บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 86

เวินหนิงมายังไงก็ออกไปอย่างงั้น เป็นเพราะโรงพยาบาลไม่อยากรับผิดชอบ ก็เลย เธออาจจะไม่มีทางได้ทำแท้ง

เดินไปอย่างมัวหมอง จนเธอมีความคิดว่าจะไปทำแท้งที่คลีนิกไม่ถูกกฎหมายซะ

แต่ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้ไป ถ้าเธอโชคร้ายแล้วตายอยู่ในห้องทำแท้ง งั้นทุกอย่างก็คงจะจบลงจริงๆ

เวินหนิงนั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้ เวลานี้ก็มีคุณแม่เข็นรถเข็นคันเล็กผ่านหน้าเธอไป ข้างในนั้นมีเด็กตัวอ้วนๆขาวๆนอนอยู่แล้วยังพูดเสียงพึมพำพร้อมยื่นกำปั้นออกมา เหมือนกำลังจะดึงดูดความสนใจของคุณแม่

เวินหนิงมองไปจนเหม่อ

ความจริงเธอก็ชอบเด็ก เธอเป็นผู้หญิงที่อยากจะมีครอบครัวมาก ถ้าจะตัดรังไข่ออกแล้วอีกหน่อยจะท้องไม่ได้อีก เธอก็กลัวเหมือนกัน

ผ่านไปเนิ่นนาน สุดท้ายเธอก็คิดได้

นี่เป็นลูกของเธอ ไม่เกี่ยวอะไรกับผู้ชายวันนั้น เรื่องผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว เธออาจจะหาเขาไม่เจอ แล้วไม่มีทางจับเขาเข้าคุกได้ด้วย

แต่ว่าเด็กคนนี้ไม่ได้ทำอะไรผิด เธอจะเก็บเขาไว้

คิดไปด้วยเวินหนิงก็รู้สึกปวดท้องน้อย เหมือนเด็กในท้องกำลังตอบกลับความคิดของเธออย่างนั้น

ถึงแม้เป็นแค่ตัวอ่อนไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ได้ แต่ก็ยังทำให้เวินหนิงรู้สึกสบายใจ

หรือว่า นี่แหละเป็นโชคชะตา เธอก็เลยจำใจต้องยอมรับ

เมื่อตัดสินใจเก็บเด็กคนนี้ไว้ เวินหนิงก็เริ่มคิดถึงอนาคตของเธอกับเด็กคนนี้

ตระกูลลู่ ไม่มีทางอยู่ต่อได้แล้ว ลู่จิ้นยวนเกลียดที่เธอหักหลัง ถ้ารู้ว่าเธอท้อง คงจะบังคับให้เธอทำแท้งแน่นอน

เพราะฉะนั้น……เธอต้องรีบย้ายออกจากตระกูลลู่ซะ

คิดไปด้วยเวินหนิงก็โทรไปหาไป๋อี้อัน แล้วให้เขาช่วยหาที่อยู่ข้างนอกให้ด้วย

"เธอยอมออกมาจากรังหมาป่านั้นแล้ว?"

เมื่อไป๋อี้อันรู้เรื่องนี้ ก็ดีใจแทนเวินหนิง จากที่เขาดูมา ตระกูลลู่อันตรายกับเธอมาก ต้องรีบไปจากที่นั่นถึงจะเป็นแผนที่ดีที่สุด

"อื้อ น่าจะ……เร็วๆนี้" เวินหนิงพยักหน้า

เมื่อกี้เธอคิดดีแล้ว ถึงแม้ลู่จิ้นยวนจะไม่ยอมหย่า เธอก็ไปหาเถ้าแก่ได้ ขอร้องท่านจากเธออยู่ในตระกูลลู่อย่างสงบสุขแล้วไม่ทำให้เธอลำบากก็พอ

"ได้ เธอไว้ใจเถอะ ฉันจะจัดการให้เอง" ครั้งก่อนไป๋อี้อันไม่ได้ช่วยเวินหนิงเรื่องตามหาแม่ ในใจก็รู้สึกผิด เพราะฉะนั้น กับเรื่องนี้ก็รู้สึกจริงจังมาก

