บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 66

ชุดนอนของลู้จิ้ยวนที่พึ่งจะตื่นนั้นแกะกระดุมออกได้อย่างง่ายดาย เผยให้เห็นหน้าอกที่แข็งแกร่งนั่น ในระยะอันใกล้นี้ เธอก็ไม่สามารถหยุดมองใบหน้าไร้ที่ตินั้นเลยแม้แต่น้อย

ครั้งแรกที่เวินหนิงรู้สึกว่า คำว่า"ร่างกายที่น่าลิ้มลอง"คำนึ้ สามารถใช้กับชายคนนี้ได้ และมันก็ดูจะเป็นแบบนั้น

ลู่จิ้นยวนกวาดตามองไปที่โทรศัพท์ของเวินหนิง บนหน้าจอแสดงชื่อคนที่โทรมาคือเหอจื่ออัน

ลู่จิ้นยวนรู้สึกคิ้วกระตุก ผู้ชายคนนี้ก็ตื้อไม่หยุด โทรมาแต่เช้าขนาดนี้ บอกว่ามันไม่ได้คิดอะไร ผีที่ไหนก็ไม่เชื่อ

เวินหนิงรู้สึกทำอะไรไม่ถูก และเธอที่กำลังจะผลักลู่จิ้นยวนออกนั้น เสียงโทรศัพท์ก็เงียบไปทันที

แต่ไม่นาน เหอจื่ออันก็โทรเข้ามาอีกครั้ง

“ยังไม่รับเหรอ?”

น้ำเสียงของลู่จิ้นยวนนั้นออกทะเล้นนิดๆ

เวินหนิงกรอกตามองบน แล้วเธอจะรับสายได้ยังไงในเมื่อลู่จิ้นยวนทับเธอไว้แบบนี้

“ก็รับแบบนี้แหละ หรือว่าพวกเธอจะพูดอะไรที่ฉันฟังไม่ได้หรือไง?”

ลู่จิ้นยวนไม่มีที่ทีที่จะหลบ ท่าทางที่ไม่ยอมนั่นเหมือนกับว่าท่าทีแบบนี้มันเป็นปกติของอันธพาล

“ฉันก็มีเรื่องส่วนตัวของฉันเหมือนกัน ฉันจะออกไปคุยข้างนอก”

“ทั้งตระกูลลู่เป็นของฉัน เธอไปที่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ จะรับหรือไม่รับ? ถ้าไม่รับฉันจะรับแทน”ลู่จิ้นยวนใช้สายตาขู่เธอ เวินหนิงกำโทรศัพท์แน่นขึ้นทันที แล้วกดรับสายด้วยความไม่เต็มใจ

“เวินหนิง คุณอยู่ไหน？ผมมาหาคุณแต่คุณไม่อยู่ที่คอนโดแล้ว เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

น้ำเสียงร้อนรนของเหอจื่ออันดังผ่านออกมาจากโทรศัพท์ วันนี้เขาตื่นตั้งแต่เช้าและเอาอาหารเช้ามาด้วยเพื่อที่จะมาหาเวินหนิง แต่เขานั้นหาทั่วคอนโดก็ไม่เจอเธอ

น้ำเสียงที่เป็นเป็นห่วงของเหอจื่ออันนั้นทำให้เวินหนิงรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา แล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมา

ต้องโทษลู่จิ้นยวน เมื่อวานเธอนั้นเหนื่อยมาก หลังจากที่หลับบนรถแล้วก็ลืมเรื่องที่จะโทรเหอจื่ออันไปเลย

ตอนนี้เขาต้องกังวลมากแน่ๆ

“ฉันขอโทษ คือ.......เพื่อนของฉันกลับมาแล้ว และเขาเป็นห่วงฉันมาก ฉันเลยกลับมากับเพื่อน ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้บอกคุณก่อน คือฉันลืมหน่ะ”

ลู่จิ้นยวนที่ได้ยินเวินหนิงบอกว่าเขาเป็นเพื่อน และเขาที่ฟังอยู่ไม่ไกลนั้นก็รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา

เขาก้มหน้าลงไปเป่าลมเบาๆที่ข้างหูอันขาวเนียนของเวินหนิง

เวินหนิงที่กำลังคิดคำพูดโกหกอยู่นั้นก็ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงตกใจมาก หูที่เป็นจุดอ่อนของเธอนั้นรู้สึกจักจี้ขึ้นมาทันที ทำให้เธอนั้นหายใจผิดจังหวะไปเล็กน้อย เสียงที่พูดออกไปนั้นก็เปลี่ยนไป

“เสียงของคุณฟังดูแปลกๆ เป็นอะไรหรือเปล่า” เหอจื่ออันที่ได้ยินถึงความผิดปกติของเสียงนั้น ก็รับถามขึ้นมาทันที

เวินหนิงเจอปัญหาอะไรที่บอกกับเขาไม่ได้หรือเปล่า?

“ไม่ ไม่มี ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เวินหนิงถลึงตาใส่ลู่จิ้นยวน ส่วนลู่จิ้นยวนนั้นก็มองเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วก็เป็นเธอเองที่ไปไม่ถูก จึงหลบสายตาของเขาไป

“ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่ต้องทำนิดหน่อย ขอวางสายก่อนนะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ถ้ามีเรื่อง......”

เวินหนิงยังไม่ได้พูดคำว่า' จะติดต่อกลับไป'อยู่ดีๆลู่จิ้นยวนก็ใช้มือบีบคางเธอเอาไว้

เวินหนิงกดวางสายโทรศัพท์แล้วมองลู่จิ้นยวนด้วยสายตาเคืองๆ ผู้ชายคนนี้มันเป็นอะไรกัน เธอแค่คุยโทรศัพท์แล้วมาก่อกวนทำไมกัน?

“อย่าติดต่อกับผู้ชายคนนั้นอีก เธอมีเรื่องอะไรฉันจะเป็นคนจัดการให้เอง”