บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 77

"ฉันแค่เข้าผิดห้องจริงๆ คุณทำแบบนี้ กำลังทำผิดกฏหมาย……"

เวินหนิงรู้สึกหมดหวังแล้วขนาดร่างกายของทั้งสองแตกต่างกันมากจนเธอไม่มีแรงที่จะโต้ตอบเลย

"เสียใจตอนนี้ สายไปแล้ว"

……

เมื่อทุกอย่างสงบลง ลู่จิ้นยวนก็นอนหลับไป แขนของเขากอดตัวผู้หญิงคนนั้นไว้ นอนหลับสบายมาก

เวินหนิงรู้สึกเบลอไป เธอเหนื่อยมาก แต่ว่า เธอก็พยายามพยุงร่างกายที่หมดแรงแล้วดิ้นหลุดออกมาจากแขนของผู้ชายคนนั้นแล้ววิ่งออกไป

เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นเหมือนเป็นคนบ้า เขาข่มขืนเธอ แต่ว่าเธอไม่กล้ามองเลยด้วยซ้ำว่าคนคนนั้นเป็นใคร

เธอรู้แค่ว่า ในห้องที่มืดสนิทนี้ เธอไม่ใช่เวินหนิงที่บริสุทธิ์อีกแล้ว……

เวินหนิงรีบวิ่งกลับไปที่ห้องตัวเอง สิ่งแรกที่ทำเลยก็คือเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดให้น้ำร้อนสาดลงมาบนตัว

เวินหนิงเปิดน้ำร้อนมาก ความรู้สึกร้อนบนร่างกายก็ทำให้ผิวของเธอแดง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ สุดท้ายก็ทนไม่ไหวแล้วนั่งกอดเข่าร้องไห้

เธอไม่ควรมาที่นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนี้ เวินหลานก็ยังจะได้ใจต่อแล้วใช้วิธีที่สกปรกแบบนั้นกับเธออีก อย่างน้อยเธอก็ยังบริสุทธิ์

เมื่ออาบน้ำเสร็จอย่างเหน็ดเหนื่อย เวินหนิงก็ร้องไห้จนเหนื่อยแล้วพยายามเดินกลับไปบนเตียง

เวลานี้เวินหนิงเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไรหรือไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้นแล้วนอนหลับไปบนเตียง

……

เช้าวันต่อมา เวินหนิงก็ถูกเสียงเคาะประตูทำให้ตื่น

นักศึกษาที่แลกชุดกับเธอที่ชื่อว่าหลิวเมิ่งเซวี่ยกำลังเรียกเธอ เวินหนิงพาร่างกายที่หมดแรงแล้วเดินไปเปิดประตู

หลิวเมิ่งเซวี่ยตกใจกับสภาพเธอ