บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 85

เวินหนิงได้ยินเสียงมาจากข้างหลัง คิดว่าคนรับใช้ยกอาหารมาให้เลยไม่ได้หันกลับไปแล้วเอ่ยว่า "วางไว้ตรงนั้นเถอะ เดี๋ยวฉันค่อยกิน"

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว "ช่วงนี้เธอเอาแต่กินข้าวคนเดียวในห้อง……ทำไม กลัวว่าจะเจอผม?"

เมื่อเวินหนิงได้ยินเสียงผู้ชายก็สะดุ้งตกใจ พอหันไปก็เห็นลู่จิ้นยวน ก็ทำให้รู้สึกหวาดกลัวขึ้นไปอีก รีบลุกขึ้นแล้วถอยหลังไปพร้อมมองไปที่ผู้ชายคนนั้น "ช่วงนี้ฉัน……ลำไส้อักเสบ ร่างกายไม่ค่อยสบาย ถ้าออกไปกินข้าวกลัวว่าจะทำให้ทุกคนเสียอารมณ์"

เวินหนิงวางมือบนท้องน้อยอย่างไม่รู้ตัว แล้วจะออกแรงเบาๆ เธอห้ามให้ลู่จิ้นยวนรู้ว่าในท้องเธอมีเด็ก ไม่งั้นผู้ชายคนนี้ก็คงจะทรมานเธอมากกว่าเดิม

"ลำไส้อักเสบ?" ลู่จิ้นยวนเห็นใบหน้าของเวินหนิงซูบผอมไปเยอะ ตอนนี้เธอผอมมาก เหมือนกับว่าถ้ามีลมพัดมาก็จะปลิวไปทันที

"ในเมื่อรู้สึกไม่สบาย งั้นผมก็จะเรียกหมอมาดู เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าตระกูลลู่ทารุณเธอ"

เมื่อลู่จิ้นยวนพูดไปด้วยก็โทรศัพท์หาคุณหมอตระกูลลู่ไปด้วย เวินหนิงตกใจแล้วรีบลงมาจากบนเตียง "ไม่ต้อง ฉันไปหาหมอแล้ว หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่กินยาให้ตรงเวลาก็พอ"

สภาพเธอตอนนี้ ถ้าเจอคุณหมอ……เรื่องเด็กในท้องก็คงปิดบังไว้ไม่อยู่

เวินหนิงไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"เธอแน่ใจ?" ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางที่กังวลของเธอ ในใจก็รู้สึกแปลกๆ

"ฉันแน่ใจมาก" เวินหนิงรีบพยักหน้า ไม่นานคนรับใช้ก็ยกอาหารเข้ามาแล้ว พอเห็นลู่จิ้นยวนก็รีบก้มหน้าให้ "คุณชาย"

ลู่จิ้นยวนเอ่ยตอบรับ เวินหนิงมองเห็นอาหารที่ยกมาเป็นแค่โจ๊กไก่แล้วก็ผักไม่กี่อย่าง นี่เป็นอาหารที่เธอคิดได้แล้วรู้สึกว่าเหมาะตามสารอาหารที่คุณหมอพูด แต่ทุกครั้งที่เห็นก็ยังรู้สึกคลื่นไส้

"ผมจะดูเธอกิน" ลู่จิ้นยวนไม่มีท่าทีว่าจะไป จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้แล้วจ้องมองไปที่เธอ

เวินหนิงไม่เข้าใจว่าทำไม ในใจก็รู้สึกร้อนรน หรือว่าลู่จิ้นยวนสังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง

เธอก็แค่กินข้าว มีอะไรให้น่าดู?

"จะดูว่าเธอจะกินข้าวตามปกติหรือเปล่า อย่าทำตัวอดอาหารตอนที่ผมไม่เห็น ผมไม่อยากให้ในตระกูลลู่มีใครอดอาหารจนตาย"

ฟังคำพูดของลู่จิ้นยวน เวินหนิงก็โล่งอก จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาค่อยๆกิน

ลู่จิ้นยวนดูเวินหนิงกินข้าว ตอนที่เธอกินก็กินอย่างผู้ดี พอมองไป เขาก็ไม่รู้สึกว่าเธอเรื่องมากหรือว่าน่าเบื่อแล้วมองไปอย่างนี้

เพื่อที่จะไม่อาเจียนแล้วไม่ให้ผู้ชายคนนี้สงสัย เวินหนิงก็ค่อยๆกินอย่างช้าๆ ทีแรกคิดว่าลู่จิ้นยวนจะหมดความอดทนแล้วออกไป แต่เขากลับนั่งอยู่ที่เดิมแล้วมองอยู่อย่างนี้

จนสุดท้าย เธอถูกมองจนไม่รู้จะทำตัวยังไง

สมองผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ใช่คนทั่วไปที่จะเข้าใจได้

พอกินไปกว่าครึ่ง เวินหนิงก็รู้สึกอิ่มกระเพาะ กำลังจะเก็บจาน แต่ลู่จิ้นยวนก็มองมาอย่างเยือกเย็น "เธอกินแค่นี้หรอ?"

"ถ้ากินเยอะจะย่อยยาก คุณหมอบอก" เวินหนิงรีบเอ่ยข้ออ้างที่คิดไว้แต่แรกออกมา

พอลู่จิ้นยวนได้ยินก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรแล้วลุกขึ้นจะออกไป "เพราะช่วงนี้เธอป่วย ก็เลยปล่อยเธอไปก่อน แต่ว่า อย่าคิดว่ามันจะจบแค่นี้"

พูดจบ ผู้ชายคนนั้นก็ออกไป