บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 92

เวินหนิงไม่ยอมถอยให้ลู่จิ้นยวน เขามองดูท่าทางดื้อดึงของเธออยู่ชั่วครู่ นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เวินหนิงกล้าแข็งข้อกับเขา

เพื่อลูกของชายชู้ในท้อง?

รักกันมากจริงๆนะ

คิดได้แบบนี้ลู่จิ้นยวนยิ่งรู้สึกว่าเด็กคนนี้เก็บไว้ไม่ได้เด็ดขาด "เธอคิดว่จะข่มขู่ฉันได้เหรอ?"

ลู่จิ้นยวนเดินออกไปจากห้อง แต่ยังไม่ทันที่เวินหนิงจะได้โล่งใจ เขาก็กลับมาพร้อมกับชายร่างใหญ่หลายคน

"จับตาดูผู้หญิงคนนี้ไว้ให้ดี หากยังไม่ได้ทำแท้งห้ามให้เธอออกจากห้องนี้แม้แต่ก้าวเดียว และห้ามให้เธอทำร้ายตัวเองด้วย หากมีอะไรเกิดขึ้นฉันจะเอาเรื่องทุกคน"

"และถ้าจำเป็นก็สามารถใช้กำลังได้ แต่อย่าให้ถึงชีวิต"

คำสั่งของลู่จิ้นยวน ใครจะกล้าขัด?

ทันใดนั้นคนกลุ่มนั้นก็เข้ามาล้อมเวินหนิงไว้ "คุณหนูเวิน ช่วยให้ความร่วมมือด้วยครับ ไม่งั้นพวกเราอาจต้องฉีดยานอนยาให้คุณได้นอนหลับยาวๆ"

เวินหนิงกลัวจนตัวสั่นเทา "พวกคุณไม่มีจรรยาบรรณความเป็นแพทย์บ้างเลยเหรอ? เขาจะบังคับให้ฉันเอาเด็กออก พวกคุณยังจะมาช่วยคนเลวก่อกรรมทำชั่วอีก!"

เวินหนิงพูดด้วยน้ำเสียงหมดหวัง ตอนนี้เธอก็เหมือนเนื้อที่วางอยู่บนเขียง ไม่มีทางต่อกรกับลู่จิ้นยวนได้เลย

ไม่มีใครพูดกับเธออีก เวินหนิงรู้สึกสิ้นหวังจนต้องหลับตาลง สถานะการณ์แบบนี้พูดเรื่องความดีความชั่วก็คงไม่ช่วยอะไร

เธอจึงไม่ได้พูดอะไรอีก อีกอย่างยานอนหลับถ้าฉีดในปริมาณที่มากเกินไปอาจมีผลกระทบต่อเด็กในครรภ์ได้ เวินหนิงไม่กล้าเสี่ยง

ลู่จิ้นยวนเห็นว่าเธอนิ่งลง จึงเดินออกไปจากห้อง "ทำได้เร็วที่สุดเมื่อไหร่?"

"ก่อนทำต้องขอเช็คสุขภาพร่างกายเธอก่อน ถ้าไม่มีปัญหาอะไร พรุ่งนี้ก็ทำได้เลยครับ"

ลู่จิ้นยวนพยักหน้ารับ

เวินหนิงหลับตา กำมือไว้แน่น พยายามผ่อนลมหายใจเพื่อระงับอารมณ์โกรธที่กระพือขึ้นในใจ

เธอต้องใจเย็น ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาแข็งข้อกับลู่จิ้นยวน เธอต้องนิ่งให้ได้มากที่สุด เพื่อจะได้หาโอกาสหนีออกไป

ผ่านไปพักใหญ่ เวินหนิงก็มองหากลุ่มคนของเขาที่เฝ้าเธออยู่ "ฉันอยากเข้าห้องน้ำ"

คนเหล่านั้นพาเธอมายันหน้าห้องนำ้ เวินหนิงปรายตามองพวกเขาแวบหนึ่ง "คงไม่ได้จะเข้าไปในห้องน้ำกับฉันด้วยนะ"

พวกเขาต่างมองหน้ากัน ในที่สุดก็ไม่ได้เดินตามเธอเข้าไป

เวินหนิงรีบล็อคประตูทันทีโดยไม่รอช้า ก่อนจะรีบโทรฯหาเหอจื่ออัน ตอนนี้คนที่จะช่วยเธอได้มีแค่เขาคนเดียวแล้ว

พอโทรฯติด เหอจื่ออันที่อยู่ปลายสายก็รู้สึกแปลกใจ ปกติแล้วเวินหนิงไม่ค่อยโทรฯหาเขาในเวลากลางดึกแบบนี้

"เหอจื่ออัน ตอนนี้ฉันอยู่ในโรงพยาบาล โรงพยาบาลของลู่จิ้นยวน ขอร้องล่ะคุณมาช่วยฉันหน่อย ฉัน......."

ขณะที่เวินหนิงกำลังพูดอยู่ ด้านนอกประตูก็มีเสียงถามขึ้น "คุณกำลังคุยกับใคร?"

"ฉันอยู่ในห้องVIP ชั้นบนสุดของตึก ช่วยฉันด้วย!"

เวินหนิงพูดเสร็จก็รีบวางสายทันที

ก่อนจะปรับสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรแล้วค่อยเปิดประตูออกไป "ฉันชอบพูดเองเออเองคนเดียว ไม่ได้หรือไง?"

เห็นเธอเข้าไปไม่นาน คนพวกนั้นจึงไม่ได้ถามอะไรมาก

เวินหนิงให้ความร่วมมือโดยการกลับขึ้นไปนอนพักสายตาอยู่บนเตียง

ตอนนี้ความหวังเดียวของเธอ ก็คงมีแค่เหอจื่ออันที่เธอเพิ่งขอความช่วยเหลือไป หวังว่าเขาจะรีบมาช่วยเธอ.......

ตอนนี้ทำได้แค่ตั้งสติให้ดี แล้วรอเขา

.........

หลังจากวางสายเหอจื่ออันก็รีบขับรถไปตามที่อยู่ที่เวินหนิงบอก

เขาลองโทรฯกลับเบอร์ที่โทรฯเข้ามาเมื่อครู่แต่ไม่มีคนรับสาย

ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่

ยิ่งคิดยิ่งกังวลใจ เหอจื่ออันเหยียบคันเร่งจนมิด รถพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็ว