บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 74

น้ำเสียงของลู่จิ้นยวนก็เยือกเย็นเหมือนคำสั่ง เวินหนิงส่ายหน้า "ไม่ต้องลำบากก็ได้ กลับไปค่อยทาก็เหมือนกัน"

ยาที่ลดอาการปวดบวมแบบนี้กลิ่นแรงมาก ถ้าทายาในรถ ลู่จิ้นยวนอาจจะรู้สึกว่าเหม็น เพราะฉะนั้นเวินหนิงก็เลยคิดว่ากลับไปค่อยทา

"แค่ทายา ยังจะอะไรอีก" ลู่จิ้นยวนเห็นว่าเวินหนิงส่ายหัว สายตาก็ดูหม่นหมองไป ผู้หญิงคนนี้อวดเก่งจริงๆ บวมจนเหมือนซาลาเปาแล้วยังจะทนกลับไปอีก

"กลับบริษัทเถอะ" เวินหนิงกำลังพูด ลู่จิ้นยวนก็เปิดประตูฝั่งเธอแล้วอุ้มออกมาจากที่นั่ง

เวินหนิงรู้สึกตกใจไป จากนั้นผู้ชายคนนี้ก็เปิดประตูหลังแล้ววางตัวเธอลงไปอย่างอ่อนโยน "เอายามา เดี๋ยวผมทาให้"

ในเมื่อเวินหนิงไม่อยากจะทาเอง งั้นก็ต้องให้เขาทาให้

"ห๋า? ไม่ต้องลำบากก็ได้……" เวินหนิงตกใจ ลู่จิ้นยวนทายาให้เธอ เรื่องตลกอะไรเนี่ย?

แต่ว่า เธอยังไม่ทันพูดจบ ลู่จิ้นยวนก็จับขาของเธอไว้แล้วยกขาข้างที่บาดเจ็บขึ้น

"อ้า!" เวินหนิงร้องเสียงเบา ตอนนี้เธอใส่ชุดเดรสอยู่ ถึงแม้จะใส่ซับในแล้ว แต่ว่าโดนผู้ชายมายกขาขึ้นแบบนี้ เธอก็รู้สึกอึดอัดเหมือนตัวเองกำลังโป๊

"ไม่ต้องก็ได้ ฉันทำเอง ฉันทำเองก็ได้" เวินหนิงเห็นว่าเขาจะทำจริง ใบหน้าก็แดงร้อนขึ้นมาทันที

เวินหนิงรีบยื่นมือไปหยิบยากลับมาจากในมือผู้ชายคนนั้น แต่ลู่จิ้นยวนกลับไม่มีทีท่าที่จะปล่อยเธอเลย มือที่จับอยู่ที่ขาเธอก็ไม่ปล่อยแต่กลับจับแน่นขึ้น

"อย่าดิ้น" ลู่จิ้นยวนเอ่ยเสียงต่ำข้างหูเวินหนิง จนทำให้เธอรู้สึกขนลุกแล้วไม่กล้าดิ้นอีก แค่จับกระโปรงไว้แล้วมองท่าทางของผู้ชายคนนั้น

ลู่จิ้นยวนก้มหน้าแล้วหยดยาในมือ เวินหนิงมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนแกะสลักของเขา ระหว่างคิ้วของเขาทำให้อีกคนรู้สึกปฎิเสธไม่ได้เลยว่ากำลังตั้งใจทำ คนเอาแต่พูดว่า ผู้ชายที่ตั้งใจหล่อที่สุด แต่ก่อนเวินหนิงไม่รู้สึก แต่ตอนนี้เธอกลับมองจนเหม่อไป

"อาจจะเจ็บหน่อย เธอทนไว้" ลู่จิ้นยวนถอดลงเท้าส้นสูงของเวินหนิงแล้วมองไปที่ความสูงที่น่ากลัว เป็นผู้หญิงนี่ลำบากจริงๆ

"อื้อ ไม่เป็นไร" เวินหนิงดึงสติกลับมาแล้วรีบเบี่ยงหน้าหนี ไม่มองลู่จิ้นยวนอีก

เธอมองผู้ชายคนนี้จนเหม่อ คงที่เกินไป……

เวินหนิงยังไม่ทันดูถูกตัวเอง ยาที่ทาลงบนข้อเท้าก็ทำให้รู้สึกเจ็บจนเธอเกือบจะกรีดร้องออกมา แต่ว่าเธอก็ทนไว้แล้วรอลู่จิ้นยวนทายาให้เธอเสร็จ ทนจนเกือบจะกัดริมฝีปากตัวเองเลือดแล้ว

"ถ้าเจ็บก็ร้องออกมา ไม่ต้องอวดเก่ง" ลู่จิ้นยวนมองไปที่เธอ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นผู้หญิงอดทนเจ็บขนาดนี้

ผู้หญิงทั่วไป ถ้าเกิดที่ไหนมีแผลก็คงจะกรีดร้องแล้วตะโกนร้องไห้ กลัวว่าคนอื่นจะไม่เห็นใจ

แต่ว่า ความอดทนแบบนี้ของเวินหนิงก็ทำให้เขารู้สึกดี เขาถือรองเท้าไว้จากนั้นก็โยนไปค่อนข้างๆ "ต่อไปไม่ใส่อีก เฉิงหยางดูแค่ภาพลักษณ์รวมๆ เธอบอกเขาก็ได้"

เวินหนิงหดขากลับมา รู้สึกว่าบนผิวที่เขาแตะเมื่อกี้ยังมีความร้อนอยู่ แล้วทำให้ใจเธออบอุ่นขึ้นไปอีก

"รู้แล้ว ความจริงฉันก็ผิด แค่ไม่ได้ใส่รองเท้าแบบนี้มานาน ก็เลยไม่ชิน"

เวินหนิงก้มหน้าไว้ กลัวว่าลู่จิ้นยวนจะเห็นว่าเธอหน้าแดง

ลู่จิ้นยวนไปซื้อลงเท้าให้เธออีกคู่ แล้วส่งเธอกลับบ้าน