ผ่านไปไม่นาน เวินหนิงก็หาบ้านที่เหมาะสมได้แล้ว

มองไปที่ห้องนอนห้องเล็กๆนั่น เวินหนิงรู้สึกพอใจมาก ถึงแม้ที่นี่จะไม่กว้าง ไม่สามารถเทียบกับความสุขสบายหรูหราที่บ้านตระกูลลู่ได้ แต่ว่า อยู่ที่นี่เธอสามารถปล่อยตัวเองแล้วมีอิสระ นี่เป็นสิ่งที่ตระกูลลู่ให้ไม่ได้

เวินหนิงก็ตัดสินใจแล้วว่าจะรีบไปคุยเรื่องนี้กับเถ้าแก่ เด็กในท้องของเธอรอนานขนาดนั้นไม่ได้ ต้องรีบจัดการซะ

……

ในคืนวันนั้น เวินหนิงก็ไปหาเถ้าแก่ที่ห้องหนังสือรับแขก เคาะประตูไป แล้วก็มีเสียงลอยออกมา "เข้ามาได้"

เวินหนิงเดินเข้าไป ในใจก็รู้สึกร้อนรน สุดท้ายกลับเห็นลู่จิ้นยวนอยู่ในนั้นด้วย

ทั้งสองกำลังถือหมากล้อมไว้ในมือ ดูเหมือนเธอเป็นส่วนเกินของที่นี่

"อีกหน่อย ไม่ว่ายังไง ก็อย่าส่งตัวหนูกลับไปในคุกอีก หนูไม่อยากกลับไปในนรกนั่นอีกแล้ว"

เถ้าแก่ลู่พยักหน้า "ได้ เดี๋ยวฉันจะเขียนหนังสือสัญญาให้เธอ ไว้ใจเถอะ ที่เธออยู่ตระกูลลู่ก็ถือว่าทำประโยชน์ให้ ฉันไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น"

เมื่อเวินหนิงได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกดีใจ ตอนนี้เธอก็ไม่ต้องกลัวว่าตระกูลลู่จะส่งเธอกลับเข้าคุก อย่างนี้เธอก็สามารถไปทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำได้แล้ว

"เธอกลับไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะจัดการเรื่องหย่าให้ ถึงเวลา เธอก็ย้ายออกไปได้เลย"

เวินหนิงพยักหน้า เธอเข้าใจดี เถ้าแก่คงรอวันนี้มานาน เพราะฉะนั้น ไม่ต้องกังวลว่าจะรอนานแน่นอน

พอเดินออกไป เวินหนิงก็เห็นว่าลู่จิ้นยวนไม่ได้เดินออกไปไกลมาก แต่กลับยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าประตูไม่ไกลนี้

คนท้องจะสูดกลิ่นควันบุหรี่เยอะไม่ได้ เวินหนิงรู้ตัวแล้วเดินอ้อมเขาไป แต่ลู่จิ้นยวนกลับดึงแขนของเธอไว้ "เมื่อกี้เธอพูดอะไรกับคุณปู่? เรื่องอะไร ทำไมต้องพูดลับหลังผมด้วย?"

"เรื่องนี้ นายไปถามคุณปู่ก็ได้ แต่ฉัน ไม่มีอะไรจะพูดด้วย"

เวินหนิงพยายามกลั้นหายใจไว้ ไม่ให้ควันบุหรี่เข้าไปในลมหายใจตัวเอง แล้วจะมีผลกระทบกับเด็ก

เรื่องหย่า ทุกครั้งที่เธอเอ่ยกับลู่จิ้นยวน อารมณ์ของเขาก็จะแปลกๆ แต่ตอนนี้สถานการณ์ของเธอพิเศษ ก็เลยทนรับความโมโหของเขาไม่ไหว

ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางที่หัวดื้อเยือกเย็นของเธอ ในใจก็รู้สึกแปลกๆแล้วปล่อยมือ "ผมหวังว่าเธอไม่ใช่ไปขอให้คุณปู่ช่วยเหลือเธอ งั้นเธอก็คงจะหลงตัวเองมากเกินไป"

เวินหนิงไม่ได้ตอบเขา แค่มองไปที่เขาอย่างลึกซึ้ง นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาได้ทะเลาะกันแบบนี้แล้วมั้ง

ทุกอย่าง กำลังจะจบลงแล้ว