บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 82

แต่ว่า ลู่จิ้นยวนเข้าใจดีว่าเวินหนิงแค่แกล้ง เขาเลยไม่ได้รู้สึกสงสารอะไร แค่ระบายอารมณ์ออกมาเต็มที่

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ตอนที่เวินหนิงรู้สึกว่าร่างกายไม่ใช่ของตัวเองอีก ลู่จิ้นยวนก็หยุดแล้วผลักเธอออก

"ไสหัวออกไป"

ผู้ชายเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้วเอ่ยสั่งเหมือนเธอเป็นแค่นางบำเรออย่างงั้น

เวินหนิงรู้สึกเสียใจ เธอรู้ว่าลู่จิ้นยวนเกลียดเธอ แต่แบบนี้เหมือนโยนศักดิ์ศรีของเธอไปที่พื้นแล้วเหยียบย่ำ

แต่ว่า เธอก็ไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ คลานไปเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายแล้วพาร่างกายที่เจ็บปวดกลับห้องอย่างทุลักทุเล

พอล็อกประตู เวินหนิงก็เข้าไปในห้องอาบน้ำ เธอมองดูผู้หญิงที่ทุลักทุเลในกระจกแล้วรู้สึกใจหาย

เธอทำให้ตัวเองเป็นถึงขนาดนี้

เวินหนิงเปิดฝักบัวชะล้างร่างกายแล้วนอนลงบนเตียงอย่างเหน็ดเหนื่อย

วันต่อๆไป ฝันร้ายยังดำเนินต่อไป บางครั้งลู่จิ้นยวนก็เรียกเธอไปที่ห้องหลักแล้วทารุณเธอ จากนั้นก็ไล่เธอออกมา

เวินหนิงได้รับบาดเจ็บทั้งร่างกายแล้วก็จิตใจ จนต่อนี้ผอมโทรมไปไม่น้อย

เธอภาวนาว่าวันไหนลู่จิ้นยวนจะเบื่อแล้วปล่อยเธอไป

……

เวินหนิงออกมาจากบริษัทอย่างมึนมัว กำลังจะนั่งรถกลับบ้าน ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาจอดหน้าเธอ "เวินหนิง ทำไมช่วงนี้เธอไม่สนใจฉัน ทำไม……"

กี่วันนี้เห่อจื่ออันติดต่อหาเวินหนิง เธอไม่สนใจเลย เพราะเป็นห่วงเขาเลยมาดักรอหน้าบริษัท สุดท้ายพอเจอเวินหนิง เขาก็ตกใจจนพูดไม่ออก

"เธอเป็นอะไร? ทำไมถึงผอมขนาดนี้?" เห่อจื่นอันรีบลงรถ เวินหนิงค่อยมองไปแล้วเห็นว่าเป็นเห่อจื่ออัน เลยฝืนยิ้มออกมา

"นายเองเหรอ……"

ตอนนี้ ไม่ว่าเวินหนิงทำอะไรก็รู้สึกเหนื่อย ถูกลู่จิ้นยวนทารุณทุกคืน เพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกเจ็บปวดนั้น เธอเลยหลอกตัวเองแล้วปิดกั้นตัวเอง แบบนี้ เธอถึงจะไม่เป็นบ้ากับการเหยียดหยามนั่น

นานวันเข้า เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่ปกติ

กับโลกภายนอก เธอเคยชินที่จะหลีกหนี คนอื่นคุยกับเธอต้องพูดหลายรอบกว่าเธอจะฟังเข้าหู

"เธอดูแย่มาก เวินหนิง เกิดอะไรขึ้น?"

เห่อจื่นอันตกใจกับสภาพของเธอ ครั้งก่อนเธอถูกเวินหลานใส่ร้ายว่าเป็นมือที่สาม เลยถูกคนอื่นด่าว่า แต่ก็ไม่เหมือนตอนนี้ เธอเหมือนหุ่นเชิดที่ไร้วิญญาณ

"เกิด……" เวินหนิงเห็นเห่อจื่นอันเป็นห่วง เกาะป้องกันในใจเธอก็คลายออก แต่ว่า คำพูดบางอย่าง เธอไม่กล้าพูด

เห่อจื่นอันเห็นเธอลังเลไม่พูดเลยดึงตัวเธอขึ้นรถ "เดี๋ยวฉันพาเธอไปรับลม"

ทีแรกเวินหนิงอยากจะปฏิเสธ แต่พอเห็นสายตาที่เป็นห่วงของเขา เธอเลยเงียบ

เขาคงจะเป็นคนเดียวในโลกที่ยังเป็นห่วงเธอแบบนี้

เห่อจื่นอันพาเธอไปริมทะเล

"ไปเถอะ ไปดูทะเลกัน อารมณ์เธออาจจะดีขึ้น"

เวินหนิงลงรถแล้วมองไปที่ทะเลสีฟ้า แต่ความเศร้าในตาของเธอไม่ลดลงเลย

ตั้งแต่วันนั้นที่โดนผู้ชายแปลกหน้าแย่งความบริสุทธิ์ไป เธอก็รู้สึกว่าทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว