บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 83

"เป็นอะไร เธอหนาวหรอ?" เห่อจื่ออันรีบถอดเสื้อคลุมให้เธอ

"ไม่ต้อง ไม่ใช่หนาว" เธอก็แค่กลัว

แต่ว่า เห่อจื่ออันไม่สนใจคำปฏิเสธของเธอ "ลมทะเลเย็น คลุมไว้เถอะ เดี๋ยวไม่สบาย เธอผอมขนาดนี้ฉันกลัวว่าจะโดนลมพัดปลิวไป"

เวินหนิงยิ้มแล้วเห่อจื่ออันก็เอ่ย "เรื่องพวกนี้ฉันเข้าใจ ไว้ใจเถอะเดี๋ยวฉันจะช่วยเธอเอง"

เวินหนิงพยักหน้า จากนั้นก็หยิบกระดาษออกมาแล้วเขียนเบาะแส "ฉันไม่รู้ว่าจะขอบคุณนายยังไงดี"

เห่อจื่ออันเห็นสายตาที่ขอบคุณจากใจเธอ เขาสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา "เราเป็นเพื่อนกันหนิ ฉันไม่ช่วยเธอจะช่วยใคร?"

ทั้งสองกลับไปในรถ เห่อจื่ออันก็เอาแต่จะส่งเวินหนิงกลับบ้าน

เวินหนิงคิดไปคิดมา ถ้าลู่จิ้นยวนรู้ว่าเธอกลับบ้านพร้อมเห่อจื่ออัน คงจะโมโหมากแน่ๆ ก็เลยปฏิเสธ

"ที่นี่ไกลจะตาย เธอโบกรถไม่ได้หรอก เร็วๆเดี๋ยวจะมืดแล้ว จะหนาวมากด้วย"

เมื่อเห็นว่าปฏิเสธไม่ได้ เวินหนิงเลยแก้ที่อยู่ เธอลงรถก่อนแล้วค่อยเดินกลับไป

เห่อจื่ออันส่งเธอไปตามที่เธอบอก เวินหนิงก็พับเสื้อคลุมแล้ววางไว้ที่เบาะนั่ง "งั้นฉันไปก่อนนะ"

"เธอต้องดูแลตัวเองดีๆ เดี๋ยวฉันสืบเรื่องได้แล้วแต่เธอกลับล้มป่วยไปซะก่อน"

เวินหนิงยิ้มแล้วพยักหน้า มองส่งผู้ชายคนนั้นจากไปแล้วค่อยเดินกลับบ้านลู่

……

เมื่อกลับถึงบ้านลู่ เวินหนิงเห็นว่ารถของลู่จิ้นยวนจอดอยู่ เธอเริ่มร้อนรนแล้วรีบกลับห้อง พอเปิดประตูห้องก็เห็นว่ามีคนอยู่

ลู่จิ้นยวนนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอีกแล้วจ้องมองมาที่เธอ สายตาที่เลือดเย็นของเขาทำให้เวินหนิงเสียวสันหลังวาบ

"ฉัน……กลับมาแล้ว" เวินหนิงเอ่ยปากพูด ลู่จิ้นยวนเลยยิ้มอย่างเยือกเย็น

"ยังอยากกลับบ้าน คงไม่ง่ายเลยสินะ"

เวินหนิงอึ้งไป จากนั้นก็มีรูปถ่ายปลิวมาที่หน้าเธอ ผู้ชายคนนั้นก็ก้าวเดินมาแล้วจับผมเธอบังคับให้เธอเงยหน้ามองเขา "ไปชมวิวทะเลกับเห่อจื่ออัน คงมีความสุขมากสินะ?"

ลู่จิ้นยวนกลับถึงบ้านแล้วเห็นว่าเวินหนิงไม่อยู่ รอไปตั้งนานเธอก็ไม่กลับมา เขาเลยให้คนไปหา ไม่คิดเลยว่า จะเห็นเธอนั่งเดทกับเห่อจื่ออันเหมือนแฟนอยู่ริมทะเล

โดยเฉพาะ ตอนหลังที่เวินหนิงใส่เสื้อคลุมของเห่อจื่ออัน นี่เลยทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าพวกเขาทำอะไรที่ไม่ควรทำ

"ฉันเปล่า!" เวินหนิงส่ายหน้า "ฉันกับเขาแค่เพื่อนกัน……"

พูดจบ เวินหนิงก็ยิ้มอย่างเสียดสี พูดแล้วมีประโยชน์อะไร ลู่จิ้นยวนจะเชื่อเหรอ?

ตามคาด เมื่อผู้ชายฟังเธอพูด ก็โยนรูปถ่ายในมือแล้วปล่อยผมเธอ จากนั้นก็จับคางเธอไว้ "ผู้หญิงแบบเธอ จะมีเพื่อนได้ยังไง ก็แค่อยากใช้ความสัมพันธ์นี้แล้วมีอะไรกับเธอ เพราะยังไง อยากได้เธอก็ไม่จำเป็นต้องเสียเงิน"

เวินหนิงได้ยินคำพูดที่เหยียดหยามของลู่จิ้นยวนมานับครั้งไม่ถ้วน แต่การถูกเหยียดศักดิ์ศรีแบบนี้ก็ยังทำให้เธอรู้สึกเสียใจ แล้วอีกอย่าง เห่อจื่ออันไม่ใช่คนแบบนั้น

ทำไมเขาต้องเอาแต่คิดว่าทุกคนเลวขนาดนั้นด้วย?

"ลู่จิ้นยวน ได้เมื่อนายพูดถึงฉันแบบนี้ คงรังเกียจฉันมากสินะ"