทำให้ลู่จิ้นยวนรู้สึกต่อต้านการกระทำนี้มาก

เธอต่อต้านการเข้าใกล้ของเขาเหรอ? เพื่อคนที่ชื่อเหอจื่ออันนั่น?

“ตอนที่ฉันโทรไปเธอทำอะไรอยู่?”

ลู่จิ้นยวนแลดูใส่ใจเรื่องนี้เป็นพิเศษ

ถ้าไม่ถามให้รู้เรื่องลู่จิ้นยวนยากที่จะไม่ไปคิดว่าชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสองในคอนโดนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ทำอะไร? มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ?”เวินหนิงขมวดคิ้วเล็กน้อย คำถามที่ลู่จิ้นยวนถามเธอนั้นทำให้เธอรู้สึกว่าเขากำลังลามปาม

เขาคงคิดว่าเธอไปอ่อยเหอจื่ออันอีกแล้วใช่ไหม? ในสายตาของเขา เธอเป็นผู้หญิงที่แย่ขนาดนั้นเลยหรอ?

“อีกอย่าง ถึงจะทำอะไรเนี่ย ก็คงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณไม่ใช่หรอ?” เวินหนิงพูดคำนี้ออกมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

ก็รู้อยู่แล้วว่ากำลังจะหย่ากัน เขาจะถามพวกนี้อีกทำไม?

“เวินหนิง คุณอย่าลืมว่าตอนนี้เราสองคนยังเป็นสามีภรรยากันทางกฏหมายอยู่ ตอบคำถามฉันมา”

ลู่จิ้นยวนมองหน้าของเวินหนิงด้วยสายตาเย็นชา เขาเหยียบเบรกจนมิด ทำให้รถที่กำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงนั้นหยุดกะทันกัน

กับสิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ทำให้ตัวเวินหนิงนั้นโค้งตัวไปข้างหน้า ถ้าไม่ใช่เพราะเข็มขัดนิรภัยที่เธอคาดไว้ เธอคงกระแทกไปยังกระจกหน้ารถแล้ว

ลู่จิ้นยวนมองเธอด้วยสายตาคาดคั้น สายตาแบบนี้ทำให้เวินหนิงที่พยายามระงับความโกรธไว้นั้นหมดความอดทนทันที

พวกเขาไม่ใช่สามีภรรยาที่แท้จริงสักหน่อย ลู่จิ้นยวนมีสิทธ์อะไรที่จะใช้สายตาที่กำลังคาดคั้นนักโทษนั้นมองเธอกัน? เธอโทรไปหาเขาก็ไม่รับสายของเธอ หรือเธอจะเหงาถึงขั้นโทรไปถามหรือไง?

“ถ้าฉันบอกว่า ทันทีที่ถึงที่ๆปลอดภัย ฉันคิดที่จะแค่ล้างสิ่งสกปรกทุกอย่างที่พวกนั้นทิ้งไว้บนตัวฉันออก คุณจะเชื่อฉันไหม? คุณคิดแค่ว่าฉันนั้นพูดโกหก ก็ในเมื่อในใจของคุณ ฉันก็เป็นแคผู้หญิงที่่อ่อยไปทั่วอยู่แล้ว ในเมื่อไม่เชื่อ แล้วคุณจะถามทำไม?”

ลู่จิ้นยวนมองตาของเวินหนิง ยากที่จะเห็นว่าในดวงตาของเธอนั้นกำลังแสดงถึงความโกรธออกมา ทั้งยังมีน้ำตาที่คลอออกมาเล็กน้อย

ลู่จิ้นยวนนึกถึงคลิปนั้นทันที แม้จะเป็นแค่ดูผ่านคลิป เขาก็รู้สึกได้ว่าเวินหนิงในตอนนั้นสิ้นหวังขนาดไหน

“ในตอนที่ฉันโดนรุม โดนถ่ายคลิปที่สามารถทำลายชีวิตของฉันทั้งชีวิตนั้นคุณทำอะไรอยู่? ตอนนั้นฉันโทรไปหาคุณแต่ไม่มีใครรับสาย ฉันได้ถามคุณหรือเปล่าว่าตอนนั้นคุณกำลังทำอะไรกับใครอยู่ที่ไหนไหม? ”

ในเมื่อเธอเปิดปากพูดแล้ว ก็ไม่คิดจะกลัวอะไรอีก ในเมื่อยังไงก็จะหย่ากันอยู่แล้วยังต้องกลัวอะไรอีก?

ลู่จิ้นยวนที่เงียบมาตลอดนั้นพอได้ยินอย่างนั้นแล้ว ก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมา“เธอโทรมาหาฉัน?”

ลู่จื่อยวนนึกถึงในคลิปมีแวบหนึ่งที่เวินหนิงนั้นแย่งโทรศัพท์มาแล้วเหมือนกดโทรหาใครสักคน เขานึกว่าคนนั้นเป็นเหอจื่ออันมาตลอด

คิดไม่ถึงว่าตอนที่เธอตกอยู่ในอันตรายนั้น คนแรกที่เธอจะนึกถึงคือตัวเขา

เวินหนิงก็ไม่อยากยอมรับความจริงนี่ มันจะทำให้เธอดูโง่มากยิ่งขึ้น ที่คิดถึงลู่จิ้นยวนเป็นคนแรก

สายตาของเวินหนิงทำให้ลู่จิ้นยวนมั่นใจว่าเธอนั้นไม่ได้โกหกอย่างใด ความรู้ตัวเองแบบนี้ ทำให้เขาโล่งใจไม่น้อย ลู่จิ้นยวนใช้นิ้วนวดตรงระหว่างคิ้ว“นี่คือเรื่องเข้าใจผิด”

เมื่อวานเหมือนเธอจะเผลอหลับในรถ ลู่จิ้นยวนเป็นคนพาเธอกลับมา?

ทำไมเธอถึงหลับลึกขนาดนี้ ไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด แล้วไม่รู้ด้วยว่าผู้ชายคนนั้นพาเธอกลับมาได้ยังไง

พอคิดไปเวินหนิงก็ขยับตัวเล็กน้อย ขาถีบไปโดนขาอุ่นๆอีกข้างนึง เธอตกใจมาก ถึงจะรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่บนที่นอน......

ถึงแม้เธอกับลู่จิ้นยวนจะนอนห้องเดียวกัน แต่คนหนึ่งนอนเตียงคนหนึ่งนอนพื้น แต่ตอนนี้......

เวินหนิงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง ถึงจะมองเห็นลู่จิ้นยวนที่นอนอยู่ข้างๆ เขาดูเหนื่อยมาก ถึงเธอจะดิ้นอยู่ข้างตัวเขาแค่ไหนก็ไม่มีปฏิกริยาอะไรเกิดขึ้น แค่เขาจะขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด

เวินหนิงลุกจากที่นอนด้วยเสียงที่เบาที่สุด ไม่กล้าที่จะทำให้เขาตื่น เธอที่กำลังจะเดินออกกจากห้องนั้น เสียงโทรศัพที่อยู่ในมือก็ดังขึ้น เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในห้องเงียบๆนั้นแสบแก้วหูมากๆ

เวินหนิงตกใจ ลู่จิ้นยวนก็ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงดังรบกวนนี้ เขาลืมตาขึ้น จากที่ดวงตาปิดมืดสนิทนั้นก็สว่างขึ้นมาในทันที“เธอกำลังทำอะไร?”

“ไม่......ไม่ได้ทำอะไร......”เวินหนิงที่นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนพวกเขาทั้งสองนั้นนอนหมอนใบเดียวกันก็ไม่กล้ามองหน้าของลู่จิ้นยวนขึ้นมา

แม้ว่าทั้งสองนั้นไม่ได้ทำอะไร

“เสียงโทรศัพท์ของคุณดัง”

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วมองโทรศัพท์ของเธอที่ดังไม่หยุดนั้น“ใครโทรมา?”

เวินหนิงถึงจะรู้ตัวแล้วมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์ เป็นเหอจื่ออันที่โทรมา ในใจเธอนั้นรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เมื่อคืนเธอไปโดยไม่ได้บอก เขาคงจะเป็นห่วงมาก

“ฉันขอออกไปรับข้างนอก......”เวินหนิงหลบสายตาของเขา ลู่จิ้นยวนรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที

เวินหนิงที่กำลังจะเปิดประตูออกไปนั้น ทันใดนั้นเอง แขนของเธอก็ถูกดึงเอาไว้ ลู่จิ้นยวนดันล็อกตัวเธอกับกำแพง เธอรู้สึกเหมือนอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามาหาเธอ