บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 91

เวินหนิงนั่งอ้วกอยู่ในห้องน้ำอย่างทรมาน รู้สึกได้ว่าในท้องไม่เหลืออะไรแล้ว จึงพยายามลุกขึ้น

ขณะที่ล้างหน้าล้างตาอยู่ ก็มองออกไปทางประตู ต้องโทษลู่จิ้นยวนเลย ถ้าเขาไม่มาเธอก็คงไม่ตื่นตกใจ จนต้องมาอยู่ในสภาพน่าสมเพชแบบนี้

รีบๆไล่เขาออกไปจะดีกว่า

คิดได้ดังนั้น เวินหนิงก็ยกมือเช็คมุมปากก่อนจะเปิดประตูเตรียมเดินออกไปไล่ลู่จิ้นยวนออกจากบ้าน แต่หน้าประตูกลับมีใครคนหนึ่งยืนขวางอยู่

ลู่จิ้นยวนมองมาด้วยแววตาดำมืดสีหน้าราบเฉยยืนขวางประตู อยู่หน้าห้องน้ำ

เวินหนิงมองสีหน้าที่น่ากลัวของเขาแล้ว ก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาในใจ

ขณะที่กำลังจะถอยหนี เพื่อหลีกเลี่ยงสายตาจับผิดของเขา ลู่จิ้นยวนกลับดึงแขนเธอไว้ "เวินหนิง เธอท้องเหรอ?"

ชั่วขณะนั้น ในหัวเวินหนิงขาวโพลนไปหมด

เขารู้เรื่องนี้ได้ยังไง?

"คุณพูดเรื่องบ้าอะไร? " สายตาเธอหวั่นไหวเล็กน้อย เวินหนิงยังคงทำเป็นนิ่ง "ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร ดึกมากแล้ว กรุณาออกไปจากบ้านฉันด้วย"

ลู่จิ้นยวนยิ้มอย่างเย็นชา ก่อนจะดึงลิ้นชักออกแล้วหยิบยาบำรุงสำหรับคนท้องออกมาโยนลงพื้นต่อหน้าเธอ "ยาพวกนี้สำหรับบำรุงคนท้อง ยังจะบอกว่าไม่ได้ท้องอีกเหรอ?"

"ที่เธอต้องรีบย้ายออกมาจากบ้านตระกูลลู่ ก็เพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย? พ่อเด็กเป็นใคร?"

น้ำเสียงชายหนุ่มฟังดูเย็นชาสีหน้าเรียบเฉย แต่เวินหนิงก็ยังรู้สึกได้ถึงอันตรายที่แผ่มาจากตัวเขา

เวินหนิงสูดหายใจเข้าลึกๆ บอกตัวเองให้ใจเย็นไว้ "มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ เราหย่ากันแล้ว"

ท่าทางต่อต้านของเวินหนิงทำให้ชายหนุ่มโมโหขึ้นมากยิ่งขึ้น

"ไปโรงพยาบาลกับฉันตอนนี้"

ลู่จิ้นยวนพูดขึ้นขณะที่ดึงแขนเวินหนิงให้เดินตามเขาออกไป

"ฉันไม่ไป!"

เวินหนิงพยายามดึงแขนออก เด็กคนนี้เป็นลูกของเธอคนเดียว ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับลู่จิ้นยวน และผู้ชายในคืนนั้นด้วย

"ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ"

มือของลู่จิ้นยวนที่จับแขนเวินหนิงใหญ่และแข็งแรงมาก เหมือนคีมเหล็กก็ไม่ปาน จนเวินหนิงไม่สามารถสะบัดออกได้

ไม่นาน เวินหนิงก็ถูกลากออกไปนอกบ้าน ลู่จิ้นยวนไม่ได้พูดอะไรอีก เขายังคงกึ่งจูงกึ่งลากเธอตามไป

เมื่อเห็นว่าลู่จิ้นยวนกำลังจะพาเธอขึ้นรถ เวินหนิงก็รู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น จนต้องตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ "ช่วยด้วย! ฉันถูกลักพาตัวค่ะ ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ขอร้องล่ะ ช่วยแจ้งตำรวจให้หน่อยค่ะ! "

เวลานี้เวินหนิงยินดีไปสถานีตำรวจกับลู้จิ้นยวนมากว่าให้เธอไปตรวจการตั้งครรภ์ที่โรงพยาบาล

มันอันตรายเกินไป

ช่วงเวลาแบบนี้ ใต้ตึกจะมีคนเฒ่าคนแก่มาออกกำลังกายอยู่บ้าง พอได้ยินเสียงร้องตะโกนของเธอ ต่างก็พากันจ้องมองมา

ลู่จิ้นยวนมองเธอด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง "ผมกับภรรยาทะเลาะกันนิดหน่อย ต้องขออภัยด้วยครับที่ทำให้ตกใจกัน"

พอชายหนุ่มพูดไปแบบนั้น ผู้คนที่มองมาต่างก็พากันส่ายหน้า เรื่องภายในครอบครัวใครก็ไม่อยากเข้าไปยุ่ง

ป้าๆทั้งหลายที่ชอบนินทาชาวบ้านยังพูดขึ้นอีก "แฟนหล่อและรวยขนาดนี้ เธอก็อย่าเล่นตัวนักเลย เดี๋ยวโดนผู้หญิงคนอื่นแย่งไปแล้วจะมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง"

เวินหนิงอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ไม่คิดว่าลู่จิ้นยวนจะหัวไวแบบนี้ ขณะที่กำลังนึกสงสัยอยู่ เธอก็ถูกชายหนุ่มพาขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังเรียบร้อย แล้วยังรีบล็อคประตูรถทันทีอีก

ตอนนี้เวินหนิงทำยังไงก็คงหนีไม่พ้นแล้ว

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอเองก็ไม่คิดจะหนีแล้ว ตลอดทางทั้งสองไม่พูดอะไรกันแม้แต่คำเดียว บรรยากาศในห้องโดยสารก็แสนจะอึดอัด"