บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 88

เมื่อเฉิงหยางกับไป๋ซินอวี๋ไปถึงห้องที่ลู่จิ้นยวนจองไว้ ตรงหน้าผู้ชายคนนั้นก็มีขวดเหล้าวางเต็มไปหมด

แล้วก็มีขวดเปล่าที่วางอยู่ข้างๆ ดูเหมือนว่าเขาคงดื่มเองไปไม่น้อยแล้ว แต่ว่าสีหน้าก็ยังเหมือนเดิม มองไม่ออกเลยว่าเมาหรือว่าไม่เมา

ทั้งสองสบตากัน ถ้าเป็นคนอื่นที่นั่งดื่มคนเดียวที่นี่ พวกเขาก็คงไม่ตกใจขนาดนั้น

แต่นี่เป็นลู่จิ้นยวน เขาไม่ชอบความรู้สึกที่โดนแอลกอฮอล์ดึงสติไป ถึงแม้จะเป็นเรื่องงาน แต่ก็ดื่มน้อยมาก

เปลี่ยนมาพูดว่า ที่ทำให้เขามาดื่มคนเดียวแบบนี้ได้ จะเพราะเรื่องอะไรกันแน่?

"คงไม่ใช่เพราะอกหัก?"

เฉิงหยางเอ่ยออกมา ทีแรกลู่จิ้นยวนที่ยังก้มหน้าดื่มอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็โยนขวดเหล้าไปบนโต๊ะแล้วมองด้วยสีหน้าเยือกเย็น "มาช้าขนาดนี้ ยังจะพูดบ้าอะไรอีก?"

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ ทั้งสองก็ไม่ได้เอ่ยถามต่อ นั่งลงแล้วดื่มเป็นเพื่อนเขา

ผ่านไปสักพัก ขวดเหล้าที่วางอยู่ตรงหน้าก็ว่างไปกว่าครึ่ง ถึงแม้ทั้งสองคนก็จะเป็นคนคอแข็ง แต่ก็ทนรับไม่ไหวกับการดื่มแบบนี้

เฉิงหยางมองไปที่สีหน้านิ่งเรียบของลู่จิ้นยวน "คงไม่ใช่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่แกพามาครั้งก่อน ฟังฉันนะ ยิ่งดื่มก็ยิ่งเศร้า มีเรื่องอะไรก็คุยกันต่อหน้าก็จบ"

ไป๋ซินอวี๋ขมวดคิ้ว "ผู้หญิงคนไหน? เชี้ย คงไม่ใช่พนักงานทำความสะอาดหรอกใช่ไหม……ครั้งก่อนแกทิ้งเยียนหรานไว้คนเดียว คงไม่ใช่เพราะเธอหรอกมั้ง"

"แดกเหล้าก็อุดปากเพราะแกไว้ไม่ได้?"

ที่ลู่จิ้นยวนออกมาก็เพราะไม่อยากเห็นอะไรที่เกี่ยวข้องกับเวินหนิงอีก ไม่คิดเลยว่า ทั้งสองคนนี้จะเป็นศัตรูกับเขา เอาแต่พูดถึงชื่อนั้นไม่หยุด

พอเอ่ยคำนี้ออกมา ก็เหมือนกับว่ายอมรับ

ลู่จิ้นยวนก็ไม่มีอารมณ์ที่จะดื่มต่อ เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วให้แอลกอฮอล์มาทำให้ตัวเองเฉื่อยชา วิธีแบบนี้เขาไม่แยแส

แล้วอีกอย่าง ผู้หญิงคนนั้นก็หักหลังเขา

เวินหนิงยังเดินจากไปได้อย่างเด็ดขาดขนาดนี้ เขาจำเป็นต้องเสียใจด้วยหรอ?

ตลกชะมัด

……

เวินหนิงทำความสะอาดจัดบ้านใหม่ของตัวเอง แล้วยังไปซื้อหนังสือที่เกี่ยวกับคนท้องที่ร้านหนังสือด้วย

กี่วันนี้ ที่เธออยู่ตระกูลลู่ก็เอาแต่กังวล ก็เลยไม่มีเวลาไปศึกษาด้วย ตอนนี้ย้ายออกมาได้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลขนาดนั้น

เมื่อเวินหนิงเปิดหนังสือดูไปสักพัก กระจิตกระใจก็ไม่ได้อยู่บนหนังสือเลย

ไม่รู้ว่าวันนี้ลู่จิ้นยวนกลับไปหรือเปล่า เขารู้เรื่องที่เธอออกไปจากที่นั่นแล้วใช่ไหม ไม่รู้ว่าจะมาคิดบัญชีกับเธอหรือเปล่า……

คิดไปด้วย ในใจเวินหนิงก็รู้สึกว้าวุ่น

จากนั้นก็วางหนังสือในมือแล้วไปอุ่นนมที่ห้องครัว แล้วฝืนใจให้ตัวเองนอนให้หลับ

……

คืนนั้น เวินหนิงหลับไม่สนิทมาก

ถึงแม้ ถ้าเทียบกับนอนบนพื้นที่ตระกูลลู่ ตอนนี้ก็ถือว่าสบายมากแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่ชิน……

ตอนลุกจากเตียง เวินหนิงก็อดไม่ได้ที่จะดูถูกตัวเอง หรือว่าใช้ชีวิตที่ยากลำบากอย่างนั้นมานานแล้ว พอตอนนี้สบายหน่อยก็รู้สึกไม่ชิน นี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย?

ด้วยความเคยชิน เวินหนิงเปิดโทรศัพท์มาดู นอกจากไป๋อี้อันที่ส่งข้อความมาบอกให้เธออยู่ข้างนอกระวังตัวด้วยหนึ่งข้อความ ก็ไม่มีอย่างอื่นอีกเลย

เวินหนิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง เมื่อคืน เธอยังกังวลว่าถ้าลู่จิ้นยวนรู้ว่าเธอไปแล้วจะรู้สึกหงุดหงิด ตอนนี้ทั้งหมดก็แค่หลงตัวเอง

เธอก็แค่คนคนหนึ่งที่ผ่านเข้าไปในชีวิตของลู่จิ้นยวน แถมยังเป็นคนที่ไม่ได้รับการต้อนรับมาก ในเมื่อไปแล้ว ทำไมต้องรู้สึกเสียใจด้วย

หรือว่า ผู้ชายคนนั้นคงจะไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำมั้ง

……

หนึ่งวันของลู่จิ้นยวน เริ่มต้นมาจากความปวดหัวแล้วก็ความหงุดหงิด

เมื่อคืนดื่มเยอะเกินไป แล้วแอลกอฮอล์ก็แรงด้วย ถึงแม้จะเป็นเขา ก็รู้สึกปวดหัวเพราะแอลกอฮอล์