บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 73

ทั้งสามเกินเข้าห้องกล้องวงจรไปพร้อมกัน ลู่จิ้นยวนให้คนมาเช็ค ทั้งสามก็นั่งอยู่หน้าจอคนละอัน มองภาพวงจรปิดที่น่าเบื่อพวกนี้ เวินหลานก็เริ่มหมดความอดทนไป แต่ก็มีภาพภาพหนึ่งดึงดูดเธอ

นั่นเป็นภาพที่เธอกำลังคุยกับผู้กำกับโจว เวินหลานก็สะดุ้งตกใจไป กลัวว่ากล้องวงจรปิดนี้จะมีภาพอะไรที่ไม่ควรมี

แต่ยังโชคดีพวกเขายืนอยู่ในมุมกล้องวงจรปิด ไม่ได้เปิดเผยอะไรออกมา เวินหลานก็โล่งอกไป เธอก็เห็นเงาของคนที่คุ้นเคยพอดี

ภาพเหตุการณ์ไม่ได้ยาวมาก แต่ก็ทำให้เธอแน่ใจว่าคนคนนั้นคือใคร

เวินหนิงวิ่งหนีไปจากที่ไม่ห่างมาก แล้วเวลานั้น……เธอก็กำลังพูดอะไรบางอย่างกับผู้กำจัดโจวที่ห้ามให้คนอื่นรู้

เวินหลานก็รู้สึกขนลุก เวินหนิงได้ยินคำพูดที่เธอพูดหรอ?

คิดไปอีกที เหมือนเมื่อกี้เวินหนิงพูดว่า ให้เธอไปเอาอกเอาใจผู้ชาย ตอนนั้นเธอไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่พอมาคิดตอนนี้ มีความหมายแอบแฝงสินะ

พอนึกถึงตอนนี้ เวินหลานก็อดทนไม่ไหว "คุณชายลู่ ฉันบอกแล้วไงคะว่าสร้อยคอของฉันหายในห้องน้ำ คุณเรียกฉันว่าดูกล้องวงจรจำเป็นหรอคะ?"

ลู่จิ้นยวนมองไปที่เธออย่างเยือกเย็น เหมือนกำลังจะมองทะลุใจของเวินหลาน "ดูเหมือนว่าคุณหนูเวินหลานจะแน่ใจมาก? ถ้าคนที่ของหายไปจริงคงจะไม่พูดแบบนี้"

เวินหลานไม่รู้จะเอ่ยพูดอะไร เธอใจร้อนเกินไปก็เลยลืมตัว กำลังจะพูดอะไรอีก ลู่จิ้นยวนก็ลุกขึ้นแล้วใช้ความสูงร้อยแปดสิบกว่าเซนติเมตรก็มองไปที่ผู้หญิงคนนั้น "ถ้าตอนนี้คุณยอมจบเรื่อง ผมก็จะจบ ถ้าไม่งั้น หาสร้อยเจอเมื่อไหร่ ผมก็จะให้เอาไปตรวจเช็คลายนิ้วมือบนนั้น……"

"คุณหนูเวินหลานเป็นคนฉลาด คงรู้ว่าผมกำลังหมายถึงอะไร"

เมื่อเห็นท่าทางผู้ชายที่หนักแน่น เวินหลานเข้าใจแล้ว ครั้งนี้เธอล้มเหลวมาก สร้อยคอนั้นเธอแอบใส่เข้าไปในกระเป๋าเวินหนิงกับมือตัวเอง ถ้าถึงเวลามีแค่รอยนิ้วมือของเธอแล้วหารอยนิ้วมือของหัวขโมยไม่เจอ เรื่องจะเป็นยังไงก็คงไม่ต้องให้พูด

ตอนนี้ภาพลักษณ์ของเธอจะเสื่อมเสียอีกไม่ได้แล้ว

"งั้นก็ช่างเถอะค่ะ อาจจะเป็นแค่การเข้าใจผิด" เวินหลานยิ้มอ่อน "งั้นรบกวนคุณชายลู่ส่งของของฉันคืนให้ฉันด้วยนะคะ"

ลู่จิ้นยวนไม่ได้เอ่ยพูดอะไรแค่มองไปที่เธออย่างนั้น เวินหลานก็ไม่อยากทำให้ตัวเองเสียหน้าอีก ตอนนี้ลู่จิ้นยวนไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย เพราะฉะนั้นเธอก็สามารถใช้ข้ออ้างนี้แล้วจบเรื่องนี้

ต่อกรกับลู่จิ้นยวน เธอยังไม่กล้าขนาดนั้น

หยิบกระเป๋าขึ้น เวินหลานก็มองไปทางเวินหนิงที่ยืนอยู่ข้างๆ จากนั้นค่อยรีบออกไปอย่างร้อนตัว

เมื่อเห็นว่าเวินหลานยอมอ่อนข้อให้ เวินหนิงก็รู้สึกโล่งอกไป ถึงเธอจะบริสุทธิ์ แต่ก็รับมือไม่ไหวกับวิธีการของเวินหลาน ถ้าไม่ใช่เพราะลู่จิ้นยวนมาทันเวลา ตอนนี้เธอก็คง……

"ขอบใจนะ" เวินหนิงเอ่ยพูดกับจากใจจริง "ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ตอนนี้ฉันคงแย่ไปแล้ว"

"รู้ก็ดี" ลู่จิ้นยวนก็ไม่เกรงใจแล้วรับคำขอบคุณของเวินหนิงไว้

"งั้นเราไปกันเถอะ" เวินหนิงรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อ ก็เลยลุกขึ้น ใครจะรู้ว่ารองเท้าก็เหยียบกับปากกาที่ตกลงไปที่พื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เวินหนิงใส่ส้นสูงก็รักษาสมดุลยากอยู่แล้ว พอเหยียบโดนอะไรบางอย่างร่างกายก็เอน แล้วก็รู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า

ลู่จิ้นยวนยื่นมือไปพยุงตัวเวินหนิงขึ้นแล้วขมวดคิ้ว "เป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมไม่ระวังขนาดนี้?"